Jasperina’s beste vriend bleek haar grote liefde, maar inmiddels had hij twee dochters van twee en vijf jaar. Zelf twijfelde ze over het moederschap. “Toen dit op mijn pad kwam, moest het wel zo zijn. Met de liefde kreeg ik er twee lieve meiden bij. Dit werd mijn eigen vorm van moederschap.”
Jasperina Roozendaal (52) schreef er het handboek Tot over je oren – Een vrolijke kijk op stiefmoederen over. Aan LINDA. vertelt ze haar verhaal.
“Toen ik Martin opnieuw ontmoette, was hij al vader van twee dochters. Zij waren zijn alles.” Jasperina kent Martin al sinds haar vijftiende, vertelt ze. ‘Hij was mijn beste vriend. Samen brachten we eindeloos veel tijd met elkaar door, lachend, ketend en bellend’, zo schrijft ze in haar boek. Maar na een stomme ruzie verliezen ze elkaar uit het oog.
Achttien jaar later, vanwege een schoolreünie, moet ze ineens aan hem denken. Ze besluit hem een bericht te sturen via LinkedIn. “Diezelfde dag stuurde hij een bericht terug, waarin hij ook vertelde dat hij vader was van twee meiden. ‘Mijn prachtige dochters’, zo beschreef hij ze.” Ze pakken direct de draad weer op als beste vrienden, maar op dat moment springt ook de vonk over.
Het leven van Jasperina staat dan in schril contrast met dat van Martin. Ze woont in de Jordaan, leeft het vrijgezellenleven, terwijl Martin en de moeder van zijn dochters net uit elkaar zijn en hij het co-ouderschap vorm moet geven. “Hij was al een heel leven verder.”
“De meiden waren nog zo jong dat we besloten het rustig aan te pakken. Vanaf het eerste moment betrokken we ook de moeder van de meisjes in het verhaal, zodat de meiden bij haar terecht konden als dat nodig was. In het begin was ik gewoon een vriendin van hun papa.”
Heel geleidelijk zorgen Jasperina en Martin ervoor dat de meiden aan haar konden wennen. “Ik kwam vooral vaak langs, maar ik bleef nooit slapen. Dat vonden we gek. We deden gewoon leuke dingen samen, zoals wandelen, koekjes bakken, ’s avonds voorlezen, helpen met instoppen; allerlei activiteiten uit de dagelijkse routine om hen vertrouwd met me te maken. Ze waren ook zo klein dat je automatisch voor ze ging zorgen.”
Totdat Anne verontwaardigd aan Jasperina vraagt waarom ze nooit blijft logeren. “Ze vond het zielig, papa zo alleen in dat grote bed. Die avond bleef ik meteen slapen. Maar daarna besefte Anne ineens dat mama nu nooit meer zou blijven slapen. Toen was ze heel erg verdrietig. Zo zetten we een stapje vooruit en weer een stapje terug.”
Ook voor Jasperina is het nieuwe leven als stiefmoeder erg wennen. “Ik was zo gewend aan mijn eigen leventje. Het idee van huisje, boompje, beestje stond helemaal niet op de planning. Soms verlangde ik naar de rust van mijn eigen huisje in de Jordaan. Het moederschap stond ook niet op de planning. Ik was 35 jaar oud, maar nog steeds dacht ik: dat komt later wel, als ik groot ben. Toen kwam dit op mijn pad, en plotseling voelde het alsof dit precies zo moest zijn. Zo kreeg het moederschap een andere vorm. Met de liefde kreeg ik er twee lieve meiden bij. Dat gebeurde gewoon.”
“Maar ik hield niet meteen van ze. Dat klinkt hard en ik voelde me daar ook schuldig over, maar ik moest echt even aan ze wennen. Ook voor de meiden vond ik dat moeilijk. Ze hebben een vader die onvoorwaardelijk van ze houdt, maar bij mij moest dat groeien.”
“Mijn moeder zei toen tegen me: ‘Ze hebben al enorm veel liefde. Alles wat jij voor ze gaat voelen, komt daar bovenop. De liefde komt vanzelf.’ Ik leerde dat zulke dingen tijd kosten. Zoiets kun je niet afdwingen.”
Ook zit haar ego haar weleens in de weg, vertelt ze. “Als de meiden met hun moeder op vakantie zijn en je net niet thuis bent als ze even bellen, wil je toch weten of ze nog naar je gevraagd hebben. Als dat dan niet het geval was, dan steekt dat, en tegelijkertijd voel je je heel kinderachtig. Zouden ze dit dan wel gedaan hebben als ik hun moeder was?”
Volgens Jasperina moet je niet in die valkuil stappen. “Dat is appels en peren vergelijken. In het stiefmoederschap kan de vergelijking met de moeder boven je hoofd blijven hangen.”
Jasperina heeft vooral moeite met het stigma dat rondom het stiefmoederschap hangt, zoals dat bijvoorbeeld in de film Assepoester wordt geschetst. “De boze stiefmoeder werpt een soort schaduw hierop. Terwijl je gewoon een nieuwe verwant voor de kinderen bent die ook heel belangrijk voor ze kan worden. Dat kan zonder oordelen een vorm krijgen.”
De twee meiden hebben Jasperina dan ook nooit stiefmoeder genoemd, maar Pina. “Stiefmoeder klinkt zo negatief. We hebben nieuwe, positieve verhalen nodig voor het stiefmoederschap. Laten we de stiefmoeder voortaan Pina noemen, en de stiefvader Pino (naar de vriendelijke reusachtige blauwe vogel in Sesamstraat). Zo krijgt het dezelfde lading als bijvoorbeeld tante of oom, maar dan zonder vooroordelen.”
Tekening gemaakt door jongste dochter, Eva, toen ze nog heel klein was met Pina afgebeeld als waardig gezinslid. Tekst loopt door onder de foto.
Omdat Jasperina zo veel moeite had om boeken te vinden waarin ook de liefdevolle verhalen staan, schrijft ze haar eigen boek. Hierin deelt ze haar eigen verhaal en geeft ze liefdevolle tips over hoe je als stiefouder je plek binnen een gezin kunt vinden. “Het is belangrijk om voor jezelf duidelijk te krijgen wat voor soort gezin je wilt zijn, wat voor soort stiefmoeder je wilt zijn. Vergeet ook niet om het stiefmoederschap te vieren, want het is ook iets heel moois.”
Kinderen uit gescheiden gezinnen moeten altijd een balans vinden tussen twee gezinnen. Maar de liefde voor de verschillende familieleden kan naast elkaar bestaan, zoals mijn dochters dat zelf ook zeggen. Je hoeft niet hun moeder te vervangen. Je kunt een nieuwe persoon voor de kinderen zijn. Je kunt je eigen verhaal creëren en gewoon hun ‘Pina’ worden”, legt Jasperina uit.
Inmiddels zijn haar dochters 18 en 21 jaar oud, en samen met Martin kreeg ze nog een zoon, een jaar nadat ze samen waren. “We zijn heel close met elkaar. Ik houd ontzettend veel van ze; de oudste vliegt nu uit en ook ik heb nu last van het empty nest syndroom“, vertelt ze lachend.
Het boek van Jasperina Roozendaal: ‘Tot over je oren – Een vrolijke kijk op stiefmoederen’.
Sandra (50) is stiefmoeder van een puber: 'Je best doen is niet goed, niksdoen ook niet'
