Erin en Angelique hebben het helemaal voor elkaar. Ze zijn niet alleen ontzettend gelukkig samen, maar worden na een ingewikkeld ivf-traject ook de trotse ouders van een dochter. En dan krijgt Angelique een auto-ongeluk.
Na twaalf dagen in coma te hebben gelegen, overlijdt ze.
“Angelique en ik hebben elkaar ontmoet op Tinder. Ik wist meteen: dít is de vrouw voor mij. Ze was enthousiast, grappig, slim, attent en liefdevol”, vertelt Erin geëmotioneerd. “Ze wilde altijd winnen”, lacht hij door zijn tranen heen. “Iemand vertelde me onlangs nog over de escaperoom die ze met collega’s had gedaan. Ze moesten winnen van andere teams. Daar zou Angelique wel even voor zorgen. Omdat ze zo kinderlijk enthousiast was, nam ze iedereen daarin mee. Prachtig.”
Het leven lacht hen toe. “Ik was 27 toen we elkaar leerden kennen, zij 30. Als je op zo’n leeftijd gaat daten, komt een kinderwens snel ter sprake. We wilden allebei kinderen, maar ze maakte me duidelijk dat dat niet makkelijk zou worden. Angelique had endometriose. We begonnen met een ivf-traject. Ondertussen deed ook corona zijn intrede. Daardoor mocht ik met veel afspraken niet mee naar binnen.”
Het is spannend, want er is maar één embryo dat succesvol teruggeplaatst kan worden. “Het was raak en we kregen een prachtige dochter, Isabel. Een kindje dat voor ons een wonder was.” Ze hebben hun leven op orde. “We hadden een huis gekocht dat afgelopen augustus is opgeleverd en ik had een leuke, nieuwe baan. We waren gelukkig, hadden alles wat ons hartje begeerde.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Het enige wat nog een mooie toevoeging aan hun leven zou zijn, zou een tweede kindje zijn. “Angelique was op 29 september naar het VU toe. We wilden weer een ivf-traject starten. Naderhand belde ze me opgetogen op dat we mochten beginnen met het vervolgtraject. We waren allebei ontzettend blij. Ze zei nog tegen me: ‘Ik ga nu naar ons schatje toe, want mijn moeder past op Isabel.’ Dus hing ze op en stapte ze in de auto.”
Lotte heeft endometriose, maar werd toch natuurlijk zwanger: 'Het nam me helemaal in beslag'
Erin zit in een vergadering als zijn telefoon opnieuw gaat. “Normaal neem ik niet op, maar ik dacht – en ik weet niet waarom – dat ik deze moest opnemen. Het was een ambulancebroeder. Hij zei: ‘Ik heb je vrouw net bewusteloos naar het ziekenhuis afgevoerd, omdat ze een auto-ongeluk heeft gehad. Je moet nú naar het VU toekomen.'” Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, blijkt het foute boel te zijn. Angelique heeft zwaar hersenletsel en ligt in coma. “Ze had geremd vanwege een file voor haar, maar degene die achter haar reed, remde te laat en heeft haar van achteren aangereden.”
“Ze heeft twaalf dagen in coma gelegen”, vervolgt Erin. “Twaalf dagen van onwetendheid. De artsen vertelden me dat de zwelling in de meeste gevallen na vijf dagen afnam. Maar het werd er niet beter op.” Toch verliest hij de hoop niet. “Angelique had het niet altijd makkelijk gehad in haar leven, maar ze vocht zich overal doorheen. Ik dacht: ze komt hier bovenop, dat is haar winnaarsmentaliteit.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat zit hij aan haar bed, houdt hij haar vast en leest hij haar voor. “Isabel was veel bij mijn ouders en bij mijn broer en zijn vrouw. Ik keek ondertussen mee met de artsen en deed suggesties – al ben ik helemaal niet medisch onderlegd.” Alles om haar herstel te bevorderen.
Alle dagen is hij samen met de moeder van Angelique. Wijken ze van haar zijde, dan checken ze of dat kan of dat het verstandiger is om bij Angelique te blijven. Het is inmiddels halverwege oktober als Erin even gaat eten. “Haar moeder bleef bij het bed zitten. Al snel werd ik gebeld. Haar bloeddruk was niet in orde, dus het was verstandig als ik weer naar boven kwam, maar het bleek een foutje te zijn.”
Het zit hem toch niet lekker en dat voorgevoel blijkt te kloppen. “Niet veel later kreeg ze hartritmestoornissen. De arts riep dat er een crashcar moest komen. Het leek wel een ziekenhuisserie. Dit overkwam ons toch niet? Er werd ons geadviseerd de kamer uit te gaan omdat je een reanimatie door middel van een defibrillator niet wilt zien. Haar hartritme werd weer stabiel, maar ze zeiden: ‘Dit gaat niet meer op een goed niveau komen.’ Ik ben bij haar gaan zitten en heb haar geknuffeld totdat haar hart langzaam stopte met kloppen.”
De tweeling van Bjorn overleed: 'De grond zakte onder mijn voeten vandaan'
Erin: “We zeiden altijd: ‘Als ik doodga, geef het geld dan maar uit aan een feestje om het leven te vieren. Dat hebben we niet gedaan. Haar crematie was geen feest, maar het was een waardig afscheid.” Angelique was docent wiskunde. “En een goeie ook. Ze kon iedereen wiskunde leren, maar vond vooral de complexere sommen leuk. Ze was echt mijn nerd. En daar was ik maar al te trots op. Erg betrokken bij haar leerlingen, op academisch en persoonlijk niveau. De condoleance is gegeven op de school waar zij altijd les heeft gegeven. Haar betrokkenheid bij de leerlingen was te zien aan de grote stoet met leerlingen en ouders die hun laatste eerbetoon kwamen geven.”
Hoe het nu met Erin gaat? “Ik weet nooit zo goed wat ik daarop moet antwoorden, ik moet gewoon door. Ik probeer zo goed mogelijk te handelen, te zorgen voor Isabel zoals Angelique dat had gewild. Ze wilde altijd zo graag moeder worden, maar ze heeft er maar zo kort van mogen genieten.” Hij mist zijn grote liefde vreselijk. “Het samen knuffelen, haar enthousiasme. We geloofden in elkaar. En ze was altijd zo blij als Isabel iets nieuws kon. Dan maakte ze duizend foto’s en riep ze me dat ik moest komen kijken. Ik kon zo ontzettend genieten van haar enthousiasme om alles en om niets.”
Erin wil anderen op hart drukken om voorzichtig te rijden. “Iedereen is zo afgeleid en gehaast. Mensen gunnen elkaar de ruimte niet. Rijd bewust. Het is misschien moeilijk om je aandacht erbij te houden als je iedere dag hetzelfde ritje rijdt, maar iedere dag gebeuren er ongelukken. De meeste van die ongelukken hebben niet zo’n trieste afloop, maar het kan wel gebeuren.” En zijn advies voor mannen: “Maak wat vaker een foto of filmpje van je vrouw. Met of zonder de kinderen. De vrouwen zijn vaak degenen die achter de camera staan.”
De meervoudig beperkte zoon van Mirjam overleed toen hij 9 was: 'Dankbaar dat we hem hebben gehad'
