Johanna Blom (31) is negentien als ze onverwachts zwanger raakt. Ze kijkt enorm uit naar de komst van haar dochter, maar als die eenmaal geboren is, belandt ze in een postnatale depressie.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Johanna en haar toenmalige vriend wonen samen als ze erachter komen dat ze in verwachting is. “Hij is acht jaar ouder en had een koophuis”, aldus Johanna. “We deden het veilig: kinderen stonden nog niet op de planning.” Maar dan blijkt ze achttien weken zwanger te zijn. “Wat doe je dan? We kwamen vrij snel tot de conclusie dat we het graag wilden houden. Het was een schok, maar we waren ook heel blij. Ik heb altijd gezegd dat ik jong moeder wilde worden.”
Ze geniet met volle teugen. “Ik had last van een te lage bloedsuiker en door mijn astma was ik kortademig, maar los daarvan ging het vlekkeloos. Ik was euforisch.” De aanstaande moeder bereidt zich op alle mogelijke manieren voor op wat komen gaat. “We gingen naar een informatiebijeenkomst, bezochten een borstvoedingsavond in het ziekenhuis en ik deed aan zwangerschapsgym met de daarbij horende pufcursus.”
Geboortewensen heeft ze niet. “Ik denk dat ik er destijds wel aan ben begonnen, maar ook gelijk weer gestopt. Ik was bang dat ik teleurgesteld zou zijn als ik te veel zou wensen. Het loopt altijd anders dan je denkt.”
Johanna moet vanwege haar astma, wat de kans op complicaties vergroot, in het ziekenhuis bevallen. Met 39 weken en vijf dagen wordt ze op eigen verzoek ingeleid. “Om 07.00 uur meldde ik me, om 08.00 uur kreeg ik een echo, moest ik aan de CTG-scan en kreeg ik een infuus met weeënopwekkers. Dat begon om 10.00 uur te werken.” Ze is ontspannen. “Ik heb nog zitten kaarten met een vriendin.”
Twee uur later krijgt ze een weeënstorm. “Ik wilde heel graag een ruggenprik, maar pas anderhalf uur later had de anesthesist tijd om die te zetten. Toen die was gezet, kon ik weer even bijkomen. Rond etenstijd kwamen de weeën terug.” Ze wil het samen doen met haar toenmalige vriend, maar haar familie is dichtbij. “Mijn ouders, schoonouders, broertje en zus zaten in de wachtkamer te wachten.”
Johanna krijgt persdrang, maar mag nog niet persen omdat ze nog maar zeven centimeter ontsluiting heeft. “Als ik niet snel richting de tien centimeter zou gaan, moest ik een spoedkeizersnede. De hartslag van de baby daalde en ik kreeg koorts. Binnen een uur had ik alsnog volledige ontsluiting en weer een uur later kwam Lotte ter wereld.”
Ze krijgt haar pasgeboren baby op haar borst. “Dat was een geweldig moment. Ik moest huilen. Zelfs mijn ex, die nooit huilde, pinkte een paar traantjes weg. Ze werd nagekeken. Toen bleek dat alles goed was, kreeg ik haar terug en werd ik – omdat ik was uitgescheurd – gehecht. De verdoving werkte alleen niet meer. Ze lieten Lotte bij me liggen als afleiding, maar de pijn was verschrikkelijk.” Als dat achter rug is, is het tijd voor het eerste familiebezoek. “Het was een bizarre gewaarwording: ineens stond iedereen om mijn bed om Lotte te bewonderen. Al vrij snel heb ik ze gevraagd om weer te gaan, het was mij veel te druk.”
Leslie Keijzer had een postnatale depressie: 'Ik was overal bang voor'
Johanna blijft een paar nachten in het ziekenhuis omdat ze koorts heeft en mag daarna weer naar huis. “Ik was somber, maar had geen idee hoe dat kon. Ik wilde dit niet, ik wilde mijn oude leven terug. Veel ging als een waas aan me voorbij. Zodra het weer kon, wandelde ik dagelijks een tot twee uur om de dag door te komen. Mijn gedachten hield ik voor mezelf. Ik dacht dat dit erbij hoorde. Dat ik hier doorheen moest. Het liefst wilde ik de tijd doorspoelen.”
