Het leven van Liline (35) is de laatste jaren getekend door rouw. Ze verliest niet alleen haar twee zoontjes op jonge leeftijd, maar daarna ook haar steun en toeverlaat Bjorn (52).
“Ik weet inmiddels van mezelf dat ik redelijk veerkrachtig ben, maar Bjorns dood haalde me nét een keer te veel onderuit”, vertelt ze aan LINDA.nl.
Bjorn en Liline krijgen in 2013 hun eerste kindje, Boaz. Hij heeft het zeldzame PigN-syndroom, waar hij anderhalf jaar later – na veel ziekenhuisbezoeken – aan overlijdt. Vlak daarna bevalt Liline van dochter Norah, die gezond en wel ter wereld komt. Een derde kindje, Jorai, volgt in 2017. Hij heeft dezelfde aandoening als zijn grote broer, maar Jorai doet het hartstikke goed en ligt de eerste maanden aanzienlijk minder in het ziekenhuis.
Maar als hij zeven maanden oud is, krijgt Jorai tegelijkertijd griep en het rs-virus, waardoor hij op de kinder-ic belandt. De maanden daarna gaat hij steeds verder achteruit. Jorai is tien maanden oud als hij overlijdt.
Bjorn en Liline klampen zich, zo goed en kwaad als het gaat, aan elkaar vast in het verlies. “Als ik het gemis van de jongens even niet trok, stapte hij naar voren. En andersom”, vertelt ze. “Bjorn en ik gingen er allebei anders mee om, maar we konden elkaar hier altijd in vinden. We gingen er echt samen doorheen.”
Liline raakt twee jaar later nogmaals zwanger, van een tweede dochter. “Bij haar hebben we een vruchtwaterpunctie laten doen. We konden zoiets niet nóg een keer aan. Gelukkig bleek Sarah gezond.”
Maar in april 2021 krijgt Sarah een bacteriële infectie rond haar oog. Ze wordt opgenomen en geopereerd, daarna gaat het al snel de goede kant op. Met Bjorn niet: met dezelfde bacterie belandt ook hij in het ziekenhuis. Hij is er flink ziek van: zijn nieren en longen werken niet goed meer. Even lijkt het de goede kant op te gaan, tot het op 4 mei 2021 onverwachts totaal omslaat. Bjorn wordt verplaatst naar de intensive care, maar het mag niet meer baten. Voordat Liline kan arriveren om afscheid te nemen, overlijdt haar man.
“Bij de jongens wisten we dat er een serieus onderliggend probleem was, maar bij Bjorn? Het was bizar hoe snel dat ging”, haalt Liline terug. “Ineens was hij dood. Die shock voelde totaal anders. Ik wist inmiddels van mezelf dat ik redelijk veerkrachtig ben, maar Bjorns dood haalde me nét een keer te veel onderuit. We zijn bijna anderhalf jaar verder, maar het gaat niet heel goed met me.”
Bjorn & Liline
“Ik dacht dat ik wist wat rouw inhield, maar dat is niet zo. Het is niet te vergelijken”, vertelt ze. “Het is nu echt overleven. Ik weet dat de pijn nooit weggaat, maar óók dat het leven beter gaat worden. Ik weet alleen niet wanneer het omslagpunt komt, en dat vind ik lastig. Beangstigend ook, soms. Ik had gehoopt dat mijn leven zich nu al iets meer om de rouw gevormd zou hebben, maar het is gewoon te veel. Ik wil niet dood, maar ik wil ook niet per se leven. Zo voelt het nu. Alles is vlak.”
Liline gaat door voor haar dochters, zij geven haar de kracht om elke dag weer haar bed uit te komen. “Ik ben heel blij dat zij er zijn. Ook mijn geloof is een bron van steun, en natuurlijk mijn vrienden en familie. Zij zijn goud waard. Ze vormen met elkaar een nieuwe soort basis voor mijn leven, waar ik ontzettend dankbaar voor ben.”
Een van de manieren waarop haar vrienden en familie dat doen, is door hun crowdfunding. Ze startten die de dag na Bjorns overlijden al op, om de uitvaartkosten te dekken en ervoor te zorgen dat Liline en haar dochters in hun huis kunnen blijven wonen.
“Op dat moment ging het totaal langs me heen, ik was met heel andere dingen bezig”, vertelt Liline. “En later moest ik er ook niets van hebben. Het voelde voor mij als bedelen, ik wilde liever mijn eigen boontjes doppen. Maar uiteindelijk ben ik er heel blij mee. Ik ben nog niet in staat om te werken, dus zeker in deze tijd hebben we het ontzettend hard nodig.”
View this post on Instagram
Liline deelt nu haar verhaal omdat ze wil aankaarten hoe belangrijk het is om te praten over dood en rouw. “Ik maak zelf vaak mee dat mensen niets zeggen of vragen. Of erger: óver me gaan praten. Dat vind ik heel lastig. Breek dat gesprek open, blijf iemand die rouwt gewoon vragen hoe het gaat. Stuur een hartje, of een ‘Ik denk aan je’. Als diegene er niet over wil praten, hoor je dat vanzelf.”
Ze heeft nog wel een tip voor dat soort gesprekken. “Probeer je eigen ervaringen niet te vergelijken met de pijn van de ander. ‘Ik weet hoe het voelt’ is vaak een dooddoener. Leed en rouw kún je niet vergelijken, in wat voor situatie dan ook. Het is voor iedereen anders, elk soort leed mag er zijn – klein en groot. Maar de dood hoort altijd bij het leven. Laten we het bespreekbaar maken.”
Verlieskundige Esther van Apeldoorn over rouwen: 'Je hoeft niet per se te praten'
