In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Julie haar stilgeboren dochter Pollie.
“Waar eerst die schuld overheerste, overheerst nu het gemis”, vertelt Julie aan LINDA.
Julie vormt samen met haar man Mark-Jan een gelukkig gezin met vier kinderen. Drie van hen samen, en de oudste uit een eerdere relatie van haar man. Omdat een zwangerschap niet vanzelfsprekend is voor het stel, is Julie behoorlijk verrast wanneer ze er afgelopen zomer achterkomt dat ze in verwachting is. “Wij hadden niet zozeer verwacht of bedacht dat ik zomaar nog een keer zwanger zou raken, dus ik was best wel even in shock. Ik schoot gelijk in de praktische modus. Hoe gaan we dit doen? We komen al een kamer te kort en dan hebben we twee kamers te weinig. Maar Mark-Jan stelde me gerust: hoe mooi dat we nog een baby mochten krijgen samen”, vertelt Julie.
Nadat het nieuws is bezonken heeft ze een eerste echo, die – gelukkig – helemaal goed is. Vervolgens is het tijd voor de NIPT-test. “Uit de test bleek dat er een zeldzame afwijking was gevonden. Het was op dat moment nog niet duidelijk of deze bij het kindje zou zitten of in de placenta. Het begon meteen als een rollercoaster. Eerst de verwerking van de komst van het kindje, en toen het nieuws van de mogelijke afwijking.”
En de rollercoaster gaat verder. Voor Julie het weet, wordt ze geconfronteerd met de volgende complicatie. “Ik werk als fotograaf en sta daarnaast voor de klas op een school. Eén van mijn collega’s wist al dat ik zwanger was. We hadden een kleuter in de klas met hele rode wangen. Mijn collega herkende dit en waarschuwde mij.” Julie en haar collega besluiten het op te zoeken. “We kwamen uit op vijfde ziekte.”
Ze belt haar verloskundige om te laten weten dat er waarschijnlijk een kind met vijfde ziekte op school is. “Zij adviseerde mij om mijn werk gelijk neer te leggen, de arbodiensten te bellen en tijdelijk te stoppen met werken. Ik vond dat nogal heftig, maar ik heb naar haar geluisterd en ben meteen bloed gaan prikken. Uit het verleden wist ik al dat ik geen antistoffen had, en dat was nog steeds zo. Na een week waren er geen nieuwe gevallen en besloot ik weer terug de klas in te gaan. Met de kennis van nu, had ik dat nooit gedaan. Maar op dat moment had ik geen idee.” Niet veel later kreeg Julie rode uitslag over haar hele lichaam.
Omdat de vruchtwaterpunctie al gepland stond vanwege de uitslag van de NIPT-test, konden ze extra vruchtwater afnemen om te testen op het parvovirus. “De punctie was op donderdag, na het weekend werd ik gebeld dat het parvovirus ook in het vruchtwater zat.
Meteen vroeg ik of ik naar Leiden moest, zij zijn het enige specialistische ziekenhuis in Nederland die bloedtransfusies doen als behandeling bij parvovirus in de baarmoeder. Maar dat hoefde nog niet werd mij verteld. Die dag had ik ook een echo in het ziekenhuis in Breda, waarop ze vocht rondom de organen zagen en dat het hartje was vergroot. In vier dagen tijd was ons kindje in één keer ernstig ziek. Dat is heel snel gegaan.”
“Met spoed werd ik toch naar Leiden gestuurd waar we opnieuw een echo hadden. We kregen de vraag of we de zwangerschap wilden afbreken, of een bloedtransfusie wilden aangaan. Bij een bloedtransfusie is er namelijk een kans dat het kindje er levenslang iets aan overhoudt, zoals een ontwikkelingsachterstand of bijvoorbeeld nierfalen”, licht Julie toe. “Wij dachten: hoezo is dit een vraag? Als er een behandeling is, dan gaan we die aan.”
