Als je een vrouw bent van rond de dertig, dan hoef je Instagram maar te openen of er staat een blije zwangerschapsaankondiging in beeld. Een staafje met twee duidelijke streepjes, twee lachende gezichten en in hashtags termen als #blessed, #dreamscometrue of #ourbiggestadventure.
Is het niet van iemand uit je directe omgeving, dan wel een of andere influencer (…) die in blijdschap met de wereld deelt dat er nageslacht verwacht wordt.
En dat is pijnlijk als jij al tijden probeert om een kind te krijgen en het maar niet lukt. Zit je dan achter je scherm; met een lichaam dat niet mee wil werken, een medische molen waar geen einde aan lijkt te komen of een hoofd vol hoop én teleurstelling. Met een lach op je gezicht – je vindt het ook heus mooi nieuws – duik je in de caption en prikt er een traan achter je ogen terwijl je leest over andermans geluk. Een traantje van geluk of verdriet of een beetje van allebei.
Voor iedereen die ooit met een onvervulde kinderwens te maken heeft gehad, voelt zo’n aankondiging soms als een klein steekje in je hart. Ik ken beide situaties als geen ander; ik weet hoe het is om blij de wereld in te slingeren dat je zwanger bent, maar weet ook hoe het voelt als iemand anders onverwacht zijn #zwangerschapsaankondiging met je deelt. Ik was heus blij voor de lieve mensen die ik ken of volg, die kinderen verwachtten, maar ik was ook altijd best een beetje jaloers, toen het bij mij (nog) niet lukte. En dat kan kennelijk naast elkaar bestaan.
Mijn eerste gevoel op Instagram was altijd meteen vijandig; ik ging er altijd vanuit dat zo’n zwangerschapsaankondiging alleen maar leuk was – alsof het bij die mensen wel allemaal makkelijk ging. Want tja, het lijkt allemaal zo perfect op the gram. Een mooie foto, een gelukkig stel – alsof de wereld hen moeiteloos geeft wat ze willen. Maar de waarheid? Die weet je vaak niet. Misschien hebben zij ook jaren moeten wachten. Misschien komen ze net als ik uit een fertiliteitstraject.
Natuurlijk was ik ook blij voor het stel waarbij het wel gelukt was. De kans dat ik zelf zwanger zou raken neemt niet af, omdat iemand anders nu toevallig zwanger is. En je weet hoe graag je zelf het nieuws zou delen dat je een kindje verwacht, dus je snapt ook echt hoe vet het is voor die ander. Maar tegelijkertijd voelde ik ook het gemis, het verdriet dat het bij mij zoveel meer werk kostte.
Wat mij hielp, was als mensen ruimte maakten voor mijn gevoelens. Een simpele erkenning van mijn struggle kon al een wereld van verschil maken. Een klein zinnetje als ‘Ik weet dat dit voor sommige mensen confronterend kan zijn, en ik wil ook hen even extra liefde sturen’, kan alles in een ander daglicht plaatsen. Of een ‘Hey, hoe is dit nu voor jou?’ op de zoveelste babyshower, zorgde ervoor dat ik me gezien voelde.
Ook helpt het om een zwangerschapsaankondiging een-op-een te doen. Niets moet hè, maar het kan voor iemand in een traject fijn zijn om alleen richting jou te hoeven reageren, in plaats van te overstaan van een vol restaurant of een schoonfamilie waar je niet dik mee bent. Kijk, je hoeft echt niet op eieren te lopen om je om iemand met een fertiliteitstraject heen te bewegen, maar áls je rekening wil houden met iemand, kan dit een fijne manier zijn.
Daarnaast vond ik het fijn voor mezelf om altijd een soort back-up-plan te hebben. Klinkt misschien idioot, maar mocht de kinderwens onvervuld blijven, dan vond ik het wel een lekker idee om een alternatief plan klaar te hebben liggen. Een andere vorm van #dreamscometrue of #ourbiggestadventure. Mijn vriend en ik fantaseerden altijd over wilde wereldreizen, naar onbekende bestemmingen met een campertje of zo’n jeep met een daktent. Je weet wel; dingen die je niet zo makkelijk of snel zou doen als je kinderen krijgt. Dingen die je leven óók inkleuren, die je verhalen geven om over te vertellen, die je leven zin geven. Niet het pad dat we hadden wíllen bewandelen, maar wel het pad dat óók vet is en liefdevol en avontuurlijk en rijk. Zo’n zwangerschapsaankondiging leest toch lekkerder weg na een ochtendje uitslapen in je campertje met uitzicht over een Savanne met wilde dieren, dan vanaf de bank in regenachtig Nederland.
Kijk, die zwangerschapsaankondigingen blijven. Het zou chill zijn als er rekening wordt gehouden met jouw gevoelens, maar het is ook weer niet de verantwoordelijkheid van de zwangere in kwestie om jouw verdriet te dragen. Dus tja, wees blij voor een ander, en wees ook lief voor jezelf. En als het allemaal even te veel wordt: een campertrip rond de wereld klinkt eigenlijk best als een prima back-up-plan.
'Als mensen me vragen wat het zwaarste is aan een fertiliteitstraject, hoef ik niet lang na te denken'
Leonie ter Veld (34) is influencer en foodblogger en werd voornamelijk bekend door haar blog Gewoon wat een studentje ’s avonds eet. Inmiddels heeft Leonie vier kookboeken op haar naam staan en schrijft ze over veel meer dan eten, zo ook over haar vruchtbaarheidstraject.
Leonie heeft PCOS en haar partner Jan geen zaadleiders, waardoor ze op natuurlijke wijze geen kinderen kunnen krijgen. Met behulp van een ICSI-traject worden Leonie en Jan in 2023 ouders van Morris. Nu schrijft Leonie voor LINDA. over haar weg naar een tweede kind, en alles wat er bij een vruchtbaarheidstraject komt kijken.