Dirk, de vader van Jill, overlijdt eind april aan uitgezaaide longkanker. Hij ging pas toen hij zeker wist dat zijn lichaam naar de wetenschap kon. Hij overleed kort daarna: ‘Binnen twee uur werd hij al opgehaald. Dat was gek, maar ook bijzonder’.
Aan LINDA. vertelt Jill (29) waarom haar vader zijn lichaam aan de wetenschap wilde doneren en wat dat voor haar betekende.
Jill: ‘Begin van het jaar (2023) had mijn vader allemaal vage klachten. Lage ijzerwaarden, weinig energie, maar de artsen kwamen er niet achter wat het was. Totdat hij acute klachten had. Hij kreeg ineens geen lucht meer.” Na onderzoek blijkt begin maart dat Dirk uitgezaaide longkanker in het longvlies en in de lymfe had. “Het was al snel duidelijk dat hij niet meer beter zou worden.”
In de tijd erna gaat haar vader snel achteruit. Chemo blijkt vanwege zijn slechte bloedvaten al snel geen optie meer en immuuntherapie is later ook niet meer mogelijk.
Dirk kampt al jaren met gezondheidsklachten. Zo krijgt hij in 2012 zijn eerste nieuwe hartklep. “Na twee jaar was deze al helemaal verkalkt door zijn suikerziekte en kreeg hij in 2017 een nieuwe hartklep. Daar heeft hij het goed op gedaan. Het was dankzij de wetenschap dat hij er zo’n tien jaar bij heeft gekregen.”
Al eerder namen Dirk en zijn vrouw de beslissing voor orgaandonatie. Zo’n 35 jaar geleden kregen hij en zijn vrouw een meisje, de oudere zus van Jill. “Na een normale zwangerschap werd ze geboren, maar na zes dagen overleed ze. Mijn ouders wisten niet dat het fout zat. Ze had een waterhoofd en een open ruggetje. Toen zij overleed hebben ze de hartklepjes gedoneerd aan een ander kindje die dat nodig had. Dat is zo bijzonder. Zo zijn ze.”
Nu Dirk longkanker heeft, wil hij koste wat kost zijn lichaam aan de wetenschap doneren. Maar dan blijkt dat het ziekenhuis waar hij zijn wilsverklaring heeft gedaan, in verbouwing zit, waardoor Dirk, als hij overlijdt, daar niet meer heen kan. Dat vindt hij zo erg, dat hij het bij een ander ziekenhuis alsnog probeert. Ondertussen begint de tijd te dringen en is het maar de vraag of het nog gaat lukken.
De man van Sharita overleed aan de gevolgen van longkanker: 'Ik belde 112 en begon met reanimeren'
De huisarts komt een paar dagen voor zijn overlijden langs. Zij vindt dat hij ondraaglijk lijdt en stelt daarom palliatieve sedatie voor. Dit zou ervoor zorgen dat haar vader slaperig zou worden, minder pijn zou hebben en minder benauwd zou zijn.
Maar Dirk weigert. Hij wil eerst zeker weten dat zijn lichaam aan de wetenschap gedoneerd kan worden. Jill: “Als iemand zo ziek is wil je dat hij gaat. Het was niet meer menselijk. Hij zat continu aan de zuurstof en zijn klachten werden alleen maar erger.”
Ondertussen maakt zijn familie er thuis nog wel een feestje van. “We hebben het heel levendig afgesloten. Het was echt een café bij ons qua sfeer. Mijn vader hield ook erg van zijn Berenburger, zo vertelt ze uitgebreid op haar eigen Instagramkanaal (@uitgezaaid_uitgezwaaid). Dat gaf voor mijn moeder soms wat zorgen, maar als je weet dat je doodgaat ga je dat niet meer tegenhouden. Het was heel mooi.”
Ook delen Jill en haar vader nog een mooi moment in een van de laatste dagen voor zijn overlijden. Hij zei toen ik wegging: ‘Jill, ik ben fan van jou’. “Dat kwam heel erg binnen. Het was een soort van: ‘Ik hou van jou’. Ik was toch wel zijn meisje, al liet hij dat meestal niet in woorden blijken. Daarom was dit zo bijzonder. Het kwam heel erg binnen. Ik vergeet het nooit meer.”
Maar als dan het verlossende telefoontje van het ziekenhuis komt, waarin gezegd wordt dat zijn lichaam naar de wetenschap kan, is het voor Dirk “rond”. Nog geen uur later overlijdt Dirk op woensdag 26 april 2023, slechts een kleine twee maanden na de diagnose longkanker. Hij werd 78 jaar. Jill: “Hij heeft daarop gewacht. Toen is hij zelf gegaan, zonder interventie van de huisarts. Zo belangrijk was het voor hem.”
Binnen twee uur na zijn overlijden staat het uitvaartbusje, het busje dat zijn lichaam naar het ziekenhuis zou vervoeren, op de stoep. “Het was gek dat het zo snel was, maar ook heel mooi. Mijn vader was een eigenzinnige man. Hij wilde geen uitvaart. Hij zei: ‘Alles wat je wilt zeggen moet je doen voor ik dood ben, anders heeft het geen zin.'”
Toch vond de omgeving het ook lastig dat er geen uitvaart was na het overlijden van Dirk. “Mensen vinden dat ingewikkeld. Normaal is er een uitvaart en neem je een bosje bloemen mee. Maar nu was er niks. Mensen wilden wat doen en afscheid nemen. En ergens vonden ze het ook luguber.
Maar hij had dit al heel lang geleden met ons besproken. Hij deed het ook echt om anderen te helpen en wij vonden dat heel mooi. Toen het zo ver was, hadden we heel weinig te regelen, alleen de kaart. En toch voelde het al alsof we geleefd werden. Ik dacht hoe doen mensen dat als je ook nog een uitvaart moet regelen.”
Zelf twijfelt Jill of ze haar eigen lichaam aan de wetenschap zou doneren als ze komt te overlijden. “Misschien dat ik het wel wil als ik echt oud ben. Maar als ik het nu zou regelen, dan zou ik ervan uitgaan dat ik onverwachts kom te overlijden en dan zou ik mijn familie en vrienden toch echt dat afscheid gunnen. En dat heb je niet als je je lichaam aan de wetenschap doneert.
Maar ik ben heel dankbaar voor de wetenschap. Want zelfs zonder de longkanker was het soms kielekiele. Dankzij de wetenschap heeft mijn vader langer geleefd en heeft hij nog kunnen zien dat ik moeder werd. Dat hadden we nooit verwacht.
Een paar weken na zijn overlijden kregen we van de afdeling anatomie in Groningen een officiële brief waarin staat dat hij door zijn lichaamsdonatie de wetenschap een grote dienst heeft bewezen.” Daarmee was zijn laatste wens in vervulling gegaan.
Mats (19) redde na z'n overlijden vijf levens door orgaandonatie: 'Van mij mogen ze alles hebben'
