Eline van der Woude (33) en haar man Sander adopteerden in één klap drie zusjes uit Hongarije. Inmiddels zijn de meisjes 1,5 jaar in Nederland. Een zwaar, tijdrovend, maar vooral waardevol proces. “Veel mensen vragen ons of ze nu voor altijd bij ons blijven.”
Op Instagram en TikTok (@eline.vanderwoude) deelt Eline hun verhaal. “Het werd me duidelijk dat er nog zoveel onbekend is over het adoptieproces“, vertelt ze aan LINDA.
Eline en Sander hebben al een zoon van hun samen, genaamd Noah (nu 10 jaar oud), als de wens voor meer kinderen ontstaat. “Opnieuw werd ik snel zwanger. Maar helaas ging het na vijftien weken mis. Ons hart brak, want het was een meisje. Ik had altijd al de droom om ooit een speciale moeder-dochter-band te hebben en om op een dag mijn levenslessen als vrouw door te kunnen geven aan een dochter. We waren nog nooit zo verdrietig geweest.” Eline raakt daarna nog twee keer zwanger, maar ook deze zwangerschappen eindigen in een miskraam.
Bij de laatste zwangerschap moet Eline pillen nemen om de miskraam op te wekken. Terwijl ze wachten, kijken Eline en haar man een documentaire over een Amerikaans stel dat tegelijkertijd drie kinderen adopteert. “Mijn hart maakte een sprongetje. Ik dacht: dit is het. Toen ik daarna Noah naar bed bracht, besefte ik dat er miljoenen kinderen over de hele wereld zijn die alleen in slaap vallen, zonder dat iemand ze vertelt hoe geliefd ze zijn. Elk kind verdient dat”, vertelt Eline. Ook haar man vindt dat adoptie perfect bij hen zou passen.
In 2016 starten ze dan ook het adoptieproces. Het duurt uiteindelijk 5,5 jaar voordat er een match is en daarmee hun grootste wens uitkomt: het adopteren van meerdere kinderen uit één gezin. “Het was pas na een eindeloze reeks trainingen, zenuwslopende keuringen en bergen administratief geregel, en vooral heel lang wachten, dat we in de zomer van 2021 eindelijk het langverwachte adoptievoorstel kregen. Onze wens, voor zowel Noah als voor ons, ging in vervulling: hij zou grote broer worden van niet één, niet twee, maar wel drie zusjes – van 7, 4 en 2 jaar oud.”
Toch moeten ze nog zes weken wachten voordat alles echt rond is. In die weken volgen opnieuw meerdere keuringen en checkt de Centrale Autoriteit nogmaals of de adoptie echt wel legaal en zuiver verloopt. Én of er voor deze meisjes écht geen kans was om in eigen familie, omgeving of land op te groeien. “Helaas was die kans er niet, maar in ons gezin waren ze meer dan welkom. Maar toen we eenmaal hét telefoontje kregen dat alles rond was, vergaten we al het leed van daarvoor. We zaten echt op een roze wolk vanaf toen.” In rap tempo maken ze het huis klaar voor de komst van de drie meiden. “Daarna vertrokken we naar Hongarije, waar we voor het eerst onze dochters zouden ontmoeten. Het was een moment om nooit te vergeten!”
Eline, Sander en hun zoon Noah blijven uiteindelijk zeven weken in Hongarije om hun dochters en zusjes te leren kennen, voordat de adoptie officieel voltrokken wordt en ze terug naar Nederland gaan. Eenmaal thuis komen de nieuwe ouders erachter dat de meiden veel te verwerken hebben. “Hun biologische ouders waren helaas niet in staat voor ze te zorgen. Het was het beste geweest als zij dat zelf hadden kunnen doen. Maar dat kunnen ze niet.”
