Karlijn Kwint (43) en haar gezin moeten plotseling hun schip verlaten als ze uit het niets worden overvallen door een orkaan. Terwijl de boot tegen de rotsen slaat, springen ze van boord. “Mijn dochter vroeg: ‘Gaan we dood?’ Ze was zo bang.”
Karlijn blikt voor LINDA.nl terug op deze levensveranderende gebeurtenis, die ze gelukkig kan navertellen.
Het is 18 augustus 2022 als Karlijn samen met haar partner Dick en haar kinderen Bram en Lotte (destijds 12 en 14 jaar oud) op Corsica is om hun schip alvast ’tiptop in orde te maken’ voor hun grote wereldreis, die ze vier jaar later willen maken.
Die ochtend willen ze met hun boot gaan varen en het lijkt een redelijke dag te worden. “Het zou niet zulk mooi weer worden, geen zon, maar het zag er wel rustig uit.” Rond 08.00 uur begint het te miezeren, waarop ze besluiten te vertrekken. “Dus ik deed de luiken dicht en Dick zei: ‘Laten we nu maar gaan'”, vertelt Karlijn.
“Maar terwijl ik naar voren liep, stak ineens de wind op. Ik pakte mijn reddingsvest en mijn life-line, terwijl ik dat eigenlijk nooit doe. En ineens overviel een witte muur van golven, wind en water mij, waardoor ik niet meer naar voren kon komen. De storm raasde in één keer om ons heen. Alsof er een knop was omgezet.”
Dick onderneemt meteen actie en zet de boot vol gas vooruit om te voorkomen dat ze naar de rotsen worden gedreven. Ook het anker helpt de boot op zijn plek te houden, zodat ze niet tegen de rotsen slaan. “De 70 meter-ketting werkte als een soort rem. Ik ben toen Mayday gaan uitzenden. Maar wat we niet wisten, was dat er een totale black-out op het eiland was. We kregen geen reactie. Het was heel raar.”
Foto van de boot Suyderwint voor de schipbreuk:
Door de harde wind, die met snelheden tot 225 kilometer per uur tegen de kale mast raast, wordt de boot op zijn kant geblazen. “We kwamen steeds schuiner te liggen. Ik was samen met de kinderen in de boot, terwijl Dick op het dek aan het roer stond.
Ik merkte dat mijn dochter heel bang was. Zeker toen ze me vroeg: ‘Gaan we dood?’ Mijn zoon hield op dat moment haar hand vast. Ik was ook best wel bang. Het was zo beangstigend. Je ziet het water op de raampjes, veel lawaai en dan die rotsen. Ik zei: ‘Niet bang zijn, niet bang zijn’. Bram zei: ‘Praat je tegen mij?’ Ik zei: ‘Nee, jongen. Ik moet me even herpakken’.”
De motor draait zich ondertussen op de stenen onder het water kapot en houdt er mee op. Dan is alle controle weg. Ook het anker houdt het niet meer en de boot slaat tegen de rotsen aan. Ondertussen stroomt er water de boot in en kunnen ze niet anders dan het schip verlaten. “Ik pakte heel snel een tas en verzamelde de scheepspapieren, onze paspoorten en portemonnees. Toen ik terugkwam, kwamen de vloerplaten omhoog en werden de leren banken getorpedeerd. En toen ging het heel snel.”
Met zijn vieren vluchten ze naar de hoogste kant van de boot. De boot slingert heen en weer en dan verdwijnt haar zoon Bram van de boot. “Hij werd meegesleurd door het water. Dick ging er achteraan en heeft Bram kunnen pakken. Toen dacht ik: godsamme, nu gaan ze dood voor mijn ogen. Vervolgens zag ik een heel klein kopje en konden ze gelukkig naar de kant zwemmen.”
Ondertussen verlaten ook Karlijn en Lotte het schip en springen ze in het water, waar ze door de woeste razernij van de zee naar de kant weten te zwemmen. Eenmaal aan de kant, wanen zich nog niet veilig. “Je weet ook nooit hoever de zee nog kan komen.”
Steeds meer ouderen overlijden na ongelukkige val, vorig jaar 5400 doden
Daarom besluiten ze om via de rotsen naar hogergelegen land te klimmen. Ook dat blijkt niet makkelijk. “De rotsen leken massief, maar bleken heel gruizig. Stukken konden zomaar afbreken.” Toch komen ze boven en houden ze alleen wat schrammen over aan de klim.
En dan, anderhalf uur nadat de storm was begonnen, staan ze boven op de rots. Ze zijn veilig, maar dan realiseren ze zich nog niet wat er gebeurd is. “Pas later denk je: wat was het gevaarlijk. Toen ik het aan mijn ouders vertelde, kwam het binnen bij me. Ik besefte: we hadden hier ook niet meer kunnen zijn.”
De orkaan waar ze middenin hebben gezeten, blijkt achteraf een heel zeldzaam verschijnsel. “Het was een bow echo“, weet Karlijn. Wind en regen verspreiden zich daarbij over een klein lokaal oppervlak van 20 tot 120 kilometer horizontaal over land of zee. De storm staat bekend als een van de meest vernietigende stormen. “Volgens meteorologen komt dit zelden voor. Die dag zijn er zo’n 86 boten gezonken en 150 boten beschadigd.”
Volgens de NOS komen er zeker drie mensen om die dag. De 21 meter lange boot van Karlijn en Dick is total loss.
Foto van Karlijn bij de compleet vernielde boot:
Ondanks de angstige momenten, herinnert Karlijn zich ook bijzondere momenten aan het avontuur. Als ze aan land komen, nadat ze van boord zijn gesprongen, spoelen Brams slippers keurig naast elkaar aan. Ook de pindanootjes die Dick zo lekker vindt, spoelen aan. “Toen zei mijn dochter tegen Dick: ‘Je hoeft in elk geval geen honger te lijden’. Ik vond het knap hoe ze zich herpakte.”
Alle vier hebben ze last gehad van het trauma dat hen is overkomen, vertelt Karlijn. “Binnen ons gezin verwerken we het allemaal op onze eigen manier. Zo heeft mijn dochter EMDR gehad. Ze wilde het met een professional bespreken die er geen herinnering aan heeft. Dat vind ik zo knap. Het heeft ons met zijn vieren heel dicht bij elkaar gebracht.”
Nadat de boot geborgen was, kon ook Karlijn het afsluiten. “Dat was nodig om verder te kunnen. Nu zijn we op het punt aangekomen dat er ruimte komt voor een nieuw toekomstperspectief.”
Of ze ooit nog op wereldreis gaan weten ze niet: “Lotte zei na het ongeluk: ‘Ik stap nooit meer op’. Maar je weet niet hoe ze er het jaar erop in staat. Zoiets kost tijd.” Toch hebben ze inmiddels nieuwe stappen ondernomen en hebben ze zelfs een nieuwe boot gekocht, waarmee ze komende zomer (2024) gaan varen. De bestemming is Noord-Spanje. Maar deze keer doen ze het extra rustig aan: “We varen stap voor stap”, zo vertelt Karlijn.
Dit artikel is eerder gepubliceerd; op 19 oktober 2022.
Els gooit haar leven rigoureus om na schipbreuk en wordt triatleet: 'Ik ben het gewoon gaan doen'
