In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Marjolein (33) haar moeder Jean-Marieke, die overleed aan borstkanker.
“Ik mis haar nog elke dag”, vertelt Marjolein Tilstra aan LINDA.
“Ik was zeven jaar toen zij overleed. Ik heb aan de ene kant herinneringen aan haar, en aan de andere kant was ik nog vrij jong, dus ik heb een beeld geschetst door verhalen die over haar verteld worden. Mijn vader praat heel liefdevol over haar”, begint Marjolein haar verhaal.
Haar moeder, Jean-Marieke, beschrijft ze als volgt: “Ze was een lieve, warme moeder die altijd begaan met ons was. Heel levendig, ontzettend veel humor en ze stond volop in het leven.”
Marjoleins ouders zijn net samen als Jean-Marieke op haar 24ste verjaardag de diagnose borstkanker krijgt. “Mijn vader kwam binnen met een bos rode rozen om haar te feliciteren met haar verjaardag. Hij werd weggeroepen door de doktoren, omdat het nieuws net was verteld.”
Ze vervolgt: “Mijn moeder zei in het ziekenhuis tegen mijn vader: ‘Ga maar een andere vrouw zoeken, want ik word niet oud’. Maar dat liet mijn vader zich niet vertellen. ‘We zijn verliefd en ik hou al van je, dus we blijven samen’, zei hij.”
Intensieve behandelingen volgen. “Na chemotherapie en bestralingen was ze erna schoon verklaard. Ze kochten een camper en gingen samen drie maanden op reis, om even alles achter te laten en er lekker tussenuit te zijn.”
Lange tijd gaat het goed met Marjoleins moeder. “Het bleef lang op de achtergrond, ook voor haarzelf. Wat ik veel hoor van de vele vrienden die nauw met haar omgingen, is dat ze op jonge leeftijd alles uit het leven wilde halen. Ze heeft altijd in haar achterhoofd gehouden dat het terug kon komen en ze mogelijk niet oud werd.”
Fred (71) kreeg borstkanker en verbindt nu mannelijke lotgenoten: 'Zo sta je er minder alleen voor'
Jean-Marieke is 35 wanneer ze wederom een knobbeltje in haar borst ontdekt. “Ik was toen vijf. Het was al uitgezaaid en ze heeft weer veel intensieve therapieën gehad. Ik kan me nog goed herinneren dat ze kaal werd. De kapper kwam bij ons thuis om haar haren eraf te halen.”
Marjoleins vader vertelt haar dat haar moeder niet meer beter wordt. “Ik zei: ‘Tuurlijk wel! Iedereen is weleens ziek en wordt dan beter!’ Ik zat net in een ander dorp op de basisschool, want we zouden daarheen verhuizen. In de tussentijd werd mijn moeder ziek, en moest ik weer ruilen van school. Dat had veel impact. Mijn vader zei dat we niet meer zouden verhuizen, omdat we straks met z’n tweeën zouden zijn. Het was praktischer als we dichter bij school woonden. Mijn wereld stortte in: hoezo moet ik naar een andere school en hoezo zijn we straks over met z’n tweeën?”
Marjolein ziet wel dat het niet goed gaat met haar moeder. “Maar ze hield zich groot. Ik liet haar altijd winnen bij spelletjes; ik was verzorgend over haar omdat ik door had dat het niet goed met haar ging. Ze was veel thuis. Er stond een ziekenhuisbed bij ons thuis en ze kreeg thuis intensieve zorg.”
Marjolein gaat daarnaast veel mee naar het ziekenhuis. “Af en toe zei ik weleens: ‘Ik wil eigenlijk met vriendinnen spelen’. Ik was echt een kind. Als je ouder bent, besef je dat je naar het ziekenhuis wíl om haar weer te kunnen zien. Maar als kind denk je: alle meisjes spelen nu samen, waarom is dat bij mij anders?”
Nog bijna twee jaar lang is haar moeder ziek. “Op 2 april is ze 38 geworden en op 29 april is ze overleden.” Het moment dat ze hoort dat haar moeder er niet meer is, weet Marjolein nog goed. “Ik was bij mijn oom en tante, bij de broer van mijn vader. Mijn moeder had al voorvoeld dat het nu echt slecht ging en ze wilde niet dat ik daar bij was.”
Haar vader belt dat Marjolein naar huis moet komen. “Mijn vader wilde het zelf aan mij vertellen. Ik kwam thuis en mijn vader stond op straat op mij te wachten. Dat vond ik raar, waarom stond hij nou buiten? Ik zag het al aan hem, hij heeft zich altijd groot gehouden voor mij. Toen stortte hij in. We gingen met z’n tweeën naar zijn kamer. Ik moest heel erg huilen”, vertelt Marjolein geëmotioneerd.
