In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Laura (26) herdenkt haar moeder Anna, die overleed aan kanker.
Geschreven door Laura Mooij (26), ter nagedachtenis aan Anna Klaassen (10 augustus 1953 – 16 mei 2019 ).
Ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren. “Het is terug, Lau. De kanker is terug.” Mijn moeder en ik zaten op de bank. “Ik weet het fijne er nog niet van, maar het zit nu in mijn eierstokken”, zei ze. De kans dat de kanker zou terugkomen was vijftig procent, maar dat zou dan wel binnen tien jaar zijn. Helaas: negenenhalf jaar na de diagnose borstkanker was het toch weer foute boel. “Was je er bijna vanaf mam”, zei ik.
Ze is altijd blijven werken. Gewoon op de fiets. Hup, naar werk. Even een boodschapje doen of een week naar Spanje. Alsof ze niet ziek was. Het leek allemaal heel normaal. Zo normaal, dat ik soms vergat dat ze kanker had. Zij vergat dat volgens mij ook. Maar langzamerhand begonnen de tumorcellen te winnen. Ze werd slapper, moe, had veel pijn en haar lichaam werkte niet meer mee. Ze stopte met werken. Tripjes naar het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis werden weer een gewoonte.
Lees ook
Ingeborg (30) herdenkt moeder Ingrid: ‘Hoe kon dit gebeuren?’
Elke woensdag naar poli drie. Wegen, meten, chemo, gesprek. Wegen, meten, chemo, gesprek. Tot drie maart van dat jaar. “We kunnen niks meer doen, mevrouw Klaassen. Er zijn geen behandelingen meer beschikbaar.” Ik probeerde mijn tranen te bedwingen. Zoals ik al drie jaar had gedaan. Maar toch, in dat steriele kleine kamertje, brak ik.
Drie jaar lang heeft ze gevochten. En zeker een jaar lang bleven de tumoren stabiel. Tot de tumorcellen immuun werden voor de chemo. Dan vieren ze weer een feestje in je lichaam, vermenigvuldigen ze zich met miljoenen per dag en hebben ze maling aan alles wat ze tegenkomen. Helaas ook bij mijn moeder.
Vanaf dat laatste gesprek gaf mijn moeder zich over aan de diagnose. Zes maanden tot een jaar, was de prognose. Maar twee maanden later was ze op. Gebroken en klaar. Klaar met vechten, klaar om dood te gaan. Opgegeven na een jarenlange strijd. Op 14 mei kwam ze, met geluk, terecht in een hospice in Amsterdam. Daar zou ze tot rust komen. We konden nog praten, knuffelen, lachen en huilen. Dingen bespreken waarvan we nooit hadden gedacht ze te moeten bespreken. Twee dagen later was het voorbij.
Lees ook
Monumentje: schrijf een ode aan een overleden dierbare voor op LINDA.nl
Ze wilde graag euthanasie laten plegen, maar kwam er niet eens aan toe. Zo lang zo sterk geweest, maar niet eens kunnen wachten op dat ene spuitje. Dat zei voor mij genoeg. Ze heeft niet gestreden voor zichzelf, maar voor mij. Laatste woorden waren er niet meer. Maar dat hoeft ook niet. Haar blik zei genoeg en ik was bij haar tot het laatste moment.
De crematie was op een woensdag. Het was mooi, intens, verdrietig en fijn. Ik mis haar elke dag. Lieve mamasita: oneindig was je kracht. Oneindig was je liefde. Oneindig is mijn verdriet. Maar ontzettend trots ben ik op jou.
