In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Ciska Rensen (41).
Als zesjarig meisje nam ze afscheid van haar vader. Op 34-jarige leeftijd verloor ze ook haar moeder.
“Mijn vader Ton is anderhalf jaar ziek geweest”, vertelt Ciska. “Hij had veel hoofdpijn en bleek een hersentumor te hebben. Het was uitgesloten dat hij zou genezen. Ondanks een operatie ging het steeds slechter. Hij had epileptische aanvallen, was steeds minder zelfstandig en had de taalstoornis afasie.”
De dag van zijn overlijden staat in haar geheugen gegrift. “Ik voelde dat er iets ging gebeuren. Ik ging bij de buren spelen. Toen mijn moeder even later de tuin in kwam lopen, wist ik dat het foute boel was. We hadden eerder twee honden gehad die waren overleden. Daardoor wist ik wat het was, dat de dood onomkeerbaar is. Mijn moeder zei: ‘Papa is naar de hemel om de hondjes uit te laten.'” Ciska kan het nauwelijks bevatten. “Het huis zat ineens vol met mensen. De buurmeisjes waren in tranen, maar waarom huilden zij en ik niet?”
Ciska heeft haar vader langer niet dan wel gehad. “Je denkt dat je best wat herinneringen hebt als je zes jaar oud bent, maar dat valt vies tegen. Ik weet nog dat hij ziek was, maar de herinneringen aan voor die tijd lijken te verdwijnen. Alsof ik altijd alleen met mijn moeder ben geweest. Van horen zeggen weet ik dat ik een vaderskindje was. Hij was een vriendelijke en lieve man, heel sociaal. Maar over de doden niks dan goeds. Dat vond ik – zeker toen ik in de puberteit kwam – lastig. Wat was zijn rafelrandje? In de verhalen, en dus in mijn ogen, was hij een soort superheld.”
Ciska en haar moeder blijven samen over. “Hoewel dat af en toe voor vuurwerk zorgde, ben ik haar heel dankbaar. Ze was een sterke vrouw. Is altijd doorgegaan, heeft alles gedaan wat binnen haar vermogen lag om een zo goed mogelijke moeder voor mij te zijn.” De twee hebben het goed samen, maar de dood van haar vader zorgt ook voor angst. “Ik was ontzettend bang dat mijn moeder ook zou overlijden.”
Udo verloor zijn ouders op jonge leeftijd: 'Ik durfde niet naar de begrafenis'
Als Ciska 29 is, slaat het noodlot opnieuw toe. “Mijn moeder Margie bleek alvleesklierkanker te hebben. Het werd snel ontdekt. Door een ingewikkelde operatie kreeg ze als het ware bonustijd. Ze haalde alles uit het leven wat erin zat. At gewoon waar ze zin in had. Kreeg ze pijn? Dan slikte ze een extra pijnstiller. Ze wilde gewoon genieten van het leven.”
Margie ondergaat intense chemotherapieën. “Daar was ze behoorlijk ziek van.” En na vijf jaar waarin het op en af gaat, krijgt ze problemen met haar lever. “Ze werd geopereerd, maar herstelde niet meer goed. De artsen konden niks meer voor haar doen. We vonden een hospice waar ze de dag voor kerst terecht kon. Ze vond het – optimistisch als ze was – helemaal leuk. De kleuren waren er mooi, ze boden er massages aan en er stond een piano. Misschien kon ze nog piano leren spelen.”
Kerstavond brengen de twee samen door. “We luisterden, terwijl mijn moeder in bed lag, naar het optreden van een koor.” Op eerste kerstdag wordt ze gebeld. “Mijn moeder deed haar ogen niet meer open en was niet meer echt bij. Of ze dat vaker had? Nee.” Ze haast zich naar het hospice. “Maar we waren net te laat. Haar beste vriendin had met haar afgesproken en was iets eerder gekomen. Zij is bij haar geweest toen ze overleed.”
Het gemis van haar ouders is een rode draad in haar leven. “Van mijn vader mis ik de herinneringen überhaupt. Ik vind het jammer dat ik hem niet écht heb gekend. Mijn moeder mis ik in alles. Het zijn de kleine dingen. Ik heb twee kinderen. Alleen de oudste heeft ze gekend. Soms zie ik een oma met haar kleinkinderen en dan is er niks aan de hand, de andere keer maakt het me verdrietig. Ik had mijn moeder meer tijd met haar kleinkinderen gegund.”
De dood van haar ouders heeft haar leven ook positief beïnvloed. “Ze hebben me beiden op hun eigen manier geïnspireerd om dankbaar te zijn, te genieten van de kleine dingen, te doen waar je blij van wordt, te genieten van mijn tijd met mijn gezin, positief in het leven te staan, veerkrachtig en vriendelijk te zijn.” En op feestjes is haar moeder er altijd een beetje bij. “Ze maakte met verjaardagen altijd appeltaart uit een pak met eigen toevoegingen en een chocoladetaart. Dat doe ik ook altijd, om de traditie in ere te houden.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Erins vrouw werd aangereden: 'Heb haar geknuffeld tot haar hart stopte met kloppen'
