Herenigd

Nadat Linda en Leonie elkaar vijf jaar niet spraken, nam Leonie contact op met haar vriendin via Facebook. Ze was ziek en wilde het contact weer oppakken. De twee vonden elkaar terug en Linda zorgde in de mindere weken voor haar goede vriendin. In de nacht schrijft ze vaak op wat er gebeurt:

(zorg)beurt

‘Vanavond is het mijn (zorg)beurt. Zoals altijd eten we pizza uit de diepvries, want die vinden we gewoon het lekkerst. De juiste stand van de oven hebben we nog altijd niet gevonden, want we zijn zelfs met diepvriespizza geen keukenprinsessen. Vanavond is extra feestelijk want we eten donuts als toetje. Het maakt toch niet uit in december en jij kunt inmiddels wel wat extra spek gebruiken.’

Wat ben je mooi

‘Je ligt onder een dekentje op de bank, je haartjes kort maar god wat ben je mooi. Je donkere ogen glanzen iets minder, maar de twinkeling in je ondeugende prachtige verschijning blijft voorgoed. We praten over werk, familiebeslommeringen, examenstress, koetjes en kalfjes. Maar ook over thuiszorg of hospice, begraven of cremeren, testamenten, voogdijschap en over een borrel om af te wijken van de treurige, gitzwarte afscheidstaferelen.’

Halfvolle glazen

‘We hebben het over oud worden en de ongemakken die dat met zich meebrengt. Daarna schakelen we over op een gesprek over de eeuwige jeugd. We hebben afgesproken dat we de vijf jaar die we hebben gemist, moeten terugwinnen met vijf extra jaren samenzijn. Als het iets beter ging, maakten we er zelfs tien jaar van.’

De zorg

‘Hoe stellig we dat ook uitspreken, we weten allebei dat dat niet zal gebeuren. We hebben samen nog geen traan gelaten, want wij huilen nu eenmaal niet zo snel. Je vertelt me dat je deze week veel hebt liggen malen en zelfs hebt gehuild. Je hebt deze week een gesprek gehad over de zorg die je later – over tien jaar dus – nodig hebt. Dat je dochter van vier inmiddels nachtmerries heeft en bezig is met schatkistjes speciaal voor mama.’

Huilend in de auto

‘We slikken, maar huilen niet. Want wat heb je aan huilen? Wat heb je aan een mooie kist en wat heb je aan een verse echte Italiaanse pizza? Wij hebben het leven, we hangen op de bank, eten diepvriespizza en donuts en ik jank de ogen uit m’n kop als ik terug naar huis toe rijd.’

Lea

“Van de vijf jaar kregen we er nog tweeënhalf. In die tijd ben ik bezig met vruchtbaarheidsbehandelingen. Enkele avonden voor haar overlijden ben ik bij haar. Ze komt overeind uit haar diepe slaap en zegt dronken van de medicatie: “Ik ben zo blij voor je!” Ik vraag haar waarvoor. Ze wijst naar mijn buik en zegt: “Nou! Dat het gelukt is natuurlijk.” Daarna valt ze weer in slaap.
Twee jaar later werd onze lieve Lea geboren. De eerste twee letters zijn voor mijn lieve Le….”