Zwanger worden is voor Kelly (37) niet vanzelfsprekend. Ze heeft endometriose en start met een een ivf-traject. De eerste ronde is het meteen raak. Maar ze heeft geen idee dat haar een bevalling van zeven dagen te wachten staat.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik heb endometriose“, vertelt Kelly. “Daardoor kon ik niet natuurlijk zwanger worden. Mijn man en ik startten met met een ivf-traject en de eerste ronde was het meteen raak.” De twee zijn dolgelukkig en Kelly voelt zich goed. “Ik was fit en met 40 weken kon ik nog zelf mijn schoenen aandoen en veters strikken.” De enige kink in de kabel is dat ze zwangerschapsdiabetes blijkt te hebben. “De verwachting was dat ik een grote baby zou krijgen.”
Een bevalplan heeft Kelly niet. “Ik had geen idee wat ik daarin zou moeten zetten. Het was de eerste keer en ik wist niet wat ik kon verwachten. Mijn plan was om te luisteren naar het advies van de verloskundige tijdens de bevalling.” Wel heeft ze twee wensen. “Ik hoopte dat de bevalling niet zou worden ingeleid, en het leek me enorm balen als ik na lang proberen op een natuurlijke manier te bevallen alsnog naar de operatiekamer zou moeten voor een keizersnede.”
Als ze 40 weken en drie dagen in verwachting is, begint het. “Ik lag een uur te slapen toen ik weeën kreeg. Ze kwamen om de acht minuten, te vroeg om de verloskundige te bellen. Uiteindelijk kwamen ze om de drie minuten, maar hielden ze maar veertig seconden aan. Toen ik ineens bloed verloor, besloot ik toch te bellen.” De verloskundige komt langs en toucheert Kelly. Ze heeft nog geen ontsluiting en over het bloedverlies hoeft ze zich geen zorgen te maken. “Ze adviseerde me om paracetamol te nemen en te gaan slapen.”
De volgende dag is er niks aan de hand en ook ’s nachts slaapt ze als een roos, maar in de drie dagen en nachten die volgen heeft ze last van weeën die niet doorzetten. “’s Ochtends ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Op de echo was te zien dat het goed ging met de baby. Ze hebben me gestript en voorspelden dat de bevalling waarschijnlijk vlot op gang zou komen.”
Maar er verandert niks. Kelly blijft weeën krijgen die niet doorzetten. Ze is doodmoe, want ze heeft inmiddels al dagenlang geen oog dichtgedaan. “Na vier dagen heb ik huilend de verloskundige gebeld omdat ik uitgeput was. Ik mocht naar het ziekenhuis komen en kreeg medicatie zodat ik kon slapen. Als de bevalling zou beginnen, zouden ze me wakker maken.”
Na een nachtje heerlijk te hebben door geslapen – Kelly is inmiddels 41 weken zwanger – besluiten ze in het ziekenhuis dat het tijd is om de bevalling in te leiden. “Van tevoren wilde ik dat liever niet, maar op het moment zelf vond ik het prima. Het was een uitzichtloze situatie, dus ik dacht: doe maar.” En dan komt de bevalling eindelijk op gang. “Ik belandde in een weeënstorm en had veel pijn. Mijn vliezen werden gebroken en ik kreeg een ruggenprik, maar de pijn werd niet minder. Ik wist niet waar ik het moest zoeken, en ik had pas drie centimeter ontsluiting.”
