Veel moeders belanden na de geboorte van hun kind op de de roze of blauwe wolk, maar Isabelle Heijhoff (33) kwam terecht op een grijze wolk. Ze blijkt een postnatale depressie te hebben.
“Ik dacht: ‘Ik wil deze verantwoordelijkheid niet, ik kan het niet aan'”, vertelt Isabelle aan LINDA.
De zwangerschap van Isabelle verloopt soepel. Ze is energiek, vrolijk en heeft zin in de komst van een lief, klein baby’tje. Wanneer ze 39 weken zwanger is, stopt ze met werken. “Toen was het wachten, want mijn zoontje Harvey kwam vrij laat, pas met 41 weken en vier dagen.”
De bevalling verloopt goed: “Het was zwaar, maar vooral gezellig”, herinnert Isabelle zich. Eenmaal thuis met Harvey krijgt ze enorme hoofdpijn en nekklachten, wat het gevolg blijkt te zijn van de verkeerd gezette ruggenprik. Hierdoor moet ze tien dagen bedrust houden en kan ze echt eventjes niks.
“Ik kon Harvey geen flesje geven, niet op me laten slapen en niet optillen. Hierdoor voelde ik mij ontzettend schuldig. Ik lag helemaal plat op bed met veel pijnstilling en moest veel drinken om mijn vochtbalans weer op peil te krijgen. De opvoeding en verzorging van Harvey lag in die tijd volledig bij mijn vriend.”
Melissa raakte per ongeluk zwanger na zware postnatale depressie: 'Pure paniek'
Na ongeveer twee weken zwakt de pijn af en kan ze – na de hobbelige start – beginnen met het zorgen voor Harvey. “Toen mijn vriend weer ging werken was dat heel zwaar. Als hij thuis kwam, gaf ik Harvey direct aan hem over”, blikt ze terug. “Ik vond die tijd echt intens en moeilijk.” Isabelle legt uit dat ze zomaar overvallen werd door een enorme vermoeidheid wanneer ze alleen samen met Harvey thuis is.
“Het was alsof m’n ogen zo dicht konden vallen en dat ging gepaard met een enorme nekpijn. Ook had ik donkere gedachtes, niet naar Harvey toe, maar naar mezelf. Ik vroeg me vaak af waarom ik hiervoor gekozen had en waarom ik niks voor Harvey voelde. Ik zag een leuke, lieve en vrolijke baby, maar waarom voelde ik dan die afstand?”
De verantwoordelijkheid overvalt Isabelle: “Ik dacht: ‘Ik wil deze verantwoordelijkheid niet, ik kan het niet aan’. Ik wilde eerst zo graag moeder worden, waarom voelde ik die liefde dan niet? Ik durfde er niet over te praten, omdat ik mij ervoor schaamde.”
Isabelle denkt dat deze gedachtes wel weg zullen ebben, maar dat gebeurt niet. “Op de vrijdag waren Harvey en ik altijd met z’n tweeën. Ik merkte dat ik echt begon op te zien tegen die vrijdagen. Ik plande die dag expres werkafspraken, zodat ik de deur uit moest en dus Harvey naar opa en oma ‘moest’ brengen. Vervolgens zat ik huilend in de auto, want ik voelde me zo schuldig naar hem toe en had het idee dat ik een slechte moeder was. Maar tegelijkertijd was ik ook opgelucht.”
Isabelle denkt in de eerste paar maanden nog dat haar sombere gedachtes te wijten zijn aan te weinige slaap. Dit patroon gaat zeker een jaar lang door totdat Isabelle op haar verjaardag heftig begint te hyperventileren in een restaurant. “Ik begon te shaken, kreeg geen lucht, had het enorm koud en ga zo maar door. Ik dacht: er is iets niet goed met mij. Dat maakte mij zo bang! Ik dacht dat er echt iets fysiek mis was.”
Melissa raakte per ongeluk zwanger na zware postnatale depressie: 'Pure paniek'
Een afspraak bij de huisarts geeft haar duidelijkheid: het lijkt op een burn-out en ze krijgt het advies om met iemand te gaan praten. “Ik heb altijd een werkcoach gehad en op een gegeven moment belde ik haar weer op. Ik legde uit dat ik had verwacht gelijk een connectie met Harvey te voelen. Maar ik voelde die liefde niet meteen. Daarbij vond ik de beginperiode echt overweldigend. Door erover te praten vielen alle puzzelstukjes op z’n plek. Het bleek dat ik een postnatale depressie had.”
Met haar partner kan ze er goed over haar postnatale depressie praten. “Hij is altijd heel lief voor mij geweest. Met hem durfde ik het er wel over te hebben. Toch begreep hij het soms niet echt en dat frustreerde mij. Als ik dan een weekend met vrienden had afgesproken reageerde hij met: ‘Leuk, dan heb ik papa weekend’. Ik dacht dan alleen maar: hoe kan jij dat wel leuk vinden en ik niet?”
Harvey is nu anderhalf jaar oud, en Isabelle is weer zo goed als de oude. “Het gaat nu heel goed met mij. Sinds een paar maanden ben ik van m’n klachten af. De Isabelle van toen , dat was ik niet. Soms komen de fysieke klachten terug als ik te veel hooi op mijn vork neem. Daar ben ik ook nog wel eens bang voor. Maar ik heb wel echt geleerd dat je je niet hoeft te schamen en juist over je gedachtes en gevoelens moet praten.”
“Mijn coach heeft mij goed in laten zien dat ik mijn tijd mag en kan nemen om te herstellen en dat het niet erg is om erover te praten. Ik heb een lange periode goed voor mezelf gezorgd en rust genomen. Dat kostte wat tijd, maar dat had ik ook nodig”, vertelt ze. “Nu wil ik niets liever dan met z’n drieën zijn.”
Paulines postnatale depressie: 'Voelde me een onbetaalde oppas, verschrikkelijk'
