De 26-jarige Marco Strijker uit Ruinen werd jarenlang mishandeld door zijn vader. Hulpinstanties grepen niet in – zelfs niet toen hij van huis wegvluchtte. Hij schreef er een boek over: ‘Niemand die omkijkt’.
In een interview met LINDA. vertelt hij over die donkere periode, het boek dat hij schreef en over hoe hij zich niet geholpen voelde door verschillende instanties.
Het verhaal van de 26-jarige Marco Strijker begint al voor zijn geboorte: zijn moeder wordt stelselmatig mishandeld door zijn vader. Wanneer Marco een half jaar oud is, vlucht zijn moeder samen met hem en zijn broer naar een blijf-van-mijn-lijf-huis.
Zijn ouders gaan uit elkaar en voor Marco en zijn broer wordt via Jeugdzorg een omgangsregeling met zijn vader in gang gezet. Volgens de onderzoekers verdiende de vader het om een band op te bouwen met zijn jongste zoon. “Daar had mijn moeder al twijfels bij, want hij hield er bijzondere opvoedingsvaardigheden op na. Zo had hij mijn broer ooit in de meterkast opgesloten en dat was in zijn ogen de normaalste zaak van de wereld.”
Deze psycholoog ontvangt prijs voor haar werk voor misbruikslachtoffers: 'Hiermee kon ik taboedoorbrekend onderzoek doen'
In de jaren daarna gaat het continu mis. “Ik kwam vaak terug bij mijn moeder met blauwe plekken. Ik zei er nooit wat van tegen haar, waardoor zij dacht dat het beter ging. Ik droeg zelf bij aan het verbloemen van het mishandelen, want het was er door mijn vader zo ingeslagen dat ik nooit iets mocht vertellen over wat hij deed, dat ik het niet durfde. Ik was bang dat als ik mijn moeder wel iets vertelde, hij haar iets aan zou doen.”
Wanneer Marco acht jaar oud is en een weekend bij zijn vader is, gaat het weer mis en ziet hij geen andere uitweg dan weglopen. “Na een periode van mishandeling en verwaarlozing zag ik een kans om op een dag vroeg in de ochtend te ontsnappen. Ik liep doelbewust naar het politiebureau en werd gevonden door een man, die me naar mijn oma bracht. Mijn moeder was op dat moment een weekend weg met mijn stiefvader. De man en mijn oma lichtten de politie in, maar die deed niets. Agenten concludeerden dat mijn vader het ouderlijk gezag had en en brachten me weer terug naar mijn vader.”
Dat instanties als Jeugdzorg en de politie op de hoogte waren van de misdragingen van zijn vader, maar niets deden, kan Marco niet begrijpen.”Mijn moeder kon hoog en laag springen dat ze werd bedreigd: niemand deed wat. Later bleek dat de wijkagent dacht dat ze klaagzuchtig was. Dat was helemaal niet zo. Ze hebben in principe gewoon mijn vader een hand boven het hoofd gehouden, zodat hij door kon gaan met zijn terreur. Anders dan dat kan ik niet concluderen.”
Israel van Dorsten (28) schreef boek over zijn leven in Ruinerwold: 'Boeit niet wat vader ervan vindt'
Aangifte tegen zijn vader heeft Marco nooit gedaan. “Daar heb ik wel over getwijfeld, maar bij kindermishandeling geldt er een verjaringstermijn die ingaat na je achttiende. Ik weet ook niet wat ik er mee zou winnen. Misschien dat hij dan in de cel belandt, maar wat win ik daar mee? Dat voelt voor mij niet als gerechtigheid. Ik denk niet dat er in dit soort gevallen ooit gerechtigheid is. Alleen maar verliezers.”
Wel denkt hij er over na om in contact te komen met de instanties die hem in zijn ogen hebben laten vallen. “Ik weet alleen nog niet hoe ik dat ga aanvliegen. Dit boek is de eerste stap. Ik heb het vooral geschreven om mensen bewuster te maken van kindermishandeling. In elk klaslokaal zit statistisch gezien wel een kind dat wordt mishandeld, terwijl je het aan de buitenkant lang niet altijd ziet.”
Aan contact met zijn vader heeft Marco geen behoefte. “Ik heb hem nog een brief gestuurd met de mededeling dat dit boek er kwam en dat hij fouten heeft gemaakt. Ik heb hem laten weten dat ik ondanks alles op een goede plek terecht ben gekomen en dat dit het laatste is wat hij ooit van mij gaat horen. Wel gaf ik hem de mogelijkheid te reageren op de brief, maar dat hij heeft hij nooit gedaan. Sinds ik 8,5 jaar ben is hij geen onderdeel van mijn leven meer.”
Zijn moeder verwijt Marco niets. “Ze kon ook niets doen, want in het begin vertelde ik haar niets over het misbruik. Nadat ze het boek had gelezen, reageerde ze vooral met spijt en verdriet. Als ze het had geweten, had ze vergif door zijn eten gedaan en het willen voorkomen. En wanneer ze om hulp vroeg bij instanties, werd ze niet geholpen.”
Naar omstandigheden gaat het inmiddels goed met Marco. Hij heeft gestudeerd, heeft een baan en nu een eigen boek. “Maar het effect ervan is wel dat ik er nu nog steeds last van heb. Ik vind het belangrijk om dat te benoemen. Het is niet dat als het voorbij is, de ellende voorbij is. Het laat zijn littekens na. In de omgang met anderen, in mijn zelfbeeld. Dat zal altijd blijven.”
Melchior heeft nog last van vernederende mishandeling op de Platoschool: 'Het hoorde erbij'
