De één zet haar kind binnen een oogwenk op de wereld en de ander doet daar uren of zelfs dágen over. Zo ook Jeanet Wolf (32): haar bevalling duurde maar liefst 72 uur. Complicaties en kersverse rouw maakten die bevalling nóg zwaarder.
Twee weken daarvoor verloor ze namelijk haar moeder (53) aan uitgezaaide borstkanker.
Begin maart vorig jaar, een aantal weken voor Jeanets uitgerekende datum, krijgt ze te horen dat de borstkanker van haar moeder is uitgezaaid. “Dat kwam als donderslag bij heldere hemel”, vertelt ze. “Het ging eigenlijk heel goed met haar en we waren op dat moment samen naar mijn bevalling toe aan het leven. Ik was toen 33 weken zwanger.”
Voorbereiden op de bevalling moest echter plaats maken voor het verzorgen van haar moeder. “Ze kwam thuis te liggen en haar situatie ging snel bergafwaarts. “Dat was niet alleen emotioneel, maar ook fysiek zwaar. Zeker met een dikke buik.” Op 14 april is Jeanets moeder overleden, twee weken voordat ze zou bevallen van haar zoon Jayson.
En die bevalling was pittig. “Op 25 april braken in de avond mijn vliezen”, vertelt Jeanet. “De bevalling kwam alleen niet op gang. Dan had ik weeën, maar die verdwenen daarna ook weer.” Volgens het ziekenhuis zou het binnen 24 uur op gang moeten komen, anders was een bezoek aan het ziekenhuis noodzakelijk.
Maar omdat Jeanet graag thuis wilde bevallen, weken ze uit naar een ander ziekenhuis. “Daar was het protocol wat ruimer: als het 72 uur na het breken van de vliezen nog niet op gang was gekomen, dan moest ik me melden.” Helaas bleven de weeën uit.
“Het was heel lastig om in te schatten of de bevalling nou daadwerkelijk op gang kwam of niet”, zegt Jeanet. “Maar ik had vanwege het overlijden van mijn moeder veel stress. Naar mijn idee dacht mijn lichaam: ‘het is nu te onveilig om een kind te baren’. Dat voelde heel logisch, maar naarmate de uren en dagen verstreken, werd het er niet makkelijker op.”
Onderzoek: stress tijdens zwangerschap verlaagt kans op natuurlijke bevalling
In de nacht van 26 op 27 april leek de bevalling door te zetten, dus vertrok Jeanet samen met haar man naar het ziekenhuis. Eenmaal daar, vielen de weeën weer stil. “Ik was al bijna twee dagen bezig en ik had ontsluiting van slechts één centimeter. Dat was een domper.”
De 72 uur waren nog niet verstreken, dus het ziekenhuis kon nog wachten of de weeën vanzelf door zouden zetten. Toch kreeg Jeanet weeënopwekkers. “Vanaf dat moment ging het mis.”
“De weeën kwamen heel snel achter elkaar en de baby kwam in mijn geboortekanaal op een zenuw te liggen. Bij elke wee had ik ontzettend veel zenuwpijn. Heel intens. Ondanks dat ik liever geen ruggenprik wilde, trok ik het fysiek echt niet meer. Op dat moment had ik nog maar twee centimeter ontsluiting.”
Ook in het ziekenhuis trokken ze de conclusie dat het op deze manier niet ging lukken, dus werd de ruggenprik ingezet. “Die werd vier keer opnieuw geprikt, waarna ik vanaf mijn borst tot mijn tenen niets meer voelde. Ik kon me niet meer bewegen, maar de pijn was wel weg”, vertelt Jeanet.
Maar na de ruggenprik daalde haar bloeddruk opeens flink. “Alle alarmbellen gingen af en ik raakte buiten bewustzijn, een gevaarlijke situatie. Met nieuwe medicatie schoot mijn bloeddruk juist weer omhoog. Ze zijn een uur bezig geweest om mijn bloeddruk stabiel te krijgen.”
Het waren heftige momenten voor Jeanet. “De situatie was écht gevaarlijk, dus ik besefte nogmaals dat het leven zo voorbij kan zijn.” Ook voor haar man John was het schrikken. “Ik lijk ontzettend op mijn moeder, die hij twee weken daarvoor had zien overlijden. Volgens hem lag ik er op dat moment hetzelfde bij.”
Zodra Jeanets bloeddruk stabiel is, is haar ontsluiting 7 cm. De persdrang kwam op en na twintig minuten werd om 19.15 uur hun zoon Jayson geboren. “De bevalling had op de kop af 72 uur geduurd.”
Linda voelde bij bevalling niets tot aan haar mond: 'Dacht dat ik zou stikken'
Een magisch én een verdrietig moment. “Jayson werd op mijn borst gelegd en op dat moment flitste mama door mijn hoofd. Ik was superblij met mijn gezonde zoon, maar ook super verdrietig dat mijn moeder er niet bij kon zijn. Want zij was de enige met wie ik dit moment als allereerste had willen delen. Haar laatste doel in het leven was om haar kleinzoon geboren te zien worden.”
Moeder worden zonder moeder bleek een pittig proces. “Mijn fysieke herstel ging heel snel, waardoor er snel ruimte was voor rouw. Ik heb dat gelukkig niet opzij hoeven te zetten na de bevalling. Maar rouw maakt het moederschap wel extra beladen.”
Nu, zo’n anderhalf jaar later, gaat het goed met het gezin “Het voelt alsof Jayson altijd al onderdeel is geweest van onze familie. Op sommige momenten mis ik mijn moeder heel erg, maar gelukkig is het gevoel van onrechtvaardigheid en ‘wat als’ wel gesleten”, zegt Jeanet.
Of haar 72-urige bevalling haar heeft afgeschrikt? “Nee, we proberen sinds kort zwanger te raken van een tweede kindje. We hopen dat ons dat gegund is en dat de bevalling dan een stukje sneller gaat.”
Natasja had hechtingsproblemen: 'Soort zelfbescherming na zware bevalling'
