Je ziet nooit hoeveel uitdagingen er achter iemands mooie glimlach schuilen. Dat gold ook voor de jonge, sportieve huisarts in opleiding Tachèl Latour (28). Hij maakte in januari 2021 een eind aan zijn leven. LINDA. sprak met zijn jongere broer Izziël (23), hier links op de foto.
LINDA. interviewde Izziël begin 2022. We plaatsen het artikel opnieuw, omdat het op 10 september Wereld Suïcide Preventie Dag is.
Let op: dit artikel gaat over zelfdoding.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Izziël speechte tijdens een afscheidsfietstocht over het verlies van zijn broer en koppelde daar een boodschap van hoop aan. Zijn positieve boodschap deelde hij ook op LinkedIn en die post ging viraal.
Op LinkedIn schrijft hij dat Tachèl zijn steun en toeverlaat was. Hij noemt de suïcide totaal onverwacht en compleet onnodig. Izziël eindigt de hoopvolle hommage aan zijn grote broer met een positieve oproep.
‘Haal uit het leven wat je wil. Daar is het voor bedoeld. Want als je echt beseft dat het leven eindig is, dan pas begin je met leven.’ Hij roept iedereen op om een soort bucketlist te maken en doelen te stellen.
Het afgelopen jaar (2021 – red.) was zwaar voor Izziël. Vooral de eerste maanden ging hij echt door een hel. “Het is het allerergste wat je kan overkomen. Dat je iemand die zo dicht bij je staat verliest. Hij was mijn broer, mijn plaatsvervangend vader, mijn beste vriend. Tachèl was mijn rots in de branding.”
“We hebben een jeugd met veel uitdagingen gekend en weinig houvast gehad. Voor mij was Tachèl een van de weinige factoren die wel stabiel was.” Izziël had de zelfdoding van zijn broer niet zien aankomen. “Toen hij wegviel dacht ik: wat doe ik hier eigenlijk nog? Ik was een lopende zombie. In eerste instantie dacht ik dat ik mijn broer tekort had gedaan en er meer voor hem had moeten zijn. Daarna werd ik vooral heel boos op hem. Hoe kon hij mij en iedereen die hem liefhad dit aandoen?”
De jongens hebben een alles behalve zorgeloze jeugd. Een heftige scheiding, geen contact meer met hun vader, en een moeder in de bijstand die door persoonlijke problemen niet altijd in staat was goed voor haar kinderen te zorgen.
Izziël heeft zelf twee jaar in twee verschillende kindertehuizen gewoond. Hij herinnert zich hoe zijn grote broer hem in het tehuis blij maakte door met zijn kleine beetje zakgeld een leuk kinderboek voor hem te kopen. “Hij had altijd de zorg voor mij. Mijn vader was er niet, mijn moeder kon het niet aan en had niet de capaciteiten om alles goed te regelen. Tachèl moest daardoor heel snel volwassen worden.”
Tachèl leek het ondanks zijn beproevingen toch goed voor elkaar te hebben in het leven. Hij was erg sportief, had een ijzeren discipline, zag er altijd verzorgd uit in een net gestreken overhemd en dacht eerst aan een ander in plaats van zichzelf. Daarbij had hij ook een goed stel hersenen, want hij studeerde voor huisarts.
Rond de jaarwisseling vorig jaar werd het Izziël duidelijk dat het niet goed ging met zijn broer. “We hebben nog samen Oud en Nieuw gevierd, maar Tachèl gaf wel aan dat hij het zwaar had.
“Op 1 januari zag ik hem weer. Ik vroeg hem om een stukje te gaan hardlopen, maar hij had er geen puf voor. Hij zat in een joggingbroek op de bank, somber, miste de sprankel in zijn ogen die hij normaliter wel had. Hij had geen energie meer, sliep slecht, had een zware baan en opleiding. Hij vertelde me dat hij amper de kracht had om zelf te koken.” Izziël probeert er voor zijn broer te zijn. Hij kookt die Nieuwjaarsdag voor hem en stuurt opbeurende appjes om hem een hart onder de riem te steken.
Twee dagen later, op 3 januari, is Izziël nog bij hem met vrienden om te koken. Hij biedt aan om bij zijn broer te overnachten, maar dat is uiteindelijk niet nodig. “Ik appte nog: bellen als er iets is, ik ben er zo.” Izziël begint de volgende dag, 4 januari, aan zijn eerste werkdag bij een nieuwe werkgever. Hij is pas een uur bezig als zijn moeder hem appt dat hij moet terugbellen. Ook heeft hij heel wat gemiste oproepen van haar.
“Ze stuurt wel vaker vreemde berichten, dus ik dacht nog: het zal wel meevallen. Ze is misschien haar sleutels kwijt of wat ook.” Maar het valt helemaal niet mee. Izziël leest de appjes voor die op 4 januari in de ochtend tussen hem en zijn moeder worden verstuurd. Hij is aan het werk en wil haar niet bellen.
Meer mensen bellen zelfmoordpreventielijn 113 over suïcidale gedachtes
Zijn moeder staat erop. “Kom hier, het is dringend.” Ze zegt: “Je broer is dood.” Hij denkt en hoopt in eerste instantie dat ze bedoelt dat hij doodop is van vermoeidheid. Izziël racet op zijn fiets door de stad en bij het huis van zijn broer aangekomen ziet hij politie en ambulance staan. Dan weet hij dat het echt is; Tachèl is er niet meer.
De grafsteen voor zijn broer werd pas begin van de herfst geplaatst. Izziël maakte daarom deze herfst met vrienden een fietstocht langs plekken die belangrijk waren in het leven van zijn broer.
“Ik wilde mijn broer eren en zijn woorden voort laten leven. Ik wilde een verhaal van hoop geven. Zo herinnerde ik me nog, toen mijn broer nog leefde, hoe ik op een gegeven moment er zelf helemaal doorheen zat. Ik voelde dat ik een enorme puinhoop van mijn leven had gemaakt. Tachèl zei toen tegen mij: ‘Je staat nooit schaakmat in het leven, hoe slecht de situatie ook is. Je kunt er altijd wat van maken.’ Die boodschap heb ik in mijn speech tijdens de fietstocht verwerkt.”
“Ik weet dat het leven eindig is en dat je maar beperkt de tijd hebt om de dingen te doen die je leuk en belangrijk vindt. Focus je op de dingen die je leuk vindt en maak een lijst met alles wat je echt wil doen.”
“Toen ik mijn speech op LinkedIn deelde, werd ik overspoeld door mooie reacties. Meer dan twee miljoen mensen hebben mijn post gezien. Mijn truc in het leven is om te kunnen incasseren en ondanks alle klappen positief en dankbaar te blijven. Als je positief denkt, dan trek je positieve dingen aan. Daar ben ik van overtuigd.”
Ester verloor haar grote zus Eva (23): 'Ze stapte dit weekend 10 jaar geleden zelf uit het leven'