Maar als het gevoel niet lijkt te verdwijnen, schakelt ze toch hulp in. “Ik sprak met verschillende psychologen. Vertelde wat er in me omging en hoe ik me voelde. Niemand kon er de vinger op leggen en mij vertellen wat er precies aan de hand was. Ik voelde me eenzaam en onbegrepen.” Op het dieptepunt ziet Johanna het niet meer zitten. “Ik heb zelf de crisisdienst gebeld en gezegd dat ik aan suïcide dacht. Misschien zou ik dan worden geholpen. Vier man sterk kwamen ze langs. Ik kreeg tips en een kaartje van een GGZ-instantie, maar daar bleef het bij.”
Ze ploetert door en hoe meer tijd er verstrijkt, hoe beter Johanna zich gaat voelen. “Lotte werd groter en ik werd mezelf weer.” Zo’n 2,5 jaar na de geboorte van haar dochter, beseft ze wat er aan de hand was. “Mijn moeder opperde de mogelijkheid dat ik een postnatale depressie had gehad. Ik ging googelen en vrijwel alle symptomen kwamen overeen met die van mij.”
Als Lotte vier jaar oud is, raakt Johanna opnieuw in verwachting. “Ik vertelde de verloskundige al vrij snel dat ik een postnatale depressie had gehad. Ik werd goed in de gaten gehouden en negen maanden lang ging het ontzettend goed. Toen ik van Norah beviel zat ik zelfs op een roze wolk. Ik was verliefd op mijn pasgeboren dochter en voelde me geweldig. Dat gevoel hield een week aan, maar een uur nadat de kraamverzorgende definitief weg was, sloeg ik om. Ik werd overvallen door een enorme somberte. Ik wilde niet meer leven. Ik wilde mijn oude leven terug en voelde me schuldig tegenover Lotte.”
Dezelfde avond belt ze opnieuw de crisisdienst. “Ik lag als een verdoofd vogeltje in de woonkamer toen ze – opnieuw met een stuk of vijf mensen – aankwamen. Ik was totaal de weg kwijt en wilde niet opgenomen worden. In overleg is er uiteindelijk gekozen voor medicatie.”
Ze begint met het slikken van antidepressiva en krijgt regelmatig bezoek van een psycholoog die met haar gaat wandelen. “De eerste maanden heeft mijn familie over mij gewaakt. Ze hadden een schema zodat ik nooit alleen was. Daar heb ik me achteraf schuldig over gevoeld. Vooral omdat ik ondankbaar leek; door de medicatie was ik vlak. Dan kwam er iemand langs, werd er thee gezet en een beschuitje gesmeerd en zat ik als een onverzorgde zwerver aan tafel en kreeg geen hap door mijn keel. Ik zat opgesloten in mijn lichaam.”
Na zo’n drie maanden verbetert haar situatie en worden de bezoekjes van haar familie minder regelmatig. Ongeveer een jaar na de geboorte van Norah gaat het langzaam weer goed en kan Johanna de medicatie afbouwen. Inmiddels is Lotte 10 en Norah 5 en is het moeilijk voorstelbaar dat Johanna het ooit zo moeilijk had.
Ze is dol op haar dochters en kan zich geen leven zonder hen voorstellen. “Ik heb hier zoveel van geleerd. Ik weet bijvoorbeeld dat ik eerder hulp moet zoeken en waakzamer moet zijn. Destijds had ik graag meer handvatten en informatie willen hebben. Het was een taboe, maar dat taboe gaat er langzaam vanaf en wij zijn er sterker uitgekomen, daar ben ik dankbaar voor.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Marjoleins baby ademde niet na spoedkeizersnede: 'Ze ging niet naar mij, maar naar de kinderarts'