Ze heeft het idee dat het ziekenhuispersoneel vindt dat ze zich aanstelt. “Maar toen bleek de ruggenprik niet te werken. Het was Pinksteren, er waren negen bevallingen aan de gang en er was één anesthesist. Ik kon weer achteraan in de rij aansluiten en moest drie uur wachten tot ik aan de beurt was. Dat was echt afzien.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Birgits bevalling begon met 30 weken: 'Ik was in paniek, dit was veel te vroeg'
Als de ruggenprik eenmaal is gezet, voelt Kelly zich een stuk beter. “Het was een verademing. Maar ik was inmiddels al 48 uur bezig en zat pas op vijf centimeter ontsluiting. Ik dacht: we kunnen nog even slapen, maar niks was minder waar. Plotseling ging de hartslag van de baby naar beneden. Ze was vermoeid en kon niet meer. Om de haverklap kwamen er artsen mijn kamer binnen. Ik merkte dat zij ongerust waren en ook ik begon me zorgen te maken. Het zou toch niet misgaan met ons meisje?”
Anderhalf uur later heeft Kelly eindelijk tien centimeter ontsluiting en mag ze één keer persen om te zien hoe dat gaat. Ze heeft verhoging en het hoofdje van de baby zou idealiter nog een centimeter moeten draaien. “Ik perste haar meteen twee centimeter het geboortekanaal in, dus dat ging goed. Ik moest nog een half uur wachten voordat ik er echt voor mocht gaan.”
En dan stroomt de kamer plotseling vol. “Zes artsen stormden naar binnen. De hartslag van de baby was te laag en ik had inmiddels 40 graden koorts. Ik moest naar de operatiekamer voor een spoedkeizersnede. Ik werd bang en dacht dat ik dood zou gaan.”
De OK wordt klaargemaakt en de weeënopwekkers worden stopgezet. “Ons meisje herstelde zich, maar ik lag inmiddels te trillen van de koorts. Ik was zo bang. Ik wilde onder narcose. Als ik dood zou gaan, zou ik het in ieder geval niet meemaken. Maar dat vond de arts geen goed idee, omdat dit ook invloed zou hebben op de baby. Dus spraken we af dat als ik in totale paniek zou raken ik alsnog onder narcose zou worden gebracht.”
Kelly wordt opengesneden en de baby – die nog steeds deels in het geboortekanaal zit – wordt uit haar buik gehaald. “Ik voelde mijn billen letterlijk van de operatietafel omhoog komen toen ze haar eruit trokken.” En dan komt Wies ter wereld. “Ze was grijs van het harde werken, maar begon meteen te huilen.”
Kelly heeft een zwangerschapsvergiftiging. De placenta moet daarom onmiddellijk verwijderd worden, en wordt in één ruk losgetrokken. “Pas toen de artsen zeiden dat het goed ging met Wies, werd ik langzaam weer rustig.”
Kelly kijkt terug op een heftige bevalling. “Ik ben heel bang geweest en dacht écht dat ik doodging. Die angst bleek niet ongegrond. Achteraf hoorde ik van de artsen dat het inderdaad kantje boord was geweest.” Het lichamelijk herstel is bovendien pijnlijk. “Ik kon bijna niks. Gelukkig was mijn man elf weken vrij. Ik weet niet hoe ik dit zonder hem had moeten doen.”
Maar benadrukt ze: “Alle clichés zijn waar. Vanaf het moment dat je baby op je borst ligt, vergeet je de helft.” Inmiddels is Wies twaalf weken oud. “Ze doet het ontzettend goed en is een vrolijke baby. Het leven is een feestje met haar.” En hoe het met Kelly gaat? “Inmiddels ook weer goed. Het herstel gaat wonder boven wonder best snel. Het litteken blijft gevoelig en ik kan nog niet sporten, maar verder kan ik alles weer.”
Maar bevallen doet ze nooit meer, zegt ze resoluut. “Ik ben 37 en zou pas over een jaar met een nieuw traject kunnen starten. De kans op een zwangerschapsvergiftiging is bij een tweede nog groter en ik heb bijna het loodje gelegd. Dat risico neem ik niet nog een keer. Maar daar maak ik me niet druk over. Al onze liefde gaat nu naar ons meisje.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Gynaecoloog Koen begeleidde eerste Nederlandse moeder geassisteerde keizersnede: 'Hele OK was er stil van'
