Claudia van Dam (31) wordt ziek tijdens haar bevalling. Ze blijkt niet alleen een placenta- en navelstrenginfectie te hebben, maar ook een abces in haar baarmoeder én een tumor in haar lever. En daar blijft het helaas niet bij.
In de rubriek Werpsterren deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Het duurde even tot het lukte”, vertelt Claudia. “Maar toen ik eenmaal zwanger was, was ik superblij, en ik ging er goed doorheen.”
Ze heeft milde klachten, maar baalt vooral dat haar buik nauwelijks groeit. “Pas met 25 weken was het zichtbaar dat ik zwanger was. Ik had verwacht dat dat veel eerder het geval zou zijn. In het begin zag niemand het aan me. Dat vond ik jammer, omdat ik trots was. Maar na die 25 weken vroeg iedereen naar mij en mijn kindje.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Liselore's baby had een deuk in haar hoofd: 'Heb haar drie maanden dag en nacht op mijn buik gedragen'
Claudia is 41 weken in verwachting en twee keer gestript als ’s avonds de weeën beginnen. “Het ging de hele nacht door. Ik dacht: het gaat nu beginnen, maar ’s ochtends viel het stil. Volgens de verloskundige zou het nog dagen kunnen duren voordat de bevalling zou beginnen.”
Haar vriend gaat naar zijn werk, maar slechts anderhalf uur later beginnen de weeën weer. “De ontsluiting vorderde maar niet. Drie nachten heb ik niet geslapen, voordat ik naar het ziekenhuis ging. Daar kreeg ik een ruggenprik, weeënopwekkers en werden mijn vliezen gebroken.”
De artsen bespreken een mogelijke keizersnede. “De hartslag van de baby werd steeds hoger.” Bovendien wordt Claudia ziek. “Ik voelde me steeds beroerder en wist één ding zeker: de baby moest eruit. De gynaecoloog nam mij serieus en ik werd naar de operatiekamer gebracht voor een spoedkeizersnede.”
Na 43 uur lang weeën te hebben gehad, komt Roef ter wereld. “Ik was helemaal van de wereld. Kon geen contact meer maken met de mensen om mij heen. Ik wilde mijn zoontje niet zien bij de geboorte. Ik was bang. Bleek een placenta- en navelstrenginfectie te hebben. Waarschijnlijk was door de twee strippogingen een bacterie naar boven gekropen.”
Als ze gehecht is, mag ze terug naar haar kamer waar haar vriend met haar pasgeboren baby zit. “Eindelijk mocht ik Roef vasthouden.” Maar dat is voor korte duur. “Hij werd al snel meegenomen naar de kinderafdeling. Hij moest aan de zuurstof en kreeg een antibiotica-infuus.” Het gezin verblijft in een couveusekamer. “Na twee dagen mocht hij van de zuurstof af en werden we naar huis gestuurd.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Jaleesa's dochter (2) was bij de bevalling: 'Ze aaide me over mijn hoofd terwijl ik aan het persen was'
Claudia voelt zich verschrikkelijk. “Ik was ziek, kon me niet omdraaien of opstaan. Snapte niet dat ze me naar huis stuurden.” Haar vriend neemt de zorg op zich. “Hij deed alles. Ik kon helemaal niks. Zelfs het geven van een flesje deed pijn. Maar ik dacht dat het er allemaal bij hoorde. Dat ik daar doorheen moest gaan.”
Als ze aangeeft dat ze wel erg veel pijn heeft, blijkt ze een urineweginfectie te hebben. “Maar de antibiotica deed niet veel. Ook de verhoging verdween niet.” Haar klachten blijven verergeren en na een paar dagen belandt ze op de Spoedeisende Hulp. “Ik kreeg een antibiotica-infuus, maar mijn infectiewaarden gingen maar niet naar beneden.” Pas na het weekend staan er onderzoeken op het programma. Wat blijkt? “Ik had een baarmoederinfectie, een abces in mijn baarmoeder, trombose in een bloedvat bij mijn eierstok, endometriose en adenomyose.”
Ze vervolgt: “Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen en daarna ben ik naar huis gegaan om met medicatie te herstellen. Ik moest regelmatig naar het ziekenhuis voor onderzoeken en controle. Het abces verdween langzaam en de artsen vonden ook nog een levertumor.” Het zijn zware maanden voor het jonge gezin. “Toen ik thuiskwam, leerde mijn vriend mij voor Roef te zorgen, maar ik had helemaal geen moedergevoelens. Ik had geen vertrouwen in mezelf. Na vijf maanden vertelde de huisarts mij dat ik een postnatale depressie heb.” De gedachten van Claudia zijn gitzwart. “Soms dacht ik: was die levertumor maar kwaadaardig, dan was ik uit die rollercoaster.”
Ze meldt zich aan voor gesprekken bij de GGZ, maar belandt op een lange wachtlijst. “Ik wilde geen antidepressiva. Ik ben veel gaan wandelen en mediteerde drie keer per dag. Mijn vriend en zoontje sliepen in de slaapkamer, ik op zolder. Het voelde of ik ze in de steek liet, maar ik moest tot rust komen.”
Inmiddels is Roef bijna acht maanden. Hoe het nu met ze gaat? “Met ups en downs. Volgende week heb ik mijn intakegesprek bij de GGZ. Het ene moment gaat het zo goed dat ik denk: ik zeg het af. Het andere moment kan dat intakegesprek niet snel genoeg komen.” De levertumor – een goedaardige leveradenoom – wordt in de gaten gehouden en onderaan de streep gaat het steeds beter. “Ik probeer zoveel mogelijk te genieten met Roef en mijn vriend. Het moedergevoel is gekomen. Roef heeft veel meegemaakt, maar hij is zo’n leuk jochie. Hij is altijd vrolijk en blij.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Werpsterren’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Sophie koos voor een niet-medische keizersnede: 'Ik ben op mijn gevoel afgegaan'
