Fiorella Fleur (42) krijgt in het ziekenhuis niet alleen te horen dat ze kanker heeft, maar óók dat ze zwanger is. ‘Ik was blij met de baby, maar de artsen vooral bezorgd: ze hadden zoiets nog nooit meegemaakt.’
In de nieuwe LINDA. vertellen drie vrouwen hoe het is om zwanger te zijn en deze diagnose te hebben.
“Naast de tumor in mijn borst had ik niet alleen een uitzaaiing in mijn oksel, maar ook actieve cellen bij mijn baarmoeder. Onverklaarbaar, vonden de artsen: als dit een uitzaaiing was, had het een spoor achter moeten laten en dat was er niet. Ik werd naar huis gestuurd met meer vragen dan antwoorden.
De volgende dag belde de gynaecoloog. Hij had ’s nachts liggen malen over mijn dossier en vroeg me of het zou kunnen dat ik in verwachting was. Technisch gezien kón dat, dus ik moest terugkomen voor extra onderzoek. Hij vertelde me dat in mijn bloed verhoogd hCG gevonden was, wat kon duiden op zwangerschap. Ik was hartstikke blij, want in één afspraak ging ik van misschien ook kanker in mijn baarmoeder naar misschien zwanger. Maar de artsen waren vooral bezorgd: ze hadden zoiets nog nooit meegemaakt. Hun advies: goed nadenken of ik deze zwangerschap wel wilde voortzetten, omdat het mijn behandeling zou vertragen. Maar beëindigen vond ik geen optie.”
“De second opinion in het Antoni van Leeuwenhoek was een wereld van verschil: rustige artsen, geen stress, een duidelijk plan. Dat was precies wat ik nodig had. Ik heb erop gestaan dat we twee weken later met de chemo zouden beginnen, om de placenta zo ver mogelijk te laten groeien. Verder was ik vol vertrouwen: de zwangerschap voelde voor mij niet als obstakel, maar als iets dat mij hier juist doorheen zou dragen.
Zo heb ik dat ook ervaren, al waren er uiteraard moeilijke momenten. Ik werd af en toe gék van de polonaise aan mijn lijf. En door mijn harde buiken duurde het chemo-infuus soms wel zes keer zo lang. Sowieso voelde ik me soms een attractie in het ziekenhuis: met m’n dikke buik en kale hoofd werd ik door iedereen nagestaard.”
“Toch kwam de zwaarste periode pas na de keizersnede en mijn borstbesparende operatie. Mijn lichaam moest eigenlijk herstellen, maar zowel ik als mijn pasgeboren baby kregen corona. We zaten in isolatie en door de hoge koorts en benauwdheid dacht ik echt dat ik doodging. Het waren de zwaarste weken van mijn leven. Daar kwamen vervolgens de geplande bestralingen nog overheen.
Je snapt: alles verwerken lukte pas na alle medische stappen. We zijn nu twee jaar verder en ik zit nog midden in mijn traumatherapie. Wat dat betreft is het fijn dat er initiatieven als Stichting STER(k) bestaan: een plek waar je ervaringen kunt uitwisselen met andere zwangere (ex-)kankerpatiënten. Het niet helemaal alleen hoeven uit te zoeken, is ontzettend waardevol.
Ik ben niet meer de Fiorella van vroeger. Mijn onbezorgdheid is weg, maar de kanker óók. En ik kan me niet voorstellen hoe het leven zonder mijn jongste zou zijn. Ik ben zo ontzettend blij dat ze er is.”
De andere twee verhalen lees je in de nieuwe LINDA., die nu in de winkels ligt. Laat het magazine lekker thuisbezorgen via onze online shop of lees digitaal op je laptop, tablet of telefoon met LINDA.premium: nu de eerste maand gratis.
Van hoogtepunten faken tot rood staan: Linda, Tjitske, Lies en Susan spelen 'Ik heb nog nooit...'
