Mabel Nummerdor (49) omhelst haar vader zeven jaar geleden voor de eerste keer onder toeziend oog van een miljoenenpubliek. Wanneer de camera’s van Spoorloos weg zijn, begint hun zoektocht pas echt.
In haar boek Schitterend Afwezig beschrijft ze hoe overweldigend het is je biologische vader te ontmoeten – hoe mooi het eerste begin ook is.
Als Nummerdor haar Franse vader Jacques in 2016 voor de eerste keer ontmoet, is ze op van de zenuwen én tot in de puntjes voorbereid. “Ik had mezelf best goed geregisseerd en nagedacht over wat ik wel en niet wilde zeggen. Maar toen ik hem zag, was ik de controle volledig kwijt.” 1,7 miljoen mensen zien hoe de twee elkaar in de armen vliegen. Zelf kan ze het niet terug zien. “Ik vind mezelf hysterisch en denk: wat lelijk, naakt, onthullend, privé: had je dat wel moeten doen? We waren er allebei ondersteboven van.”
Romantischer worden Spoorloos-afleveringen niet: een stralende vrouw omhelst haar markante, Franse vader en bam: herkenning. “Na vijf minuten zag ik mijn karakter in hem terug. Iedereen wil die magie van nature, dat je zonder DNA-test ziet dat je genetisch met elkaar verbonden bent.”
Hassnae Bouazza schrijft ode aan moeder: 'Ik ben hier, met die grote bek, dankzij háár'
Vader en dochter gaan vliegend van start, maar hun voorgeschiedenis is minder sprookjesachtig. Nummerdor is het product van een Franse vakantieliefde. Als haar moeder de 19-jarige Jacques schrijft dat ze zwanger is, krijgt ze alleen een envelop terug met geld om de abortus te bekostigen.
Nummerdor hoort het hele verhaal pas op haar 23ste. Haar biologische vader is “een stilzwijgend geheim” binnen het gezin – er wordt niet over hem gesproken. “Als kind leidden mijn vragen al snel naar verdriet of gemor van mijn moeder. Ik voelde dus al vrij snel: daar zit een enorme gevoeligheid, en als kind was ik erg gericht op mijn moeder. Hoe jong je ook bent, je beseft al snel dat je dat onderwerp dan maar met rust moet laten.”
Jarenlang spoken zo’n 26 mogelijke vaders door haar hoofd waarvan de “woeste chansonnier” à la Jacques Brel favoriet is. Het gezinsleven verandert als stiefvader Wim in hun leven komt. “Hij liet altijd merken dat hij verschrikkelijk van mij hield. Een beweging naar Jacques voelde daardoor als verraad aan hem en zo voelt het nog steeds.” Als Nummerdors moeder het verhaal uiteindelijk toch vertelt, zegt hij dat hij van een brug springt als “die man” ooit voor de deur staat. Destijds had die uitspraak weinig impact op Nummerdor. “Maar het sluipt je onderbewuste binnen.”
Haar boek is vooral ook een ode aan Wim en de ondergewaardeerde liefde van stiefouders in het algemeen. “Stiefouders hebben best een negatieve connotatie. Maar hoe mooi is het dat ik aan de ene kant een vader had die mij niet wilde en aan de andere kant een man die er heel bewust voor koos mijn vader te worden en daar voor duizend procent indook.”
De jonge Mabel met haar moeder en stiefvader.
Pas als Nummerdor zelf kinderen heeft, gaat ze op zoek naar Jacques. Ze ligt met zichzelf in de knoop en beseft dat ze iets met het ‘vader-vraagstuk’ moet. Ook begint de tijd te dringen. Haar vader Wim is overleden en wie zegt dat haar Franse verwekker nog in leven is? Na een “halfbakken eigen zoektocht” klopt ze aan bij Spoorloos. “Ik durfde hem niet alleen te vinden. Met Spoorloos wist ik: oké, er staat in ieder geval iemand met een camera bij. Dat geeft een beetje het gevoel alsof je een zwemvest aan hebt.”
Zoals de aflevering laat ziet, is het bij de eerste ontmoeting meteen raak. “Alsof je in een film zit en een rol moet spelen, van: ‘Dit is mijn bloed!’ Tegelijkertijd was dat ook gewoon hoe het voelde.” Vanaf het begin raken ze niet uitgepraat. Van literatuur tot politiek: ze filosoferen over de grote vraagstukken van het leven. “Hij brengt mij op plekken waar ik niet eerder geweest ben: ik vind bij hem wat ik bij niemand anders terugvind.”
