Wanneer Karin* en Jeroen in verwachting zijn van hun eerste kind samen, verandert hun leven compleet. De rechter besluit dat Jeroens drie kinderen uit een eerder huwelijk niet langer veilig zijn bij zijn ex-vrouw.
Diezelfde dag nog trekken ze bij het koppel in.
“Toen Jeroen en ik een relatie kregen, had hij al drie kinderen (toen 4, 6 en 7) uit een eerder huwelijk. Ik wilde altijd een groot gezin, dus dat schrok me niet af. De kinderen waren elk weekend bij Jeroen en het klikte gelukkig goed. Wel bleef mijn eigen kinderwens bestaan. Jeroen had die wens eigenlijk niet meer, maar na veel gesprekken wilde hij toch voor een vierde gaan. Er volgde een lastig traject om zwanger te raken en een jaar later deed ik een positieve test.
Toen we nog midden in het zwangerschapstraject zaten, troffen we op een avond de oudste huilend aan in bed. Ze wilde niet meer terug naar mama, want daar was het niet veilig, zo begrepen we. Vanaf dat moment startte een lang proces waar onder andere de kinderbescherming en jeugdhulp aan te pas kwamen. Veilig Thuis kreeg uiteindelijk meerdere meldingen binnen van verschillende partijen. Deze hadden allemaal te maken met vermoedens van mishandeling.”
“De omgang met hun moeder en stiefvader werd steeds problematischer. Ze ontkenden de mishandelingen en hun psychische problemen. We hebben alle mogelijke manieren tot een goede omgang onderzocht, maar de drijfveer om de kinderen daar weg te krijgen werd met de week groter.
Die tijd leefden we in een behoorlijk bizarre film. Na veel incidenten en talloze gesprekken, besloot de kinderrechter tot uithuisplaatsing. De kinderen mochten niet meer bij hun moeder wonen. Als ze dan toch weg moeten, dan maar meteen vandaag, was de reactie van hun moeder. Terwijl er nog enorm veel geregeld moest worden, wilde ze dat we de kinderen diezelfde dag nog ophaalden. Ze kregen wat spulletjes mee in hun eigen vuilniszak, ze gaf ze een laatste knuffel en stuurde ze naar de parkeerplaats waar wij stonden te wachten.”
Hildes relatie liep stuk door zijn ex: 'Stiefmoeder zijn is het ondankbaarste wat er is'
“Waar ik voor de kinderen voorheen een ‘extraatje’ was om leuke dingen mee te doen, was dit van de ene op de andere dag totaal anders. Ik kreeg zoveel verantwoordelijkheid. Alles moest geregeld worden rondom school, de dokter, tandarts, therapie, sport, vriendjes en vriendinnetjes. Ondertussen deed ik de zwangerschap er ‘een beetje bij’. Uiteindelijk ben ik ingeleid zodat ik ‘op de agenda’ kon bevallen. Zo werd ik in twee maanden moeder van vier kinderen, waarvan drie reeds op de basisschool.
In plaats van kraamvisite had ik hulpverlening over de vloer. Gelukkig deed de baby het perfect, want de oudste drie hadden veel aandacht nodig. Er zat zoveel verdriet en ellende in die koppies. En hoewel ze het niet fijn hadden bij hun ‘mama’ – zoals ze haar noemen, naast dat ze mij ‘moeder’ noemen – misten ze haar ontzettend. Dit uitte zich regelmatig in agressie en zowel op school als thuis waren ze onhandelbaar. We renden van therapie naar therapie en hadden geen moment rust. Ook sliepen we slecht, doordat er altijd wel een kind een nachtmerrie had.”
“De oudste had zoveel woede in zich dat ze op een gegeven moment elke avond spullen kapot maakte of zichzelf of anderen verwondde. Het was dan alsof ze werd overgenomen door een duiveltje. Uiteindelijk werd dat zo erg dat ze moest worden opgenomen. Na een aantal herplaatsingen heeft ze in een gesloten instelling een enorm toffe mentor getroffen met wie ze goed klikte. Hij is uitvoerig met haar aan de slag gegaan.
We zijn er nog niet, maar het gaat steeds beter met ons. De kinderen zijn op dit moment alle drie in behandeling bij een traumacentrum. De oudste zit inmiddels beter in haar vel, kan goede gesprekken voeren en is niet meer agressief. Ze heeft zoveel stappen gezet dat ze binnenkort zelfs weer thuis komt wonen. Daar zijn we natuurlijk supertrots op. We gaan er een heel mooie dag van maken.
Bewust kinderloos én stiefmoeder: 'Het fulltime moederschap zou ik niet trekken'
De vierde is het zonnetje in huis. Hij maakt iedereen aan het lachen en zorgt ervoor dat we als gezin positief blijven. Ik vind het moeilijk dat ik hem de eerste drie maanden niet de aandacht kon geven die hij verdiende. Dat hebben we allemaal ingehaald en ik ben helemaal gek op hem, maar die eerste drie maanden vond ik verschrikkelijk. Het is oneerlijk dat dat zo gelopen is.”
“Ik hoop van harte dat er nog een kindje komt. We hebben genoeg liefde in ons en ik zou heel graag een positieve zwangerschapservaring willen. Daarbij hebben Jeroen en ik al zoveel doorstaan, dat we een vijfde kind ook zeker aan kunnen.
Verder hoop ik, hoe gek het misschien ook klinkt, dat de kinderen in de toekomst weer contact krijgen met hun mama. Haar rol in ons gezin blijft groot. Of het nou gaat om het gemis van de kinderen, of beslissingen die genomen moeten worden en waar zij nog steeds haar handtekening voor moet zetten. Op dit moment is het contact echter zeer minimaal. We sturen maandelijks een update met belangrijke feiten, maar krijgen nooit iets terug. Het zou voor de kinderen denk ik het beste zijn als die stilte – op een veilige manier – verbroken wordt. Ooit gaan de kinderen trouwen en dan moet daar gewoon hun trotse mama bij aanwezig zijn. Ik zal er ook zeker zijn, maar ik zal nooit ‘mama’s’ plek kunnen vullen.”
“De hoofdboodschap voor iedereen die met kinderen te maken krijgt, is wat mij betreft: zet de kinderen voorop. En als dat even niet lukt, vraag dan om hulp. Gelukkig konden wij altijd bij onze families terecht.
Ik heb er flinke therapie voor nodig gehad om te weten dat we uiteindelijk de beste keuzes hebben gemaakt. Ook al was het niet het beste voor mij, ik zou het allemaal zo weer doen. De kinderen zitten in mijn hart en ik zal altijd voor ze vechten alsof het mijn eigen kinderen zijn.”
* Om privacyredenen zijn de namen van Karin en Jeroen gefingeerd. Hun echte namen zijn bij de redactie bekend. De foto boven het artikel dient ter illustratie.
Dit artikel verscheen eerder op LINDA.nl in januari 2021.
Sandra (50) is stiefmoeder van een puber: 'Je best doen is niet goed, niks doen ook niet'
