Dat de natuur zowel prachtig als allesverwoestend kan zijn, weet Mariska (49) als geen ander. Op 17-jarige leeftijd kwam ze terecht onder een lawine, samen met haar vriend en zijn broer. Ze is de enige die het ongeluk overleefde.
“Dit is het, dacht ik, dit is mijn einde”, vertelt Mariska aan LINDA.
Bijna dertig jaar geleden werkte Mariska als skileraar in het Oostenrijkse Hinterglemm, net als haar Oostenrijkse vriend. Op de laatste dag werden ze getrakteerd op een strakblauwe lucht, zon en verse sneeuw. Het lijkt de ideale dag om een mooie tocht te maken, maar bij de eerste afdaling gaat het meteen mis. “Bij de eerste bocht hoorde ik zo’n enorm gedreun en gerommel van achteren. Het was een oorverdovend geluid”, vertelt Mariska. “Ik keek achterom en voor ik het wist, werd ik meegesleurd door de lawine.”
“Ik had al eens geleerd dat je vooral moet proberen te zwemmen om aan de oppervlakte te blijven. Dat lukte niet helemaal, omdat ik voornamelijk bezig was met sneeuw en takken uit mijn mond halen. Het was alsof ik door een wasmachine ging, de oriëntatie van boven en beneden was ik compleet kwijt. De lawine ging ook zo hard (lees: 220 kilometer per uur) en steil naar beneden.”
Zo snel als de lawine kwam, zo abrupt stopte hij. “Sneeuw lijkt liefelijk en zacht, maar het voelde als beton. Het was zo compact.” Mariska had het ‘geluk’ dat ze één hand boven de sneeuw had, waardoor ze een gat kon graven naar haar mond en lucht kon krijgen.
Rosa (39) verloor grote liefde Lars (43) door lawine: 'Hij overleed op de zesde verjaardag van onze zoon'
“Aan het begin was ik overtuigd dat ik mezelf eruit ging vechten, maar ik lag zo vast. Niets in mijn lichaam bewoog en alles deed pijn. Ik was er zeker van dat als ik eruit zou komen, er niets meer van me over zou zijn.” Het zorgt ervoor dat haar vechtlust omslaat. “Een gevoel van moedeloosheid overheerste. Dit is het, dacht ik, dit is mijn einde.”
Tot ze honden hoorde blaffen en mannenstemmen hoorde en alle hoop terugkeerde. “Een van de honden begon te snuffelen en likken aan mijn hand en blafte. Dat was zo’n mooi moment. Dit was het toch niet, ik ben gewoon gevonden.” Op het moment van haar redding lag Mariska al ruim twee uur onder de lawine.
“Ik was zwaar onderkoeld en werd in een zak geritst, zo een die ik van televisie kende als een lijkzak. Ik weet nog dat ik dacht: ze vergissen zich, ze denken dat ik dood ben.” Daarna werd het zwart. “Het eerstvolgende wat ik weet, is dat ik wakker werd in het ziekenhuis.”
Het is een wonder dat Mariska het heeft overleefd. “In het ziekenhuis feliciteerden ze mij met mijn tweede kans, gevolgd met de woorden dat mijn vriend en zijn broer waren overleden. Maar daar moest ik niet om treuren, want ik moest blij zijn dat ik er nog was, aldus de dokter. Het contrast was enorm. Onwerkelijk en oneerlijk: zij overleden, en ik overleefde.”
Die onwerkelijkheid blijft Mariska lange tijd voelen. “Doordat mijn vriend op zo’n abrupte manier uit mijn leven werd genomen, heb ik heel lang het gevoel gehad dat hij op een soort lange wereldreis was en gewoon terug zou komen. Als er bijvoorbeeld post binnen kwam, keek ik altijd of er nog een brief van hem bij zat.”
Daarnaast ervaarde ze veel schuldgevoelens. “Ik zeg altijd: ‘Ik heb last van levenshaast’. Dat gevoel van levenshaast en schuld gaan hand in hand met elkaar. Daardoor voelde ik dat ik maximaal moest leven en alles eruit moest halen. Het voelde alsof ik niet voor één, maar voor drie leefde. Onbewust droeg ik dat lang met me mee. Nu pas begin ik daarvan los te raken.”
Het zoontje van Carolien (42) heeft het Usher-syndroom: 'Ik heb levenshaast, voor hem'
Tegelijkertijd heeft dat Mariska ook veel gebracht. “Het heeft me een enorme veerkracht gegeven: als ik een lawine kan overleven, dan kan ik alles overleven. Hoe zwaar het ongeluk ook was, het heeft er wel voor gezorgd dat ik alles aandurf in mijn leven. Ik ben nooit bang om op mijn bek te gaan. Het ergste wat er kan gebeuren is dat iets mislukt, maar dan heb ik tenminste geen spijt.”
Naast veerkracht, voelt ze ook dankbaarheid. “Ik ben me heel bewust van elke verjaardag. Veel vriendinnen vinden het vreselijk om ouder te worden, zeker nu we richting de vijftig gaan, terwijl ik denk: wat een geluk dat ik überhaupt ouder mag worden. Elk jaar omarm ik het en vier ik het groots. Ik ben heel dankbaar geworden voor het leven, ondanks dat het soms een hele struggle is.”
“Door het ongeluk heb ik veel respect gekregen voor de natuur. De natuur overwint alles: het kan vredig en mooi zijn, maar ook allesverwoestend. Dat heeft ook iets magisch. Het is mijn grootste inspiratiebron geworden, met name in mijn werk als interieurontwerpster. Nergens voel ik me zo thuis als in de natuur.”
Ze hoopt dat mensen inspiratie uit haar verhaal halen. “Ik hoop vooral dat mensen meer waardering gaan voelen, voor de kleine dingen, maar vooral voor het leven. Het leven gaat zo snel en in een split second kan het voorbij zijn. Dat besef, dat het wellicht morgen over kan zijn, maakt wel dat ik denk: potverdorie, ik heb het toch wel heel erg goed.”
Judiths buurman overleed plotseling: 'Had niet verwacht dat ik zó verdrietig zou zijn'