Melisse (26) is geadopteerd uit China: 'Ik wist zelf niet dat adoptie een trauma was'
Alle drie de meiden hebben in Hongarije dingen meegemaakt die geen kind zou mogen meemaken, zoals vroege verwaarlozing en lijfstraffen, vertelt Eline. De meiden moeten in Nederland eerst flink wennen aan hun nieuwe ouders, gaan door een diep rouwproces en hebben last van verlatingsangst. “Vooral de jongste (dan 2,5 jaar) klampte zich als een aapje aan me vast.”
Inmiddels gaat het stukken beter met de meiden. Ze hebben allemaal hun plekje gevonden en zijn niet meer bang dat ze toch weg moeten. “De kinderen zie je met de dag groeien; in hun taalontwikkeling, hun zelfvertrouwen, hechting en het verwerken van hun verleden.”
En ook met Noah gaat het heel goed. Hij kreeg er in één klap drie zussen bij. “Maar hij heeft altijd een heel sociaal karakter gehad”, zegt Eline. “Als enig kind was hij niet supergelukkig en voelde zich vaak eenzaam. Nu is hij zo ontzettend gelukkig dat hij iemand heeft om mee te spelen. Hij is dan ook heel liefdevol naar ze. Maar natuurlijk botst het ook weleens tussen de kinderen en dan mag ik bemiddelen. Wat dat betreft zijn we ook wel weer een heel normaal gezin.”
Toch heeft de adoptie ook zijn weerslag gehad op Eline en het gezin. “Adoptie is niet de makkelijkste weg. Dat geef ik eerlijk toe. Het is keihard werken. En het is een hele verandering om van de ene op de andere dag van één naar vier kinderen te gaan. Onze kinderen hebben een onzichtbaar rugzakje van emotionele ballast, waar heling en bijzonder inzicht voor nodig is. Dat vraagt een hoop van mij. Het eerste jaar was ik sneller moe, overprikkeld en had ik vaak hoofdpijn.”
Rianne Meijer wijdt uit over zwangerschap na twee miskramen: 'Eerst weken waren eng en onzeker'
Eline probeert daarom ook tijd voor zichzelf te nemen. “Ik zet alles op alles om het beste van mijzelf aan de kinderen te kunnen geven, maar ook aan mezelf. Ik heb geleerd dat het belangrijk is om zelf emotioneel gezond te zijn. Daarom werk ik er juist aan om mezelf balans en rust te gunnen, zodat ik alles blijf volhouden. Ik eet gezonder, lees meer en beweeg meer. En ik steek veel tijd in de relatie met Sander zodat deze op en top sterk is.”
De ouders krijgen veel vragen over het adoptieproces en de kinderen. Daarom deelt Eline haar verhaal op Instagram en op TikTok. “Het werd me duidelijk dat adoptie, hechting en trauma onderwerpen zijn die mensen intrigeren, maar waar nog maar weinig over bekend is. Daarom besloot ik filmpjes op te nemen en ons proces te delen. Ook mijn dochters zijn blij dat hun verhaal er mag zijn. Als ze een ingewikkelde vraag krijgen, zeggen ze weleens: ‘Je moet mijn moeders’ TikToks bekijken. Daar legt ze het goed uit'”. Inmiddels worden haar video’s gebruikt door professionals in werkvergaderingen en op scholen.
En op de vraag of de meiden nu voor altijd bij hen blijven, antwoordt Eline volmondig ja. “Regelmatig krijg ik die vraag. Ja, ze blijven voor altijd bij ons. Juridisch gezien zijn ze volledig onze kinderen, net zoals Noah dat is. Ook dragen ze onze achternaam. We delen alleen geen bloedband met elkaar. Ooit hoop ik dat onze meiden zelf mama mogen worden. Het zou mooi zijn als hun kinderen wel voor altijd bij ze mogen blijven. Dat zou de cirkel voor mij rondmaken. Dát zou ik echt geweldig vinden.”
Myranda (52) is door biologische én adoptiemoeder in de steek gelaten: 'Voelde mij weer afgewezen'
