In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Sharita Dimon (38).
Haar man overleed drie jaar geleden aan de gevolgen van longkanker.
De man van Sharita overleed aan de gevolgen van longkanker: 'Ik belde 112 en begon met reanimeren'
Nuchtere Amsterdammer
“Daan was een handige man”, vertelt Sharita. “Wat zijn ogen zagen, konden zijn handen maken. Hij was een nuchtere Amsterdammer met humor. Daan kon zich lastig uiten en vond het moeilijk om ‘Ik hou van je’ te zeggen. Maar als ik iets moois op Marktplaats kocht 200 kilometer verderop, dan haalde hij het zonder morren voor mij op.”
De twee zijn tien jaar samen en hebben twee jonge kinderen als het noodlot toeslaat. “We gingen naar bed en ik hoorde hem zwaar ademen. Hij had eerder een longembolie gehad. We belden de huisarts en gingen langs. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar bleek het geen longembolie te zijn, maar longkanker stadium vier. Hij had er vertrouwen in dat het goed zou komen, ik stortte in. We hadden twee jonge kinderen, ons gezin was eindelijk compleet.” De artsen plannen een chemokuur en immunotherapie in. “Dan zou hij nog jaren meekunnen.”
Longkanker
Het is december, een paar maanden later. “Hij voelde zich niet lekker en ging alvast naar boven. Ik ben achter hem aan gelopen en ineens zakte hij in elkaar. Hij kreeg een hartinfarct. ‘Daan, Daan, bijblijven’, riep ik. ‘Dit kun je niet maken, je zou nog jaren meegaan!’ Ik ben naar beneden gerend, heb de voordeur open gezet, belde 112 en ben begonnen met reanimeren.”
Binnen de kortste keren staat het huis vol met zorgpersoneel. De kinderen liggen in bed en krijgen niks mee van wat zich in hun huis voltrekt. “De buren konden oppassen en ik ben meegegaan naar het ziekenhuis. Daan kwam aan de beademing te liggen, maar dezelfde avond is hij daar weer vanaf gehaald. Ik hield zijn handen vast, die waren ijskoud. Om 23.00 uur werd hij doodverklaard.”
Vreselijke tijd
Niet alleen de vader van haar kinderen, maar ook de liefde van haar leven is er ineens niet meer. “Het was een vreselijke tijd. Ik stond overal ineens alleen voor, kon niks meer overleggen. We waren bovendien allebei zzp’er en ik had geen enkele financiële zekerheid meer.”
Tijd om te rouwen heeft ze niet. “Ik ging door voor mijn kinderen. Ik heb zelf een onstabiele jeugd gehad in een pleeggezin met een labiele moeder. Dat wilde ik anders doen. Dat gaf me kracht. Voor mijn kinderen moest ik doorgaan: werken, boodschappen doen, het huishouden runnen.” Dat is zwaar, maar tegelijkertijd helpt het Sharita. “Het leidde me af. Daarnaast had ik fijne collega’s om mij heen, mijn beste vriendin was mijn steun en toeverlaat en de buren sprongen regelmatig bij. Ze pasten bijvoorbeeld vaak even op de kinderen, zodat ik een uurtje kon gaan slapen of even de deur uit kon.”
Kinderen
Het is inmiddels drie jaar geleden dat Daan stierf aan de gevolgen van longkanker. Het gaat goed met Sharita en ze heeft een nieuwe liefde. “Op belangrijke momenten mis ik hem. Als de kinderen jarig zijn, tijdens mijlpalen. Soms kijk ik naar mijn oudste dochter en dan denk ik: wauw, wat lijk je op hem. Ze heeft dezelfde oortjes, hetzelfde gezicht. De jongste heeft zijn humor en is net zo ad rem. Daar kan ik intens van genieten. Ze doen het supergoed en ik ben enorm trots op ze.”
Wat ze andere mensen wil meegeven? “Zorg dat je je zaken goed regelt. Daan had geen verzekering, helemaal niks, want hij dacht: het overkomt mij toch niet. We hebben de begrafenis via een crowdfunding geregeld. Ik heb het gered met een kleine buffer, flink besparen en hard werken. Regel je financiële zaken goed, zeker als je kleine kinderen hebt.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Maxine moest met hartinfarct naar huis: 'Hun conclusie? Slokdarmkrampen'
