Drie tieners blijven alleen achter als hun moeder afgelopen Pasen een hersenbloeding krijgt en overlijdt. Hun vader verloren ze 1,5 jaar geleden al aan kanker. Een goede vriendin en de buurvrouw doen er alles aan om zoveel mogelijk te regelen, maar ook ‘moet er tijd zijn om te rouwen’.
Goede vriendin Monique* doet haar verhaal aan LINDA.nl en doet dat vooral, omdat ze hulp nodig hebben.
Het is tweede Paasdag als het vriendje van haar zoon Monique belt: haar vriendin krijgt tijdens het douchen een hersenbloeding en ze belandt in het ziekenhuis. Een paar dagen houden de dokters haar in kunstmatige coma, maar dan blijkt dat ze niets meer voor haar kunnen doen. Na anderhalve dag, waarin de meeste mensen die haar dierbaar zijn afscheid nemen, wordt Tessa* op vrijdagochtend om 9 uur van het zuurstof gehaald.
Tessa laat drie kinderen in de leeftijden van 16 tot 20 jaar achter. Zelf is Monique niet bij het afscheid, maar buurvrouw Sophie* wel. Samen proberen ze de kinderen zo goed mogelijk op te vangen. “Sophie was hierbij en ik ga met de kinderen naar de begraafplaats om een plekje uit te zoeken. Zo wisselen we het af en bespreken we wie waar naartoe gaat.”
De dagen erna zijn ‘vreselijk’. “Mijn vriendin is vanuit het ziekenhuis overgebracht naar een uitvaartcentrum nabij de woonplaats. Samen met de kinderen en de buurvrouw hebben we ervoor gezorgd dat ze netjes is afgelegd. En nu zijn we in overleg over de kaart en de uitvaart.” Volgende week maandag wordt Tessa begraven.
Dat Tessa nu in een kist opgebaard ligt is heel confronterend. “Het lijkt net alsof ze slaapt.” En dan ineens hoort Monique weer die lach van Tessa. Het is de zus, die precies dezelfde lach heeft. “Het leek even of ze er weer was. Ze had dan ook een fantastische lach. Niet alleen als je haar zag, maar het was ook heerlijk om te horen. Ze was zo’n mooi en uniek mens. Ze was wat stiller, maar als ze wat zei, was het altijd lief en mooi en aanvullend. Ze was gewoon een fijne vriendin én een fantastische moeder.”
Monique probeert de kinderen in deze tijd zo goed mogelijk te ondersteunen. Wat er geregeld moet worden, dat regelt ze samen met de buurvrouw. Maar alles wat uitgesteld kan worden, bewaren ze voor na de uitvaart. Ook zet ze haar eigen verdriet even opzij. “Ik verstop het niet. Maar ze hebben er ook niks aan als ik de hele tijd loop te snotteren.” Toch overvalt het haar soms ook. “Dan zie ik haar zo liggen in de kist en dan wordt het werkelijkheid. En als je binnenkomt hebben ze een dressoir met een grote foto van hun vader en daar komt zij dan naast te staan. Dat is ridicuul om te bedenken.”
Voor de kinderen is het ook enorm veel. Alle familie die over de vloer komt, mensen die aanbellen en hen steun willen betuigen. Heel lief, maar soms is het te veel en handelt Monique het ‘af’. Ze wil ze beschermen. Er voor ze zijn. En er ook vooral voor zorgen dat hun huis ook hun thuis blijft. “Ik wil voorkomen dat het één grote zoete inval wordt. Ook ikzelf vraag altijd of ze wel willen dat ik langskom.”
Toch merkt ze ook aan hen dat ze soms even afstand moeten nemen. “Als ik ze zo zie en hoe ze in contact zijn met andere mensen, dan denk ik ‘O meid, wat zou je trots op ze zijn. Ze zijn zo beleefd. Maar het zijn ook pubers en als het te veel is sluiten ze zich af. Of lopen ze weg. Of stappen ze op de brommer bij een vriendje achterop. Daar hebben we inmiddels wel afspraken over gemaakt. Ze doen het heel goed. Maar bij tijd en wijlen breken ze.”
En dan zijn er nog al die praktische vragen die gepaard gaan met het overlijden van Tessa waar je je eigenlijk niet mee bezig wil houden. Kunnen ze thuis blijven wonen? Krijgen ze een voogd en wie dan? Hoe betalen ze straks de rekeningen? “Allemaal goede vragen. De kinderen willen het liefst in de woning blijven wonen en de buurvrouw met mij daarnaast als voogd. Er wordt ook hulp aangeboden vanuit richtingen waar niet om gevraagd is. Zo is de huisarts betrokken, maar die schakelt dan ook het wijkteam in. En hoe lang duurt het voordat Jeugdzorg op de stoep staat en de kinderen uit elkaar worden getrokken. Daar zijn we nu ook mee bezig. Dat moet allemaal geregeld worden. Maar tegelijkertijd wil ik ook terugschakelen. Want ik wil er ook voor ze zijn.”
Over anderhalve week wordt hun moeder begraven. Bij het bespreken van de rouwkaart lopen de kinderen tegen allerlei regeldingen aan zoals het uitzoeken van een kaart. “Dan zie je de ambivalentie bij de kinderen. Dat zijn ook dingen waar ze nu mee belast worden. Er komt zoveel bij kijken. Je ziet wat het met ze doet. Dan zeg ik: ‘Zeg maar wat je voelt of vindt.’ Daar gaat het mij om, wat zij willen. Dat is belangrijk.”
Monique startte een actie om geld in te zamelen om de kinderen te helpen bij ‘regelzaken en voor hun gezamenlijke en individuele toekomst’. Je vindt het bij Gofundme: ‘Hulp bij 3 tiener wezen’.
*De namen van de personen zijn uit privacy overwegingen onder een pseudoniem. De echte namen zijn bij de redactie bekend.
*De foto is ter illustratie en heeft geen relatie met de personen om wie het gaat
'Het Mooiste Meisje van de Klas' Femke werd al op haar achtste wees: 'Voelde alsof het onze schuld was'
