Dementie

Je had een mooi, rijk leven achter de rug toen je zachtjesaan in een andere dimensie belandde. Vasculaire dementie: voor sommigen was het ingewikkeld en confronterend om je te zien veranderen. Maar onze band werd vanaf die diagnose juist hechter. Je bevond je in een soort twilight zone, waar je in het begin nog in- en uitstappen kon en later, voor ons gevoel, in vast leek te zitten.

Je deed je best het niet te tonen. En toch zag en voelde ik je angst. De hand die ik je toen reikte pakte je zacht maar vol vertrouwen aan.

We maakten samen meer herinneringen dan ooit. Samen winkelen en de slappe lach krijgen als het aankleden voor geen meter lukte. Lunchen in je geboortestad Rijssen en naar Gente die Mare, je favoriete Italiaanse lied, luisteren bij Talamini. Je danste samen met Puck en Charlie op je kamer in het Venenhuis, we wandelden met Teddie door het park, en bestelden je favoriete Sallandse pannenkoek (die allang niet meer op de kaart stond en ze toch voor je klaarmaakten) in Lettele. Je hield van een feestje. Als het eten niet lukte dan voerden we je gezellig of hielpen we je met je glaasje Rivella, hoe dan ook: je was er altijd bij.

Maaikes dementerende moeder breekt heup: 'Nu is het kiezen tussen twee kwaden'Lees ook

Ijzersterk karakter

Ik nam je mee voor een bezoek aan het ouderlijk huis van opa en oma. Tijdens de kennismaking met de huidige eigenaar kwam je slecht uit je woorden, maar toen je de gang inliep riep je doodleuk de Italiaanse voor- en achternaam van de man die daar ooit de granitovloer had gelegd. Als ik dan verbaasd opkeek, of als er ineens een volzin, vaak in het Twents, uitkwam, dan kon je me met die ondeugende blik aankijken. Zo van: ik weet heus dat ik het niet allemaal meer op een rijtje heb, maar gek ben ik niet.

Je raakte de laatste jaren veel kwijt. Het geheugen, je sieraden, oude vrienden, je kleding en status. Maar wat tot het laatst overeind bleef was een ijzersterk karakter.

Ik werd huiverig voor de dag dat je mijn uitgestoken hand zou loslaten. Dat je me plots niet herkende. Dat is gelukkig nooit gebeurd en daar ben ik heel dankbaar voor. Want al vergat je soms mijn naam, wist je niet precies waar ik woonde of werkte: een ding wist je tot het laatste moment zeker: dat ik jouw dochter en JIJ MIJN MAM was.

Ter nagedachtenis aan Ineke. 

Maaike is boos op zorgpersoneel: 'Mam heeft Alzheimer, maar behandel haar niet als kleuter'Lees ook