Een dag later vindt de transfusie plaats. “Het bloed was een soort limonade, zo licht was het van kleur. We waren opgelucht dat het was gelukt, twee uur later gingen ze weer luisteren en alles leek goed. Een week later gingen we met goede hoop naar de controle, maar ons kindje was veel zieker. Er zat vocht in haar hoofdje en de organen waren heel week. We konden nog een keer een bloedtransfusie doen. De kans dat ons kindje er iets aan over zou houden ging daardoor van eventueel naar aannemelijk. Maar we wilden de strijd niet opgeven. Achteraf heb ik daar nog steeds veel moeite mee. Ik vraag me af of we de juiste beslissing hebben genomen, maar op dat moment voelde dat zo.”
Ondertussen krijgen ze ook nog goed nieuws: “De afwijking zat niet bij de baby, maar in de placenta. Dus ons kindje was gezond.” Maar van dat nieuws kunnen ze helemaal niet meer genieten. “Een week later is het hartje gestopt. Dat kwam behoorlijk binnen, want je zit continu in de hoop dat het geluk bij jou er wel mag zijn.”
Parvovirus is risico voor zwangere vrouwen: 'We kunnen niet elk kind redden'
Julie kan haar kind nog twee weken, of langer, bij zich dragen. “Je lichaam stoot het niet zomaar af, in een zeldzaam geval begint de bevalling vanzelf, ik wilde graag het einde van de week bevallen. Maar het lot bepaalde voor ons weer anders.” Terwijl het gezin net in Knokke is, breken de vliezen van Julie. “Ik had net geplast en op het moment dat ik klaar was en op wilde staan, kwam ze er al uit. Ik heb haar zelf opgevangen. Dat vind ik nog steeds heel mooi.”
Intussen moet Julie naar de OK om de placenta te verwijderen. “Na de bevalling heb ik haar vast mogen houden, en toen ik terugkwam van de OK hebben ze haar op water gezet, waardoor ze veel egaler en mooier was. Het was heel zwaar om te bevallen – wat al heftig en intens is – en dan ook nog eens van een kindje waarvan we weten dat ze niet bij ons zal blijven. Het was intens verdrietig om haar uit handen te geven, het liefst wil je niet loslaten, maar je moet wel. We hebben de geboorte van Pollie – zo heet ze – niet eens kunnen vieren, want je neemt meteen afscheid.”
Vanuit het ziekenhuis krijgen ze psychologische hulp aangeboden, die ze met beide handen aangrijpen. “Voor de andere kinderen wilde ik dit zo goed mogelijk verwerken. Eerst hebben Mark-Jan en ik samen hulp gehad, daarna ben ik alleen verdergegaan met EMDR-therapie. Met name omdat ik me heel erg schuldig voelde. Doordat ik ziek was, is zij ziek geworden. De veiligste plek voor je baby is de buik, en als je daar als moeder, voor mijn gevoel, in faalt, vergeef je jezelf gewoon niet. EMDR heeft daarin wel erg geholpen. Waar eerst die schuld overheerste, overheerst nu het gemis.
We hebben ervoor gekozen om Pollie te cremeren. Thuis hebben we een plek gecreëerd waar haar urn staat met een gedenkkaarsje erbij. We stoppen het niet in de doofpot, ook niet voor de kinderen. We praten veel over Pollie, want voor ons is ze er geweest. Na de geboorte van onze jongste zeiden we altijd: ‘Het is goed zo, we zijn compleet’. Maar dat complete gevoel is gebroken, want we zijn niet meer compleet, er is iets kapot. En dat blijft ontzettend moeilijk.”
Ter nagedachtenis aan Pollie Eveline Kleijsen 31 juli 2024 †.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Monumentje’.
Rosa (39) verloor grote liefde Lars (43) door lawine: 'Hij overleed op de zesde verjaardag van onze zoon'
