Liesbeth Rasker (34) runt een Instagram-café waar elke maandag duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe. Deze keer: ongewenst kinderloos zijn.
In aflevering 6: ‘Hoe ga je om met blije babynieuwtjes, als het jou (nog) niet is gegund?’
Als 34-jarige vrouw zijn kinderen, kinderwensen, babyshowers en geboortefeestjes inmiddels een vast onderwerp van gesprek. Mede door de lockdowns ging het bij mijn gesettelde en soms al getrouwde vrienden opeens allemaal hartstikke snel.
‘Als we verder niets meer kunnen doen, dan gaan we ons maar voortplanten’, leek de gedachte wel te zijn. En binnen twee jaar na de eerste toespraak van Mark Rutte liepen (nou ja, echt lopen deden en doen ze nog niet) er opeens meerdere beste vrienden met baby’s rond.
Het is allemaal zo veelvoorkomend dat ik bij weer een zwangerschapsaankondiging al bijna niet meer verrast ben. Was het een paar jaar geleden de talk of the town als iemand zwanger was, inmiddels denk ik ‘ach nou wat leuk’ en ga verder tot de orde van de dag. Je gaat bijna denken dat het vanzelfsprekend is – maar dat is het niet.
Want ik heb ook een vriendin die al een jaar heel vaak op en naar naar België gaat, waar een vruchtbaarheidsarts tal van vaak pijnlijke onderzoeken doet, omdat een baby bij haar en haar geliefde uitblijft. Of de kennis die er bij toeval achter kwam dat hij hoogstwaarschijnlijk onvruchtbaar is, wat zijn eerst sluimerende kinderwens opeens juist enorm aanwakkerde.
De collega die hoopvol naar een terugplaatsing toeleefde, en twee weken later toch een negatieve zwangerschapstest kreeg. Teleurstelling, verdriet, hopeloosheid, veel pijn en nog meer geld; wie niet via de ‘natuurlijke’ weg zwanger kan worden maar dat wel zou willen, staat een hoop te wachten.
Aangezien ik zelf nooit echt een grote kinderwens heb gehad, is de mokerslag die een zwangerschapsaankondiging van een ander kan zijn, een gevoel dat ik zelf niet ken. Of hoe ingewikkeld het moet zijn zijn als je omringd wordt door zwangere en barende vriendinnen, en je elke keer weer vrolijk voor een ander moet zijn, maar jouw testen negatief blijven.
Dat was dan ook de vraag van de Kroeggenoot van deze week, die bijna elke week wel weer terugkomt, wat maar weer illustreert hoeveel mensen met dit probleem rondlopen: hoe ga je om met de blije babynieuwtjes van je omgeving, als de kinderkamer bij jou leeg blijft?
‘Mijn zwager en schoonzusje hebben onlangs een baby gekregen. In het begin vond ik dat heel confronterend en voelde dat oneerlijk. (Mijn vriend en ik hebben het zes jaar geprobeerd en mijn schoonzusje werd na één maand geen anticonceptie al zwanger). Later ben ik het vooral gaan omarmen. Ik zie het nu als een kans om onbeperkt babykleertjes te kopen en geniet er van om de baby te knuffelen, etc. Wat ik wel heel moeilijk en pijnlijk vond waren intieme foto’s en momenten dat de baby aan de borst lag, etc. Om mijn eigen emoties hierin te valideren heb ik dat naar ze benoemd en dit heeft me heel erg geholpen om te mogen voelen dat het kut is dat ik nooit die intimiteit met een eigen kindje mee zal maken, maar dat dit ook gewoon oké is en erbij hoort.’
‘Dat is voor mij een proces van vallen en opstaan geweest. Ik moest enerzijds rouwen om mijn eigen verdriet en wilde anderzijds blij zin voor de ander. Dat laatste lukte niet altijd en daar ben ik heel open over geweest tegen vrienden. Ik kwam soms wat later op kraamvisite dan ik zou willen. Ook vraag ik vriendinnen niet eindeloos met mij te praten over luiers, flesjes, rompers of bevallingen. Ik vind het fijner het over andere dingen te hebben. Inmiddels zijn mijn goede vriendinnen uit de kleine kinderen en voelt het vaak weer als vanouds. Een docu die mij hielp was Heb je kinderen?. Daarin is er een gesprek met een vrouw op leeftijd die op een heel fijne manier verwoordt hoe de pijn er terugkerend kan zijn. Therapie, waar ik ook naartoe ging om een andere reden, was ook prettig. Ik kon daar praten over wat het verlies van mijn kinderwens betekende voor mij en in het contact met anderen.’
‘Wisselend. Luister echt naar je gevoel. Ik weet sinds de laatste babyshower dat ik mezelf daar niet meer mee ga kwellen, niet meer heen gaan. Geboortes zijn anders, want ik wil m’n vrienden niet ontlopen, maar ik ga er pas heen als ik denk dat ik het kan handelen. En verdriet toelaten! Gaan huilen als je moet huilen en je niet schuldig o.i.d. voelen. En aangeven dat je het best moeilijk vindt. Geluk en verdriet ligt zo dicht bij elkaar hierin, maar moeilijk is het zeker! Iedereen om me heen wordt zwanger en ik blijf achter. Even keihard huilen. Het went echt.’
‘Bij mij is het niet een kwestie van kunnen, maar van geen partner en inmiddels 41, maar in dat geval: zelf weer even heel verdrietig zijn bij elke nieuwe aankondiging, mezelf bij elkaar rapen en braaf op babybezoek. Maar als dat niet lukt, zou ik zeggen: je hebt ook het volste recht om dat niet te doen. En misschien kun je ook aangeven dat je het even niet op kunt brengen.’
‘Alleen bij familie en heel nabije vrienden heb ik het uitgebreid gevierd met veel bezoek en cadeaus en aandacht en álles. Zelfs babyshowers.’
‘Je collega of je verre kennis of de buurvrouw van je tandarts? Daar hoef je echt geen aandacht aan te besteden. Geen teentjes tellen, geen verplichte bezoekjes, gewoon niet. For your own sanity.’
'Elk compliment dat je aan een vrouw geeft zou je ook tegen je moeder moeten kunnen zeggen'
Liesbeth is schrijver en podcastmaker (van onder andere De Dienst en Dag voor Dag), en sinds een jaar digitale kroegbaas. Ze woont in Amsterdam met haar poes Disco, was in een vorig leven altijd op reis, en als ze later groot is hoopt ze de helft van het jaar op een Italiaanse heuveltop te wonen.
