Veel mensen pakken ‘m er als eerste bij als de LINDA. op de mat ploft: het editorial van Linda de Mol. Onze favorieten delen we graag nog een keertje met je op LINDA.nl.
Dit editorial is afkomstig uit LINDA.196 ‘DE BEVALLING’.
Linda de Mol over haar eerste bevalling: ‘Na 8 uur weeën lag ik ineens op een operatietafel’
Dat kleine wondertje
Twee weken voordat ik moest bevallen van mijn eerste kind, zag ik een film met actrice Geena Davis in de hoofdrol op televisie. Geena moest een kind op de wereld zetten en dat ging bepaald niet van een leien dakje. Ze krijste het hele ziekenhuis bij elkaar. De gynaecoloog probeerde haar te kalmeren met de woorden: “Maybe you should try to sing something dear, it will help you relax”. Waarop een bezwete Geena hem toesnauwde: “If you press a bowling ball out of your penis, I’ll sing the whole fucking ‘Phantom of the Opera’.” Normaal gesproken had ik hier hartelijk om kunnen lachen, nu even niet. Djiezus, een bowlingbal…
Op wintersport het jaar ervoor vroeg ik aan Anita Meijer, die naast mij in het skiliftje zat: “Deed het pijn, jouw bevalling?” (Even voor je denkt: wat een rare vraag, zomaar in een skilift. Maar ze zat in hetzelfde hotel en we trokken al dagen met elkaar op.) Waarop Anita droog antwoordde: “Ach pijn, wat heet pijn. Het voelt een beetje alsof iemand je bovenlip pakt en ‘m achterover over je hoofd heen trekt.” Ook geen opsteker.
Eigenlijk moet je het niet doen, voor je gaat bevallen aan iedereen vragen hoe het ging en of het pijn deed. Je krijgt steevast verhalen als: “Nou, na 22 uur heel heftige rugweeën, een vacuümpomp en een tang, was hij er hoor.” Of: “Het ging zo snel dat ik van voor naar achteren uitgescheurd ben, een totaalruptuurtje hahaha, plassen was de hel daarna.” Om er dan steevast aan toe te voegen: “Maar je bent het allemaal vergeten hoor, als je dat kleine wondertje ziet.” Ja lekker dan, dat kleine wondertje moet er wel eerst uit, door een piepklein ander wondertje.
De zoon van Linda de Mol ontpopte zich tot keukenprins: 'Ik was er helemaal van in de war'
De bevalling
Ik had alles gelezen wat er over bevallen te lezen viel: over stuitliggingen, trekkende hechtingen, kraamtranen en baarkrukken, en (horror!) dat het kan gebeuren dat je poept voor de baby eruit komt. Dat deed mij spontaan besluiten de laatste paar dagen zo min mogelijk te eten. En natuurlijk had ik pufklasjes bijgewoond. Samen met de aanstaande papa op een skippybal positieve teksten zingen op de melodie van Altijd is Kortjakje ziek, dat het perfecte pufritme had voor als het zover was. “Deze-wee-komt-nooit- meer-terug” paste mooi op die melodie. Net als “Dit-zet-zoden-aan-de-dijk” en, de beste: “Straks-dan-is-het-kindje-daar.” Al die tijd denkend aan zinnen die misschien beter zouden werken: “Seks-heb-ik-dus-echt-nooit-meer”, of: “Waarom-heb-ik-dit-gedaan?”, en: “Fuck-wat-doet-dat-baren-pijn.”
Uiteindelijk leek mijn bevalling in helemaal niets op dat wat ik gelezen of gehoord had. Na een uur of acht weeën die alleen de laatste twee uur in de pufcategorie “Deze-wee-voelt-echt-heel-kut” vielen, lag ik – omdat de hartslag van mijn baby omlaag ging – ineens op een operatietafel. Mijn man ging bijna out omdat hij het openknippen van m’n buik hoorde en had ik binnen een kwartier een zoon.
Mijn bevalling was totaal anders dan die uit de verhalen van anderen. Van tevoren had ik me nog druk gemaakt over dingen als: “Stel, er staan ineens vier gynaecologie-studenten vol in mijn punani te staren met dat bekende hoofd daarboven.” Op het moment suprême had het me niet eens kunnen schelen als m’n bevalling live in een volle collegezaal te zien was geweest. Echt, het enige dat bleek te kloppen van alle verhalen van anderen was: als die baby eenmaal in je armen ligt, ben je alles vergeten. So true.”
Meer lezen? Check dan Linda’s editorial van de nieuwste LINDA. over het lekkerste thema van allemaal: eten.
Linda de Mol en Lies Visschedijk over het nieuwe seizoen 'Gooische Vrouwen': 'Vanaf dag één een feestje'
