Waterfonteintjes, een automatische voedermachine – of jawel – een zelfreinigende kattenbak. We doen alles voor onze poezenbeesten, én voor ons eigen gemak.
Maar of het zin heeft? LINDA. redacteur Michelle test de zelfreinigende kattenbak. Of nou ja, haar katten dan.
Let op: dit artikel bevat beelden met – ja – kattenpoep.
Sinds twee weken heb ik er een nieuwe kitten bij. Mijn vierjarige kater Bob accepteert het nieuwe gezinslid tot dusver, maar markeert nog wel zijn territorium. Hoe? Door met zijn veel te zware kattenreet op de kittenbak te gaan, en alleen daar nog zijn drollen te droppen.
Resultaat: de kitten wil inmiddels niet meer op zijn eigen bak, want daar liggen al die vieze volwassen keutels. Zijn slanke delletjes dropt hij er nog wel naast, maar het plasje, ho maar. Nee, zijn blaas leegt hij gewoon bij ons op bed.
Natuurlijk heb ik vóórdat ik Harvey – het nieuwe gezinslid – in huis nam, gegoogeld op de te nemen maatregelen. En las ik dat het verstandig is om altijd een extra kattenbak in huis te hebben. Twee katten, drie kattenbakken. Vijf poezen, zes kattenbakken. En tel zo door.
Eigenwijs kan ik soms – mijn vriend zou hier zeggen: vaak – wel zijn. Maar nadat Harvey voor de vijfde keer zijn blaas leegde op mijn net gewassen dekbed, ging ik toch maar op zoek naar die derde kattenbak. Een zelfreinigende, want dat had ik een keer bij Maxime Meiland op Instagram gezien.
Online variëren de prijzen tussen de tachtig en de vijfhonderd euro. Drie keer raden voor welke ik ben gegaan. De goedkoopste inderdaad, want mijn bankrekening. Ja.
De reviews zijn lovend: van ‘beste aankoop ooit’ en ‘werkt goed’ tot: ‘vooral plastic troep’. De volgende dag staat het pakket al op de stoep. Met op de doos in grote letters: made in China. Dat het een en al plastic is, kan ik inderdaad niet ontkennen. Er zit geen uitgebreid instructieboekje bij, maar ik heb het apparaat – wat volgens mijn vriend op een kleine wieg lijkt – binnen no time in elkaar.
Al voordat ik de zak met kattengrind boven de wieg leeg, zitten de twee katten er met hun neus bovenop. Bob en Harvey, ze kunnen niet wachten. En ook ik ben trots, als de kleinste zijn eerste drol draait. Kan ik die bak eindelijk testen.
Ik mis een how-to video, en wiebel wat met de bak naar achteren om de uitwerpselen te zeven. De drollen blijven liggen op het randje, en vallen niet in de daarvoor bestemde bak: moet ik ze nog aanraken ook.
Tot de grote kater zijn drol legt, en ik de bak nog een zwieper geef. Deze keer is het raak: zijn keutel eindigt in het uitneembare laatje. Kleine tip: of wachten met draaien, of meteen het laatje legen. Zag net twee katten, beiden met hun kop in het laatje, ruikend aan elkaars stront.
Zelfreinigend, allesbehalve. Moet er toch mijn armspieren voor gebruiken. De drollen raken met een zwieper de daarvoor bestemde plek, maar de plasjes blijven plakken aan de onderkant van de bak.
Doe mij er maar zo een met laserstraal, die de billen van de kat nog net niet afveegt. En wat honderdjes op mijn bankrekening, zodat ik ‘m kan betalen.
Michelle haalt een tweede kat in huis: 'Bedplassers, aparte kamers en ontevreden vriend'
