Liesbeth Rasker (36) runt een Instagram-café waar elke maandag duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
In aflevering 83: ‘Vader heeft drie jaar na overlijden van moeder een nieuwe vriendin. Blij voor hem, maar tegelijkertijd boos en verdrietig. Iemand tips?’
Wat ik één van de meest interessante dingen vind aan ouder worden, is dat ik steeds meer begin in te zien dat emoties maar zelden zonder keerzijdes komen. Of beter gezegd, dat dualiteit in vrijwel alles zit, ook al proberen we nog zo hard om het leven zwart-wit te maken omdat dat op papier makkelijker lijkt. Zo kun je heel blij zijn voor een vriendin dat zij een kind krijgt, en tegelijkertijd verdrietig zijn dat het bij jou niet lukt. Je kunt opgelucht zijn dat je een promotie niet krijgt, en ergens anders beledigd dat die Bart die je niet mag de plek in plaats van jou heeft gekregen. Je kunt stapelverliefd op iemand zijn, en tegelijkertijd weten dat jullie totaal niet bij elkaar passen.
Ik heb wel lang volgehouden zo stellig mogelijk te zijn omdat dat je ontslaat van ingewikkelde gedachtegangen waarbij je twee tegenstrijdige emoties allebei moet laten bestaan, terwijl ze elkaar strikt genomen uitsluiten. Kort door de bocht leven lijkt de makkelijkste route, maar echt ver kom je er niet mee.
Bewust alleenstaande moeder worden? 'Laat je niet weerhouden door de afwezigheid van een partner als je écht een kind wil'
Langzaam maar zeker leerde ik dat twee dingen tegelijk waar kunnen zijn. Ik hou zielsveel van mijn vader en ben eindeloos dankbaar voor wat hij voor mijn zusje en mij heeft gedaan en opgegeven, maar ben in mijn jeugd ook dingen tekort gekomen door de manier waarop hij het overlijden van onze moeder aanpakte. Ik vind dat het leven zonder romantische partner net zo waardevol en waarachtig is als leven zonder romantische partner, maar zou het mijn vader ook heel erg gunnen en zelf misschien wel een beetje opgelucht zijn als hij een nieuwe vriendin zou krijgen. Het vergt een mentale evenwichtsoefening om allebei de dingen te kunnen voelen en doorleven, maar het maakt het leven wel kleurrijker en eerlijker als dat lukt.
Dus dat zou mijn advies zijn voor deze vraagsteller. Het kan allebei waar zijn, en het mag allebei bestaan. Je bent blij voor je vader, en boos en verdrietig tegelijk. Waarschijnlijk niet eens op hem, of op de nieuwe vriendin, maar op het feit dat je moeder dood is, en dat is terecht, want het is belachelijk dat moeders doodgaan. Bespreek het vooral met je vader en oefen op allebei de dingen voelen, en niet te onderdrukken. Want alleen dat doet recht aan hoe complex en rijk en vol en leeg het leven is.
‘Mij hielp de gedachte dat hij niet de hele tijd alleen was heel erg. Mijn moeder zal hij nooit vergeten gaf hij aan, maar om de rest van zijn leven alleen te blijven gunde ik hem ook niet.’
‘Bedenk je dat een nieuw iemand nooit maar ook nooit de bedoeling heeft om 1 op 1 de rol van de moeder over te nemen, maar het kan voor je vader en uiteindelijk ook voor jou een warme extra band met iemand opleveren! Dit kost echt tijd, je gevoelens mogen er zijn! (Tip van iemand uit een samen geplakt gezin ;)’
‘Vraag je vader of hij rekening met jou wil houden door bijv. aan te geven wanneer ze ergens wel/niet bij is en kies zelf een moment waarop jij klaar bent om haar te ontmoeten. Hij zal hopelijk begrijpen dat dit lastig voor jou is.’
‘Mag er allebei zijn. Ik had zelf het gevoel dat ik voor mijn moeder op moest komen omdat ze dat zelf niet meer kon doen toen er echt getrouwd werd met een nieuwe partner. Maar tegelijkertijd is het denk ik belangrijk in je hoofd te houden dat je moeder (hoogstwaarschijnlijk) uiteindelijk ook zou willen dat je vader gelukkig is.’
‘Mijn vader na een halfjaar al. Hij kan moeilijk alleen zijn. Ik was ook erg boos, maar uiteindelijk houd je het toch niet tegen. Tijdje minder contact gehad, maar ben blij het bijgelegd te hebben. Het is zonde dat je daardoor ook je vader verliest. En ik merk nu dat hij nu niet meer zo alleen is en daardoor hoef ik me ook minder druk om hem te maken :-).’
‘Ik denk dat iedereen die betrokken is zich realiseert dat deze situatie gevoelig is/anders is/moeilijk kan zijn. Bespreek dit; het is mooi dat je blij bent voor hem, maar het maakt ook angst in je los, wat heel normaal is. Door dit bespreekbaar te maken geeft je elkaar een inkijkje in elkaar belevingswereld. Hierdoor kan je elkaar beter begrijpen en meenemen along the way! Het is moeilijk en dat mag ook moeilijk zijn.’
‘Heel herkenbaar! Ik vond het heel confronterend toen mijn moeder een partner kreeg, omdat het zo’n bevestiging was dat mijn vader was overleden. Vooral lastig omdat mijn moeder opeens hyper verliefd was en altijd haar vriend mee wilde nemen. Ik sprak erover met vrienden die een ouder hadden verloren en die begrepen het totaal. Geef het tijd en voel alles wat je wilt voelen.’
‘Herkenbaar! Geef het de tijd, ik ben mijn moeder een tijdje uit de weg gegaan om het voor mezelf een plekje te geven. Die ruimte kreeg ik gelukkig. Nu vele jaren verder en alles is helemaal bueno! En mijn kids hebben er een hele lieve opa aan!’
‘Het uitspreken. En zorgen dat hij weet dat als jij er last van hebt of geprikkeld reageert, hij extra lief / juist meer afstand / whatever je wil, kan doen. Niet verwachten dat hij aanvoelt wat voor jou helpt op zo’n moment (of in het algemeen), maar daar het gesprek over voeren. Je hebt je vader nodig en hij jou en hierover praten kan helpen voorkomen dat er steeds een beetje meer afstand tussen jullie ontstaat. Liefs!’
Hoe weet je nou écht zeker of je kinderen wil? 'Het 'moederinstinct' bestaat niet. Laat niemand je aanpraten dat dat wel zo is'
