Irene (51) krijgt in oktober 2023 de schrik van haar leven als ze merkt dat haar partner Richard (61) niet meer ademt. Ze had geen idee hoe ze moest reanimeren. Toch is dat precies wat ze deed.’Ik ben meteen begonnen met reanimatie, terwijl ik dat helemaal niet kan’, vertelt ze.
“Ik deed gewoon na wat je op tv ziet.”
De zaterdagavond is altijd Irenes ‘paranormale avondje’, waarop ze haar favoriete themaprogramma’s achter elkaar kijkt. Richard gaat die avond wat vroeger naar bed, omdat hij zich niet helemaal fit voelt. Rond middernacht geeft hij aan dat het echt niet lekker gaat, en besluit Irene hem scherper in de gaten te houden. “Hij lag op zijn rug toen hij ineens een rochelend geluid maakte. Daarna was het een soort film: ik zag zijn borstkas niet meer bewegen en dacht: waarom ademt hij nu niet in? En daarna ging de knop om. Ik schreeuwde naar mijn zoon dat hij 112 moest bellen en ben meteen begonnen met reanimatie, terwijl ik dat helemaal niet kan. Ik deed gewoon na wat je op tv ziet: borstkas induwen en lucht in hem blazen.”
Terwijl haar zoon de deur openzet voor de hulpverleners, staat de 112-man op luidspreker en praat hij Irene door de reanimatie heen. Ze doet het volautomatisch en herinnert het zich alsof ze van bovenaf toekijkt. “Op een gegeven moment trok iemand me bij hem weg, die zei dat ik het goed gedaan had omdat Richard weer ademde. Dat had ik me helemaal niet gerealiseerd in die waas.”
Eenmaal in het ziekenhuis van Maastricht zit Irene urenlang alleen in de wachtkamer, zonder te weten hoe het met haar man gaat. “Het is bizar wat dat met je doet. Ik ging mezelf van alles verwijten: ik werk in een apotheek en heb een medische opleiding, waarom zag ik dit niet aankomen? Waarom was ik eerder die week nog boos op hem geworden? Er vloog van alles door mijn hoofd, het leek eindeloos te duren.”
Daniëlle moest reanimeren: 'Er was geen ademhaling, geen pols, geen bewustzijn'
Richard blijkt drie vernauwingen in zijn aders te hebben, waarvan een in de kransslagader: de oorzaak van een infarct dat zo groot is dat zijn hart er volledig mee stopt. Hij wordt gedotterd, krijgt een stent en wordt twee dagen in slaap gehouden op de intensive care. Daarna bouwen ze de slaapmedicatie af om te kijken hoe Richard wakker wordt, maar dat blijft uit. “Er gebeurde gewoon niets”, vertelt Irene. “Iedereen om hem heen kwam bij, maar hij werd maar niet wakker. Ik heb urenlang zijn hand vast gehouden en tegen hem gepraat, in de hoop dat hij een reactie zou geven. Maar niets.”
Haar lief blijft negen dagen langer dan ‘gepland’ in kunstmatige slaap, al kunnen zijn artsen daar geen reden voor vinden. Zijn hersenscan is goed, alle organen werken naar behoren en zijn hart heeft weliswaar een litteken opgelopen, maar werkt verder zoals het zou moeten. “Er was geen verklaring voor. We moesten moeilijke keuzes maken: hoe lang laten we dit doorgaan? Wat kan en mag er nog geprobeerd worden? Ik wist van Richard dat hij absoluut niet in deze staat zou willen blijven liggen, dus we besloten het nog een week aan te kijken.”
En dan wordt Irene gebeld: Richard is wakker geworden. Hij is dan nog niet in staat te begrijpen wat er is gebeurd, maar: “Later die dag kwam ik aan in het ziekenhuis en zat hij me rechtop in bed aan te kijken”, vertelt Irene. “Hij pakte mijn hand en greep me vast. Toen ik doorhad dat hij me herkende, ben ik ingestort en keihard gaan huilen. Ik was zó blij. Een dag later mocht hij naar de reguliere afdeling en na twee weken was hij weer thuis. Zo lang als hij sliep, zo snel is zijn herstel gegaan.”
De revalidatie gaat goed, al vindt Richard het moeilijk om te accepteren dat hij niet meer zo actief kan zijn als voorheen, vertelt Irene. “Daarnaast weet hij niets meer van die hele hartstilstand en de week die eraan vooraf ging. Er zit een soort zwart gat in zijn geheugen. We krijgen hulp bij het verwerken van alles en dat is prettig, want de ene dag gaat goed, maar de volgende is helemaal ruk. Bij elk raar geluidje wat hij maakt, zit ik weer rechtop in bed. Maar we zijn natuurlijk vooral heel blij dat we nog samen verder kunnen.”
Dat leven samen, dat pakken ze wel iets anders aan dan voorheen. Werk is nog steeds belangrijk, maar staat niet meer zo centraal: tijd maken voor elkaar wél. “Het kan in een flits voorbij zijn, weten we nu, dus eigenlijk is het een eyeopener geweest. Gelukkig wel eentje met een happy ending: in zijn ziekenhuisbed heeft Richard me ten huwelijk gevraagd. Misschien geen romantische plek, maar ik vond het geweldig mooi. Dit jaar trouwen we. Niet omdat het ‘nodig’ is voor onze relatie, maar omdat we het graag willen. En dat is wat ik iedereen zou aanraden: stel niet uit, doe wat je graag wilt en geniet ervan zolang je elkaar hebt.”
Huisarts Jeroen: 'Heftig als een reanimatie niet slaagt, ook voor de dokter'