Sabine verloor haar zoon Daan (16) door een scooterongeluk: 'Hij moest nog zoveel meemaken'
Intussen is de hele familie over de vloer. “We gingen naar mijn moeder waar ze lag opgebaard. Ik heb haar nog gezien. Het was voor mij normaal geworden. Mijn vader begeleidde me er heel goed bij. We deden het stap voor stap en hij heeft me overal bij betrokken, maar alsnog beschermd voor de harde details.” Ze pauzeert even. “Het is altijd heel verdrietig als ik eraan terugdenk en erover praat. Het is heftig. Maar het is wel op een mooie manier gegaan.”
De jaren erna zijn Marjolein en haar vader met z’n tweeën. “Dat was een bewuste keuze. Mijn ouders wilden graag een tweede kind, maar mijn moeder werd al snel ziek. De zorg voor één kind is beter te doen dan twee. De twee jaar dat m’n moeder zo ziek was, was hij veel bij mijn moeder. Voor hem was dit heel intensief, dat realiseerde ik me later pas.”
Marjoleins vader doet afstand van twee van zijn drie bedrijven. “Daardoor kon hij altijd thuis zijn als ik in de ochtend naar school ging. Na school ging ik weleens naar de buren of er kwam een oppas, maar hij was altijd om 5 uur thuis. De weekenden waren we altijd samen. We fietsten in de vakantie elke dag naar het graf. Dan namen we eten en drinken mee en gingen we picknicken en eendjes voeren. Dat was een beetje onze verwerking samen. Hij was altijd open naar mij en ik moest altijd zeggen hoe ik me voelde. We deden het samen. Mijn vader zette zijn leven bewust on hold voor mij.”
Nu Marjolein zelf ouder is en kinderen heeft, beseft ze hoe liefdevol het is hoe haar vader het heeft aangepakt. “Het is heel bijzonder hoe we het samen hebben gefixt. Inmiddels heeft Marjoleins vader nu dertien jaar een relatie. “Irene is een fantastische vrouw en een lieve oma voor de meiden. Ik was in de 20 toen zij samen kwamen, en op die leeftijd vond ik het alleen maar fijn dat er iemand was met wie hij gelukkig werd.”
Jolanda verloor zoon Timo (21) door auto-ongeluk: 'Mijn man lag op de ic tijdens zijn afscheid'
Marjolein heeft twee dochters. Nu ze zelf moeder is, mist ze haar eigen moeder nog meer. “De eerste keer dat ik zwanger was, wist ik echt niet hoe ik dat moest doen. Maar goed, ik vond mijn weg erin. Ik heb veel mensen om me heen, maar je mist toch je moeder. Ze is de enige persoon die jou in haar buik had. Je zit tijdens de zwangerschap anders in je vel, dus het komt wel even binnen.”
De oudste dochter van Marjolein is vernoemd naar haar moeder. “Ze heet Jeanne Marie. Ik ben zo trots dat ik een dochter heb die ervoor zorgt dat ze toch nog een beetje voortleeft.”
Aan haar kinderen legt ze uit dat oma een ster aan de hemel is. “We gaan regelmatig naar het graf, omdat ik dat als kind ook zo heb meegekregen. M’n jongste dochter snapt het nog niet, m’n oudste steeds meer. Er hangt een mooie foto bij ons in huis. Dan leg ik uit: ‘Dat is mijn moeder en dat is jouw oma’. Ze noemt haar ook oma en geeft een kus op de foto. ‘Ze is er niet meer, maar ze is er ook weer wel, want ze is een sterretje’, zeg ik dan. Dat is mij vroeger ook geleerd, dat probeer ik voort te zetten. Dat is toch iets moois.”
Marjolein is trots op haar moeder. “Ze was een heel positief en levendig persoon. Heel sociaal, open en ze zong in een koor. Daarnaast was ze zo gek als een deur, als zij binnenkwam was het altijd leuk. Zo’n gezellig, mooi, leuk, lief en fijn persoon.”
Marjolein hoort steeds vaker dat ze op haar moeder lijkt. “Vorig jaar zei het broertje van mijn vader, bij wie ik was toen mijn moeder overleed: ‘Je lijkt zo op haar. Het lijkt net alsof ze er soms een beetje bij is.’ Dat probeer ik voort te zetten. Ik probeer te genieten van de kleine dingen. Soms is het moeilijk om het moederschap in te vullen, maar ik heb ook veel aan Irene. Ik kan mijn moeder heel erg missen op bepaalde momenten. Dat ik een liedje hoor en compleet instort. Dan mis ik haar zo en besef ik dat als ik ooit ga trouwen, andere grote momenten beleef of juist kleine momenten: ze is er niet.”
Ter nagedachtenis aan Jean-Marieke Tilstra-Smit, 2 april 1959 – 29 april 1997.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Monumentje’.
Patricia's zoon Marciano overleed op 12-jarige leeftijd: 'Wilde hem niet kwijt, maar ook niet dat hij pijn had'
