Cindy van der Hoek (42) geniet met volle teugen van haar zwangerschap. Niks wijst erop dat er iets mis kan gaan. Maar tijdens de laatste echo – ze is dan 41 weken en vier dagen in verwachting – blijkt haar dochter niet meer te leven.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik had een supermooie zwangerschap”, vertelt Cindy. “Misschien was dat wel omdat we alleen de zwangerschap en bevalling hadden, maar ik had een sterkte connectie met de baby en voelde me superfijn.” Voortekenen dat het weleens goed mis zou kunnen gaan, zijn er niet. “We hadden wel wat meer controles, omdat ze instabiel en in stuit lag, maar het zag er allemaal goed uit.”
Cindy is 41 weken en vier dagen zwanger, als ze voor een echo naar het ziekenhuis moet. Ze is samen met haar partner én zoon Finn van acht, omdat hij onverwacht een studiedag blijkt te hebben. “Daar vertelden ze ons vrijwel direct dat de baby niet meer leefde. Ik wist niet wat ik moest voelen, het was té heftig. Ik richtte me volledig op Finn. Wat deed dit met hem? Mijn man en ik wilden hem beschermen.”
Cindy probeert zich sterk te houden, maar wordt overmand door emoties. “Ze hebben het weleens over een gebroken hart. Toen kwam ik erachter wat dat is. Ik voelde de ergste pijn die ik ooit heb gevoeld. Een pijn die niet alleen mentaal, maar ook fysiek aanwezig was.”
Het jonge gezin wordt naar huis gestuurd. “Volgens de artsen zou het nog wel even duren voordat de bevalling op gang zou komen. Het was vrijdag en ze wilden de geboorte maandag opwekken. Maar ik voelde dat het al was begonnen. Volgens hen kon dat niet, dus zijn we naar huis gegaan. Onderweg bleef ik vruchtwater lekken. We gingen terug naar het ziekenhuis, maar opnieuw stuurden ze ons naar huis. In de uren die daarop volgden, zijn we nog twee keer heen en neer gereden. Om half vier mocht ik eindelijk blijven.”
Het stel vindt veel troost bij elkaar. “We werden heen en weer geslingerd, voelden allerlei emoties en gaven ons er maar aan over. Ik voelde hoe sterk we zijn als koppel, hoeveel liefde er tussen ons is. Ik had de neiging om uit mijn lijf te gaan en niet meer te voelen. Ik dacht: snij mij maar open en haal die baby eruit. Ondanks dat er werd gezegd dat het voor het proces goed zou zijn om het op een natuurlijke manier te doen. Dat was ook zo, maar op dat moment wilde ik niet voelen.”
Ze ligt in bed, haar man aan de ene kant, een doula aan de andere kant. “Het was een mooie bevalling, de mooiste die ik ooit heb meegemaakt. Het was zacht, puur en rauw. Ik ben nog nooit zo diepgegaan als toen. Het voelde liefdevol en licht in de ruimte. We deden het écht met zijn drieën.”
Tekst gaat verder onder de Instagram-post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Karins buik werd na keizersnede zwart en bleef dik: 'Dacht dat het erbij hoorde'
Na twee uur en twee minuten komt Anna Sophia Rose ter wereld. “Ik heb haar zelf aangepakt en en eerst een hele tijd naar haar gekeken. Ik kon haar niet loslaten. Ik voelde heel sterk dat dit de enige minuten, uren, dagen zouden zijn dat ik haar bij me zou hebben.”
’s Nachts wordt ze gebalsemd en de volgende ochtend nemen ze haar in een rieten mandje mee naar huis. “Dan heb je ineens je overleden dochter in huis, dat is heel raar. Het was heel fijn om haar even bij ons te hebben. Het heeft ons helpen loslaten. Die dagen is er bijna niemand bij haar geweest, en niemand heeft haar – los van wij als gezin – vastgehouden. De meeste mensen zagen haar pas bij de crematie.”
Inmiddels is het ruim een jaar geleden dat Anna Sophia Rose overleed en werd geboren. Het gezin rouwt én geniet van pasgeboren Luca. “De hele zwangerschap bestonden blijdschap, rouw en angst naast elkaar. We zijn er echt doorheen gegaan. Daardoor kon ik ook echt genieten van Luca toen hij er eenmaal was. Met zijn geboorte viel er een last van mijn schouders.”
Datzelfde geldt voor haar partner, maar voor Finn was het anders. “Van tevoren werd ons al verteld dat kinderen later rouwen. Op het moment dat Luca werd geboren, merkten we dat hij last had van woede en verdriet. Waarom zou hij zijn broertje knuffelen als hij straks misschien ook wel zou doodgaan? We hebben hem de ruimte gegeven die hij nodig had en dan gaat het bij kinderen heel snel. Die emoties zijn verdwenen.”
Het gezin geniet met volle teugen van elkaar, maar er gaat geen dag voorbij dat er niet aan Anna Sophia Rose wordt gedacht. “Haar dood heeft ons laten zien hoe kwetsbaar het leven is. En ze heeft bij ons allemaal wat aangeraakt. We denken met heel veel liefde aan haar terug.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Cindy met haar pasgeboren baby Luca.
Annelies is doula en begeleidt bevallingen op emotioneel niveau: 'Ik ben hiervoor geboren'
