Een intens zwangerschapstraject zorgt voor een omslag in het leven van Jochem en zijn vrouw. Ze kiezen voor een ander leven waarin Jochem zijn passie kan najagen: het maken van herinneringsdozen.
Het geeft hem veel voldoening, maar zo nu en dan is het ook confronterend. Jochem (49) van Herinner-dingen-doos vertelt hoe hun kinderwens hem tot het maken van de dozen bracht.
“Een vriendin van mijn vrouw was op zoek naar een doos waarin ze spullen kon bewaren voor haar kinderen. Met opdruk, vroeg ze. Ze kon het nergens vinden. Ze zei: ‘Jij bent handig met hout. Kun je dat voor me maken?'”
Dat brengt het balletje aan het rollen. Ondertussen spelen er ook andere dingen. Jochem en zijn vrouw zitten in een eindeloos traject om kinderen te krijgen. “In eerste instantie probeerden we het, maar het lukte niet. We belandden in een IUI- en IVF-traject en dat had nogal wat voeten in de aarde. Het resulteerde in twee buitenbaarmoederlijke zwangerschappen, waardoor beide eileiders bij mijn vrouw werden verwijderd.”
“Dat was een flinke klap: natuurlijk zwanger worden was toen definitief geen optie meer. Alle IVF-pogingen die vergoed werden, waren opgebruikt. Daarna kostte het ons heel veel geld, maar ook die pogingen liepen op niks uit. Toen bleek ineens dat het ziekenhuis een fout had gemaakt. De eitjes die er nog bewaard lagen, waren verloren gegaan. We kregen toen nog één extra poging van het ziekenhuis waarin ze twee eitjes terugplaatsten, en toen was het met beide eitjes raak. We kregen een tweeling en deze keer ging alles goed. Onze meiden kwamen kerngezond ter wereld.”
Maar het traject heeft zijn sporen achtergelaten. “De jaren voordat ze ter wereld kwamen, waren zo verdrietig. Elke maand opnieuw hadden we weer stress. Het was een grote emotionele rollercoaster. Iedereen om ons heen kreeg kinderen, alleen wij niet. Het was een hele zware periode vol onbegrip. Niemand begrijpt waar je doorheen gaat. Voor de mensen om ons heen draaide de wereld gewoon door en ze voelen niet waar jij mee te maken hebt. We hadden echt het gevoel dat we er alleen voor stonden.”
Natacha Harlequin open over verlies van moeder: 'Ik voelde haar laatste adem in mijn gezicht'
Als de kinderen eenmaal geboren zijn, nemen Jochem en zijn vrouw een drastische beslissing. Ze verhuizen naar de andere kant van het land, Jochem zegt zijn baan op en besluit om vol in te zetten op zijn bedrijf: de Herinner-Dingen-Doos. “Ik wilde mijn kinderen laten zien dat je moet kiezen waar je in gelooft vanuit je hart. We geven hier alles op en we gaan het helemaal anders doen. En dit was de reden dat we dit gingen doen.”
Vanuit zijn omgeving zijn de reacties wisselend. “Iedereen verklaarde me voor gek. Ik had een goede carrière en twee kinderen van één jaar en dan ga je je dromen najagen.” Maar het gezin zet door, verhuist en Jochem gaat aan de slag met zijn herinneringsdozen. Eerst begint hij met geboortedozen, maar al snel breidt hij dat uit naar dozen voor huwelijken en uiteindelijk ligt de focus vooral op overlijdens.
Dat zijn ook de dozen die de meeste indruk op hem maken. “Bij oudere mensen krijg je vaak een foto van hoe zo iemand nog levend was. Maar als een ongeboren kindje overlijdt, is het enige wat ouders van hun kindje hebben een foto van toen hij of zij al overleden was. En om dat te zien is wel confronterend. Bij ons is het niet zo ver gekomen. Maar wij hebben wel zwangerschappen gehad die mis zijn gegaan in een nog vroeger stadium. Je voelt dan het verdriet. We hadden het verdriet van kinderen verliezen of het niet kunnen krijgen van kinderen. Je voelt dan ook heel erg mee met de ouder die het kindje verliest.”
Een van de Herinner-dingen-dozen van Jochem. Tekst loopt door onder de afbeelding.
“Ook hebben we steeds vaker dat we aanvragen krijgen naar aanleiding van jonge ouders die komen te overlijden. Dan maken we een herinneringsdoos voor jonge kinderen die hun ouders zijn verloren. Dat is ook heel confronterend, omdat het dan zo dichtbij komt. Dan denk je aan die man of vrouw die nog jonger is dan ikzelf en aan de kinderen die ze achterlaten.”
Ook voor zijn eigen kinderen heeft hij een herinneringsdoos gemaakt. “Daarin zitten veel ‘eerste herinneringsdingen’, zoals de eerste schoentjes, de mutsjes die ze in het ziekenhuis kregen, de bandjes om de voeten. Dat zijn de fysieke herinneringen die je weer even terugbrengen naar het moment. Geen foto’s, maar bijvoorbeeld wel een usb-stick met audio en video van oma. Mijn moeder is dementerende en praten met oma is niet meer mogelijk. Dan is het heel fijn om dit soort herinneringen aan haar nog te hebben.”
“Maar je kunt er ook herinneringen in stoppen die vastzitten aan zintuiglijke ervaringen. Als iemand overleden is en je hebt nog een sjaal met parfum bijvoorbeeld. Deze kun je bewaren in een sealbag, zodat je de geur in de lengte der dagen blijft ruiken. Zo haal je de herinnering weer een stuk dichterbij.”
Jochem is heel blij dat hij deze keuze heeft gemaakt, ondanks de reacties uit zijn omgeving. “Dit werk geeft veel meer diepte aan mijn gevoel. Het gevoel dat ik nu wat kan bijdragen aan het leven van deze mensen. Dat gevoel krijg ik door de reacties die ik terug krijg. Mensen die een mail sturen en me vertellen dat het voor hen heel waardevol was en hen troost geeft. Dat geeft me veel positiviteit en voldoening.”
Sanne over scooterongeluk: 'Mijn litteken herinnert me eraan dat ik het kan navertellen'
