“Nu mijn moeder is overleden moet ik er helemaal niet aan denken dat mijn vader ergens in z’n eentje had gezeten. Hij tobt veel. Zijn hoofd wil nog zo graag, maar fysiek gaat het steeds minder. Hij heeft vreselijke last van zijn darmen, sinds een jaar is het ziekenhuis in, ziekenhuis uit. En hij heeft verdriet: zestig jaar getrouwd geweest en ineens alleen.”

“Ik wil sterk zijn voor hem. Praktische hulp gaat me goed af, emotioneel vind ik het loeizwaar. Soms ga ik even naar huis om te brullen.”

“Ik wilde iets doen voor overbelaste mantelzorgers. Zij vergeten zichzelf, dus regel ik een dagje genieten zonder zorgen; naar het museum, naar de schoonheidsspecialist. Zelf ben ik de balans ook weleens kwijt. Maar als mijn zoon ’s avonds roept: ‘Even tv kijken bij opa’ of mijn vader me bedankt wanneer ik zijn steunkousen uittrek, voel ik: ik gun hem dit zo, al die liefde om hem heen.”

Ingrid (58) is mantelzorger voor haar vader: 'Ben de enige die hem onder de douche krijgt'Lees ook