Eline (31) verliest vier weken na de geboorte haar zoontje Louie. Vier weken lang strijdt hij voor zijn leven. Maar de gevolgen van een hersenbloeding worden hem uiteindelijk fataal. ‘Ik dacht dat ik zou instorten, maar ik voel vooral heel veel liefde van hem.’
Eline vertelt haar verhaal aan LINDA.: “Ik ben vooral heel blij dat ik me ook weer gelukkig kan voelen.”
Eline’s zwangerschap lijkt vanaf het begin onbezorgd. Maar bij de twintigwekenecho ontdekt de verloskundige dat hun ongeboren kindje een open buik heeft. Ook denken de artsen dat er een probleem met zijn slokdarm is. Maar wat er precies mis is, weten de artsen niet. “Toen stonden we voor de keuze of we de zwangerschap wilden afbreken of voortzetten. Maar voor ons was het geen keuze. We hadden nog steeds de hoop én het vertrouwen dat het goed zou komen.” Ze besluiten om de zwangerschap voort te zetten.
Maar als Eline 27 weken is, krijgt ze bloedverlies en heeft ze veel pijn in haar rug. Ook ontdekt de verloskundige dat ze al vier centimeter ontsluiting heeft. Met spoed gaat ze met de ambulance naar het ziekenhuis. Waar de kinderarts aan haar bed komt en zijn zorgen over Louie uitspreekt. Hij zei: ‘Ik weet niet zeker of hij het gaat overleven na zijn geboorte. Er is veel risico.’ Dat was voor Eline enorm heftig. Maar heel lang kan ze er niet bij stilstaan, want een dag later breken haar vliezen. Met spoed wordt Louie gehaald en wordt hij met 27 weken geboren.
Vreugde overheerst, de kersverse ouders kunnen hun ogen niet van het kleine mannetje afhouden. Ondanks de omstandigheden genieten ze van hun kleintje. “We waren zo blij dat we een zoon hadden. Mijn man was ook zo trots.” Maar dan blijkt dat hun zoontje een infectie heeft gehad. “Het was opnieuw spannend wat het met hem en zijn gezondheid zou doen. Louie lag al die tijd op de NICU (de intensive care voor baby’s) in een couveuse aan de draadjes en infuusjes. Hij bleef vechten.”
Wendy verloor haar zoontje (5 weken) aan het RS-virus: 'Er was enkel een buikgevoel'
De eerste dagen is huid op huid contact niet mogelijk. Ze gaan zo vaak mogelijk bij hem kijken en vanaf hun kamer in het Ronald Mcdonald Huis hebben ze een camera en kunnen ze hem altijd zien. Dat zorgt voor mooie momenten. “Toen zagen we ineens dat hij zijn oogjes opendeed. We dachten, huh, wat doet hij nou? Dat was zo bijzonder en daar haal je zoveel kracht uit.” Na zo’n vijf dagen mogen ze hun zoontje dan eindelijk vasthouden. “Dat was heel speciaal. Hij was zo enorm klein. We werden overspoeld met liefde en trots. Ineens drong het écht tot ons door: we hebben gewoon een zoon! Dan gaat het echt leven.”
Maar Louie krijgt twee hersenbloedingen. Na de tweede hersenbloeding proberen de artsen met een drain om het vocht uit zijn hersenen af te voeren. Maar dat lukt op een gegeven moment niet meer. “Zijn hersenen waren zodanig beschadigd dat hij zichzelf niet meer in leven kon houden. Ons kleine mannetje zou het niet overleven.”
Eline en haar man Bas moeten afscheid nemen en de artsen verwijderen alle draden en infusen bij Louie, waarna hij aan zijn ouders wordt overgedragen. “We wilden dat hij rustig bij ons zou inslapen. Het was een van de heftigste momenten voor ons. Hij bleef nog heel lang ademen, iets van 1,5 uur. Het was alsof hij niet wilde opgeven.”
Vier weken na zijn geboorte overlijdt Louie in de armen van zijn ouders. “Vier weken lang dacht ik dat ik hem niet kon en wilde verliezen. Ik was zó bang dat mijn wereld zou instorten. Maar dat gebeurde gek genoeg niet. Ik was wel verdrietig, maar ik voelde vooral heel veel liefde van en voor hem. Dat is waardoor ik overeind kon blijven.”
Foto van Louie. Tekst loopt door onder de foto.
“Ook heb ik het gevoel dat hij nog bij me is. Na zijn overlijden voelde ik bijvoorbeeld een gekke kriebel op mijn hoofd. Maar als ik dan voelde, zat er niks. Wel had ik meteen het gevoel dat hij het was. Ik ben naar een medium geweest en die vroeg of ik Louie vaak op zijn hoofd aaide. En dat was zo. Dat was het enige plekje dat vrij was van alle draden en infuusjes op zijn lijf. Het medium zei: ‘Dat heeft hij gevoeld en nu doet hij dat bij jou’.”
“Het idee dat hij er nog is, geeft me zoveel steun en kracht. Voor de een kan het toeval lijken, maar voor mij betekent het heel veel. Hij is misschien niet meer hier, maar hij zal er altijd zijn. Dat is wat hij mij laat voelen.” Toch twijfelt Eline of ze niet verdrietiger moet zijn na zijn overlijden. “Rouw ik wel goed? Moet ik niet meer huilen? Maar dat gebeurde niet echt.
Jongeren schrijven op dit kamp over verlies van broertje of zusje: 'Het is normaal om opeens te huilen'
Toen ben ik gaan googelen en stuitte ik op NEL Magazine, een tijdschrift voor ouders die hun kind hebben verloren. Ik kwam toen in contact met Maartje, de oprichter van het magazine. Zij heeft zelf ook een kindje verloren. Dat was zo’n verademing. Alles waar zij doorheen was gegaan, daar ging ik ook doorheen. Wij zijn toen samen verder gegaan om het magazine te maken. Zo was ik bezig met Louie en zijn overlijden en kwam ik tegelijkertijd ook in contact met andere ouders. Het was een stukje rouwverwerking en dat heeft me zo enorm geholpen.”
Inmiddels is Eline in verwachting van haar tweede kindje. Ze is bijna 27 weken zwanger en dat maakt het wel heel spannend. “Maar tot nu toe gaat alles goed. Vanaf het begin af aan voelde deze zwangerschap anders. Het kindje groeit goed. Alle controles zijn goed. En ik word goed in de gaten gehouden. In die zin er is nu niks om me zorgen over te maken.”
“Ik ben weer gelukkig, maar ik heb daar heel erg mee geworsteld of dat wel mocht. Veel ouders voelen zich soms schuldig als ze geluk ervaren. Ik voel zoveel liefde, trots en verbinding met Louie en ik weet dat hij niets liever wil dan dat ik weer gelukkig ben. En dat ben ik nu ook. Andere ouders gun ik dat ook naast het verdriet en de rouw die er ook mag zijn.”
Charlie (1) krijgt RS-virus, maar dan ontdekken artsen zware hartafwijking: 'Kunnen niks meer voor hem doen'
