In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Marieke haar vader Gert, die in 2022 overleed aan acute myeloïde leukemie.
“Als ik aan hem denk doet het nog heel veel pijn en verdriet, maar ik word ook vrolijk, ik voel me geliefd en zeer trots”, aldus Marieke over haar vader.
In 2015 krijgt Marieke’s vader een herseninfarct waardoor hij arbeidsongeschikt wordt. “Ik raakte mijn gezonde vader kwijt, hij moest overdag steeds slapen.” Als het iets beter met hem gaat gaan ze een weekje naar Parijs. “Daar kon hij niet lopen van de vermoeidheid”, vertelt Marieke. Terug in Nederland laat hij bloed prikken en blijkt dat hij leukemie heeft. Gert wordt opgenomen in Amersfoort en hij krijgt twee chemo-kuren die allebei niet aanslaan.
Een alternatieve behandeling en stamceltransplantatie vanuit het VU Amsterdam zorgen ervoor dat Gert langzaam opknapt en de kanker niet meer zichtbaar is. “Hij was wel nog vaak ziek en vermoeid, maar het waren wel hele mooie bonusjaren.” Het gezin geniet van de tijd samen en hij kan nog bij verschillende mijlpalen zijn. “Ik heb mijn bachelor- en masterdiploma gehaald en ben gaan samenwonen met mijn vriend.” Dat stelt Gert gerust, hij is dol op Marieke’s vriend en heeft het gevoel dat ze bij hem in goede handen is.
Drie jaar later komen ze erachter dat de leukemie terug is. Hij probeert een nieuwe behandeling vanuit Amerika. “Het sloeg niet aan en de kanker groeide door”, legt zijn dochter uit. Vanaf dat moment is het voor het gezin afwachten tot het echt misgaat. “Toen het terugkwam stortte onze wereld in, de angst dat hij dood zou gaan was terug.” Toch gebruiken ze de tijd die ze nog hebben om de dingen te doen die hij nog wilde ondernemen. “Het waren hele mooie momenten, maar ook heel lastig omdat we wisten dat alles de laatste keer zou zijn.”
Gert wordt steeds zieker en hij kiest uiteindelijk voor euthanasie. Omdat hij zichzelf en zijn dochters en echtgenote nog meer leed wil besparen: “Hij wilde niet dat wij hem zouden vinden, gestikt in zijn eigen bloed.” aan het einde van zijn leven is Marieke’s vader zo ziek en was zijn kwaliteit van leven zo laag dat hij lichamelijk echt niet meer kon. “Toch vond hij het heel moeilijk om te zeggen: het is goed zo, laat me maar gaan.”
“Hij was echt een verbinder, een mensen-mens”, zo beschrijft Marieke haar vader. “Hij wilde mensen helpen en was heel open.” Ze concludeert liefdevol: “Gewoon een hele fijne man om bij te zijn, hij was zo geliefd daardoor.”
Tijdens zijn uitvaart sprak Marieke en zei ze onder andere het volgende: ‘Daar sta ik dan, je liefste jongste dochter, je kleine smurf. Een dag waarvan we hoopten dat nog heel lang mocht duren. Maar het is goed zo. Je was gebroken, stuk, uitgeleefd. De tijd is gekomen om je eigen pad te gaan. Gekoesterd blijven alle herinneringen die je met mij, je gezin, je familie, vrienden en collega’s hebt mogen beleven. In mijn hart, dat van hun, maar ook in dat van jou. Waar je nu ook mag zijn.’
De eerste kerst zonder Gert was moeilijk, “het voelde niet meer compleet.” Marieke is blij dat december achter de rug is, al is het verdriet op andere momenten even groot. “We missen een fundamenteel onderdeel van ons gezin”, vertelt Marieke over de afgelopen maanden zonder haar vader. “Hij was echt mijn maatje binnen het gezin. We hadden zo’n sterke connectie met elkaar. Hij zal altijd in mij voortleven.” Ze herinnert hem als een liefdevolle vader die er altijd voor haar was. “We hadden heel veel humor samen en hadden aan een woord genoeg. De wereld voelt zo leeg en kaal zonder hem.”
Ter nagedachtenis Gerrit Sterk 3-06-1957 – 23-08-2022
Marieke met haar vader Gert.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Koos (30) verloor als kind haar vader door diabetes: 'Ik rouw opnieuw met elk levensmoment'
