Janneke Vrijsen (37) hoopt op een ontspannen en natuurlijke bevalling. Het ziekenhuis denkt en helpt mee, in de hoop haar wens in vervulling te laten gaan. Maar dan scheurt haar baarmoeder.
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Mijn zwangerschap was helemaal top”, vertelt Janneke. “Ik had het niet beter kunnen wensen. Tot twee weken voor mijn bevalling heb ik gedanst en dat was omdat de danslessen vanwege de kerstvakantie stopten. Ik kon alles en voelde me goed.”
Het is haar tweede zwangerschap. “Mijn dochter Rohanna werd geboren via een keizersnede. Deze keer wilde ik graag een vaginale bevalling. Ik had me verdiept in hypnobirthing (een methode die is gebaseerd op diepe ontspanning, red.).” Ze hoopt op een rustige en natuurlijke bevalling. “Ik moest in het ziekenhuis bevallen vanwege mijn eerdere keizersnede. Gelukkig dachten ze in het MMC Veldhoven enorm met mij mee. Alles was mogelijk: ik kon rondlopen, mocht in bad en onder de douche.”
Janneke is veertig weken zwanger als ze voor controle naar het ziekenhuis gaat. “Het kindje was nog niet ingedaald. Als er een week later nog niets zou zijn gebeurd, moesten we de mogelijkheden met betrekking tot de geboorte gaan bespreken.”
Die nacht wordt ze wakker. “Ik had last van mijn buik. Had ik iets verkeerd gegeten? Ik ging naar de wc en probeerde daarna weer te slapen. Het bleef komen. Ineens viel het kwartje: de bevalling was begonnen. Mijn schoonouders kwamen om op de oudste te passen en ik ging samen met mijn man René naar het ziekenhuis.”
Sophie koos voor een niet-medische keizersnede: 'Ik ben op mijn gevoel afgegaan'
“Vol goede moed begon ik met bevallen. Iedereen was ondersteunend. Het ging goed, ik was ontspannen en ademde alles mooi weg. Het duurde alleen wel heel lang. Op een gegeven moment wilde ik een ruggenprik. Ik was er klaar mee, ik kon niet meer.”
Ze heeft last van haar buik. “Mijn baarmoeder was in de overdrive gegaan. Tussen de weeën door ontspande-ie niet meer en de kramp verdween maar niet. De artsen hielden het in de gaten. Ze maakten een aantal keer een krasje op het hoofd van mijn baby om zijn bloedwaarde te checken. Het was een zeurende pijn die die door ruggenprik heen kwam en de bloedwaarde van de baby ging rap omlaag. Ineens zei de arts resoluut: ‘We gaan nu een keizersnede doen!’ Ik dacht: oké, doe maar. Ik heb het geprobeerd.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Maar dan voelt Janneke plots een intense pijn. “Ik wist niet wat er gebeurde, maar het was verschrikkelijk. Heb heel het ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd. Ik werd snel naar de operatiekamer gereden. Een heel team stond klaar. Mijn ruggenprik werd opgehoogd en de baby werd gehaald. Toen ze mij hadden opengesneden, piepte het hoofdje van Lucan al door de buitenste buikwand heen. Mijn baarmoeder was gescheurd op de plek waar de baarmoeder eerder was geopend tijdens mijn eerdere keizersnede.”
Er moet snel gehandeld worden om te voorkomen dat moeder en zoon overlijden. “Hij had in het vruchtwater gepoept en ik bloedde enorm. De artsen handelden razendsnel. Een aantal van hen ontfermden zich over Lucan, de anderen over mij. Ik kreeg er zelf weinig van mee, omdat ik heel veel pijn had.”
Jaleesa's dochter (2) was bij de bevalling: 'Ze aaide me over mijn hoofd terwijl ik aan het persen was'
Het is de vraag of het goed zal gaan. “Na een minuut begon Lucan te huilen. De eerste schrik ebde weg. Ook ik werd goed opgelapt. We hebben heel veel geluk gehad dat ze hem er zo snel uit hadden en ook bij mij goed hebben gehandeld. We waren gezond, dat was het allerbelangrijkste.” Zelf krijgt ze niet alles mee, maar haar man wel. “Voor hem was het een traumatische ervaring. Het is fijn dat hij Lucan geboren heeft zien worden, maar ook alle narigheid heeft hij meegekregen. Dat was voor hem heftiger dan voor mij.”
De eerste 24 uur van zijn leven ligt Lucan in een couveuse en na drie dagen mogen moeder en zoon weer naar huis. “Het was een rustige kraamtijd. We moesten het trauma van de bevalling verwerken. Vooral mijn man huilde vaak en praatte veel over wat we hadden meegemaakt. Maar ondertussen werden we ook geleefd met een baby en een peuter in huis.”
Op 12 januari 2018 is Lucan geboren. Hoe Janneke hierop terug kijkt? “Ondertussen goed. Het einde was niet zoals gepland, maar de aanloop en het begin van de bevalling heb ik als prettig ervaren. Achteraf hebben we een paar gesprekken in het ziekenhuis gehad om te begrijpen wat er precies is gebeurd.”
Ze krijgt psychische hulp aangeboden. “Maar ik heb dat afgeslagen. Een jaar later dacht ik: misschien had ik dat wel moeten aanvaarden, maar op dat moment was ik daar niet mee bezig. Ik had mijn handen vol aan mijn kinderen, maar als ik in het ziekenhuis kwam – ook al was het voor heel iets anders – had ik herbelevingen. Inmiddels heb ik er genoeg over gepraat en is dat voorbij. Ik ben nu vooral blij dat alles goed is gekomen. En ik ben dankbaar dat ze in het ziekenhuis zo alert waren. Als ik had gekozen voor een thuisbevalling, hadden Lucan en ik het waarschijnlijk niet overleefd.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Nesteldrang wordt zwangere Kim bijna fataal: 'Het krukje gleed onder mij vandaan'
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring, en is geen medisch advies. Overleg altijd met je (huis)arts.
