Als mensen me vragen wat het zwaarste is aan een fertiliteitstraject, hoef ik niet lang na te denken: de wachtweken. Voor iedereen zal het anders zijn, maar ik weet zeker dat die periode bij velen in de top drie van ellende staat.
Je noemt de tijd tussen de terugplaatsing en een zwangerschapstest ‘wachtweken’, maar eigenlijk zijn het ‘maar’ tien dagen.
Tien dagen die langzaam voorbijkruipen, terwijl jij wacht op een spannende uitslag. Geen hormoonspuit, stemmingswisseling of mislukte terugplaatsing kan opboksen tegen de zwaarte van die tien hele lange dagen, als je het mij vraagt.
In oktober dit jaar hebben we de eerste terugplaatsing in ons traject voor een broertje of zusje voor Morris. Ik heb het geluk dat er al een vrolijk zoontje van anderhalf door m’n woonkamer dartelt, ook afkomstig uit een petrischaaltje. Dat maakt het traject dit keer iets minder beladen, de wens is iets minder dringend. Maar ik voel me emotioneler dan ooit.
Mijn focus is maar op één ding gericht: ben ik zwanger, ja of nee? Voel ik me uitgeput als ik de trap oploop? Ben ik vaker misselijk of beeld ik me dat in? Ruik ik sterker als ik langs een vieze vaat of nieuw boeket bloemen loop? En wat is er aan de hand met mijn borsten? Zijn ze pijnlijk of niet? Was dat de vorige keer ook zo onduidelijk?
Seks? Dat staat al weken op pauze. Mijn baarmoeder behandel ik als een heilige tempel met streng bewaakte toegangspoorten. Of eigenlijk: een strikt ‘no one in or out’-beleid. Ik weet best dat ik gewoon van bil zou kunnen gaan, maar ik neem geen enkel risico. Eerst de test, dan zien we wel weer wanneer deze tempel zijn deuren opent voor bezoek.
Ik ben me hyperbewust van mijn lichaam en fantaseer over het moment dat ik het goede nieuws kan vertellen aan vrienden. Tegelijkertijd probeer ik alvast m’n agenda vrij te houden voor een volgende poging en check ik de menukaart van het restaurant waar ik zes dagen na de test ga dineren, om al het lekkerst te scannen dat ik als niet zwangere gewoon mag eten.
Ik probeer mijn werk af te maken, spreek af met vrienden en ben zelfs bezig met de afrondende fase van een nieuw boek dat ik aan het publiceren ben. Maar niets, helemaal niets, kan mijn gedachten wegleiden van dat ene ding: de naderende zwangerschapstest.
Tien dagen na de terugplaatsing mag je testen. Mijn vriend en ik zitten in een ICSI-traject, waarbij zijn zaadcellen in mijn eicellen zijn geïnjecteerd. De embryo’s die daaruit ontstonden, zijn vijf dagen in een petrischaaltje gegroeid en daarna ingevroren. Sinds juni 2021 liggen mijn potentiële kinderen te bibberen in de vriezer in Rotterdam, acht in totaal. Mijn zoontje Morris was embryo nummer twee en de terugplaatsing waarover ik nu schrijf betreft embryo nummer drie. Half oktober werd het in mijn baarmoeder geplaatst. En toen begon het wachten.
De eerste keer dat we een terugplaatsing deden in 2021, kan ik me helemaal niet herinneren dat die wachtweken zo slopend waren. Het was ons allereerste embryo en we verwachtten er niet zoveel van. We wisten dat de kans van slagen 1 op 5 was en dat het dus statistisch gezien onverwacht zou zijn als we meteen al positief zouden testen. De negatieve uitslag voelde dan ook niet onverwacht.
De tweede poging, in augustus 2022, was anders. Toen waren de wachtweken minder zwaar, omdat ik twee dagen na de terugplaatsing al bloed verloor. Elke dag, tot en met de dag dat ik mocht testen. Niet dat dat nog zin had, ik bedoel; ik was al acht dagen ongesteld, no way dat ik zwanger was. Toch? Nou, mooi wel. Tot mijn verbazing kleurde de test twee streepjes: zwanger! Toch verloor ik bloed tot week tien, soms met stolsels die ik in het doucheputje opving om te controleren of ik het embryo had verloren. Uiteindelijk bracht een echo bij acht weken opluchting: een kloppend hartje. Alles was goed. Een harde les in vertrouwen op mijn lichaam.
Nu is het weer zover. Je zou denken dat ik mijn lesje in vertrouwen wel heb geleerd, maar niets is minder waar. Ik zit er bovenop. Dit keer word ik niet na twee dagen ongesteld. Er is wat bloedverlies, maar het is minimaal. Enerzijds voel ik me super zwanger – ik ben toch nooit misselijk, of wel? – anderzijds voel ik niets bijzonders. Behalve dat ik me totaal uitgeput en creatief geblokkeerd voel. Die zwangerschapstest heeft mijn hele leven overgenomen. Of nou ja, die tien dagen dus. Maar het voelt als een eeuwigheid.
Vrijdagochtend is het moment van de waarheid. Ik kan niet geloven dat de tien dagen eindelijk voorbij zijn. Inmiddels is de wens om te weten waar ik aan toe ben, bijna groter dan de wens op een positieve test. Zoveel doet dat dus met je, die wachttijd in onzekerheid. Na nog eens vijf zenuwslopende minuten kijken we naar de Kruidvat-zwangerschapstest. Dit keer hoefde ik het staafje niet in een bebloed glaasje te dopen, maar in een keurige, goudgele plas. En daar stonden ze haarscherp: twee streepjes.
Nieuwe columnist Leonie (34) schrijft over ICSI-traject: 'Jan en ik zijn hartstikke onvruchtbaar'
Leonie ter Veld (34) is influencer en foodblogger en werd voornamelijk bekend door haar blog Gewoon wat een studentje ’s avonds eet. Inmiddels heeft Leonie vier kookboeken op haar naam staan en schrijft ze over veel meer dan eten, zo ook over haar vruchtbaarheidstraject.
Leonie heeft PCOS en haar partner Jan geen zaadleiders, waardoor ze op natuurlijke wijze geen kinderen kunnen krijgen. Met behulp van een ICSI-traject worden Leonie en Jan in 2023 ouders van Morris. Nu schrijft Leonie voor LINDA. over haar weg naar een tweede kind, en alles wat er bij een vruchtbaarheidstraject komt kijken.