Nummerdor wordt door een soort verliefdheid overvallen. “Vergelijkbaar met toen ik zelf kinderen kreeg. Dat je helemaal onder de adrenaline en endorfine zit, en bijna uit elkaar knapt van geluk.” Als Jacques in Amsterdam is, wil ze constant bij hem zijn. Wanneer hij weer terug is in Frankrijk, appen ze dagelijks. Haar gezin vindt vooral dat ze wat vreemd doet. “Het was eigenlijk net een verhouding: ik was helemaal verdwenen.”
Aki Watano over opgroeien tussen twee culturen: 'Droomde van zeemeerminnenhaar'
Ook Jacques vindt haar enthousiasme ingewikkeld: “Ineens was er een vrouw van in de veertig die zijn hand wilde vasthouden.” Hij voelt zich niet haar vader, benadrukt hij. Wel ziet hij een vriendschap voor zich. “Dat liking over loving had hij in het begin heel erg. Hij was bang dat we geen klik zouden hebben, dat hij een nagelstyliste zou treffen die geobsedeerd was met reality tv. Het viel mee dat ik toch in het bakje van zijn type mensen viel.”
Meteen wordt duidelijk dat Jacques geen spijt heeft van wat hij al die jaren geleden gedaan heeft. Nummerdor begrijpt de keuze van de toen 19-jarige jongen wel. “Al maakt dat de pijn van het ongewenst zijn niet minder. Wat ik vooral moeilijk vind, is dat hij een oordeel velt over mijn moeder. Hij zegt: ik heb niet om die zwangerschap gevraagd en het had een gezamenlijke beslissing moeten zijn. Ik vind dat idioot. Heb je wel door dat vrouwen altijd de moeilijke beslissingen moeten maken als het op seksualiteit aankomt?” Soms hebben ze het er nog over. “Ik zeg dan gekscherend: ‘Je weet dat ik je een enorme slappe zak vind als je dit zo zegt.'”
Als ze Jacques net ontmoet heeft, kan ze haar moeder moeilijk onder ogen komen. “Al begreep ze volledig dat ik hem wilde leren kennen, toch kwam weer het oude loyaliteitsding om de hoek kijken. Vertellen over hoe fijn het was met Jacques voelde als verraad aan de man die mijn vader was en ook aan haar.”
Nummerdor en haar vader Jacques.
Het geheim van Francine Oomen bleek ook dat van haar moeder: 'Het monster wordt steeds groter'
De Fransman valt voor het eerst echt van zijn voetstuk als hij tijdens een vakantie een nare opmerking maakt tegen Nummerdors zoon. Ze snijdt hem volledig af. Na een maand vergeeft ze hem, maar “de totale adoratie” is over. “Doordat ik als een kwijlende Pekinees aan zijn voeten lag, was er een volslagen ongelijkheid. Nu zijn we tussen vriendschap en liefde terecht gekomen, en kunnen we onze grenzen aangeven. Mijn papa zal hij nooit worden, ik zie Jacques niet als mijn opvoeder. Wel is hij echt mijn vader.”
De hereniging met Jacques zorgt ervoor dat Nummerdor de pen oppakt om over zichzelf te schrijven. Als marketeer schreef ze diverse andere boeken, maar van het persoonlijke bleef ze weg. “Ik dacht altijd: wie ben ik om te schrijven? Nu Jacques in mijn leven is, voel ik me gewild. Dat is het grootste wat het mij gebracht heeft. Ik mag er zijn: ook als ik wil schrijven.”
Haar zoektocht pakt zo uiteindelijk goed uit. Maar een ontmoeting met biologische ouders haalt wel je leven overhoop, benadrukt ze. “Je moet beseffen waar je aan begint. Je weet niet wat je aantreft en het vinden van een ouder is zeker niet de oplossing voor al je problemen. Dat is ook de enige feedback die ik aan programma’s als Spoorloos zou willen geven: wees selectief. Iemand die al wankel is, kan dit beter niet aangaan.”
Schitterend Afwezig van Mabel Nummerdor is nu verkrijgbaar.
Philip Huff schreef roman over gewelddadige jeugd: 'Dat je in bed ligt en denkt - hoorde ik nu wat?'
