Cathelijne (44) is hartstikke sportief en liep al eerder de marathon van Valencia. Maar daarna herstelde ze niet goed en een half jaar later bleek ze borstkanker te hebben. ‘Mijn wereld stortte in.’
Toch stopt ze niet met hardlopen. Twee jaar later loopt ze zelfs de marathon van New York. Dit is haar verhaal.
“Ik ben gaan hardlopen nadat we erachter kwamen dat mijn dochter (8) zwaar gehandicapt is. Ze heeft intensieve medische verzorging nodig en dat leidt tot zorgen en ook veel verdriet. Ik moest een manier vinden om mijn hoofd leeg te maken. Toen ben ik begonnen met hardlopen.”
Het blijkt een schot in de roos. Door de intensieve zorg voor haar dochter is het soms lastig om afspraken te maken voor het sporten. Ze gaat bijvoorbeeld ook graag tennissen of naar Bikram yoga. Maar op tijd de deur uitgaan of lang wegblijven is niet zo eenvoudig. “Dat maakt hardlopen zo makkelijk. Je trekt je schoenen aan en zolang je agenda het toelaat ga je rennen.”
Al snel heeft ze de smaak goed te pakken. Samen met haar vriendinnen en zus komt ze op het idee een marathon (42,2km) te lopen. Maar dan wel echt serieus. “We zeiden: ‘We gaan het echt goed doen. En we gaan een serieuze tijd lopen.” Onder begeleiding van een personal marathontrainer nemen ze een jaar de tijd om zich klaar te stomen voor de marathon van Valencia. Dat zorgt voor een mooi resultaat. “Ik liep exact 4.00 uur en was dan ook dik tevreden.”
Na de marathon merkt Cathelijne dat ze niet herstelt. “Ik werd gewoon niet meer fit, terwijl mijn vriendinnen dat wel weer waren. Toen ontdekte ik in mei een knobbeltje. Het bleek borstkanker. Ik had een tumor van 8 bij 2,4 centimeter.”
Het nieuws slaat flink in. Cathelijne kan het niet geloven, vertelt ze. “Mijn wereld stortte compleet in. Ik was 41. Voor mij was het altijd zo’n ver-van-je- bedshow. In alle gekheid, maar ik dacht: ‘Ik heb al een zwaar gehandicapt kind en dan nu dit. ‘Wat voor karma heb ik’. Vooral mijn man was bang. Hij zei: ‘Als jij er niet meer bent, kan ik echt niet alleen voor onze dochter zorgen. Je moet beter worden’.”
Met dat gegeven zet ze alles op alles voor haar herstel. Ze begint direct met chemo, maar ondertussen trekt ze ook haar hardloopschoenen aan. “Rennen is voor mij ook meditatief. Je maakt je lichaam moe, terwijl je geest tot rust komt. Ik liep twee tot drie keer in de week. Uiteindelijk bleek 12 kilometer als afstand echt wel de max. Maar ik bleef lopen, al werd het steeds meer met interval.”
Jeroen fietst de Alpe d'Huzes voor zijn overleden vriendin Floor: 'Het wordt een cocktail aan emoties'
In februari moet ze toch echt rust nemen als ze een borstamputatie krijgt. “Dat was heel heftig. Al vanaf het begin wist ik dat het moest. Ze zeiden: ‘Gezien het formaat van uw tumor en de grootte van uw borst moeten we opereren’. Ik zeg altijd: ‘Tumor te groot, tieten te klein’. Gelukkig herstelde ik goed.”
Voor Cathelijne waren de maandagen het zwaarst. “Als de wereld weer begon en ik ziek thuis zat. ’s Ochtends moest ik dan bloedprikken in het ziekenhuis om te kijken of ik sterk genoeg was voor chemo de volgende dag. Dan kwam ik thuis en moest ik wachten op het telefoontje van het ziekenhuis. Dat was mijn dag.”
Maar ze komt er doorheen. Stukje bij beetje herstelt ze van de chemo’s en de operatie. Vanaf oktober begint ze zelfs weer met serieus hardlopen. “Ik ben altijd blijven lopen, maar een echte hardloper zou zeggen: ‘Dat is geen hardlopen’. Ergens had ik nog steeds het idee dat ik nóg een marathon wilde lopen. Maar daarvoor is veel meer training nodig. Ik wilde vooral eerst weer voelen hoe het zou gaan.”
Om daar achter te komen, schrijft Cathelijne zich in voor meerdere hardloopevents. Als ze binnen een bepaalde tijd de afstand rent, mag ze zich inschrijven voor de marathon, zo is het idee. De coronacrisis gooit roet in het eten. Veel hardloopwedstrijden gaan niet door. Als ook de halve marathon in Schoorl wordt afgelast, besluit ze samen met haar vriendinnen om dan maar zelf te lopen. Doel? De halve marathon binnen twee uur. Ze loopt het in 1.50 uur, ruim binnen de tijd. Haar doel is behaald. “Nu gaan we ons inschrijven ook.”
November 2022 is het zover. Samen met haar vriendinnen doet ze mee aan de marathon van New York. Helaas zijn de omstandigheden pittig. Die dag is het 27 graden. Uitzonderlijk voor november in New York. “Ik wilde op hetzelfde niveau als voor mijn ziekte lopen. Dat was mijn doel en ik was ook fit genoeg. Ik liep alle afstanden weer in dezelfde tijd als voor mijn borstkanker. Maar ik ben helemaal stukgegaan door de warmte. Daardoor liep ik niet de tijd die ik wilde lopen. Terwijl ik rende heb ik vaak gedacht om te stoppen.”
Cathelijne loopt uiteindelijk de marathon in 4 uur en 30 minuten. Achteraf blijkt dat veel lopers moeite hadden met de hitte. Er zijn zelfs veel die niet eens de finish haalden. Ze is dan ook enorm trots op zichzelf. “Ik wilde aan mezelf bewijzen dat alles kan. Dat is gelukt. Ook toen ik ziek was, zei ik tegen mezelf: ‘Mindset is alles’. Het is de helft van je ziekte. En dat heeft me toen ook geholpen.”
Inmiddels is het drie maanden geleden dat Cathelijne de marathon van New York liep en heeft ze zelfs alweer nieuwe plannen. “Na de marathon dacht ik: ‘Ik ben er weer.’ Ik heb gezien dat het kan en wil er nog wel eentje doen.” En dat gaat gebeuren ook. Welke het wordt, is alleen nog even de vraag.
Lot en Hanna verloren hun moeder aan kanker en 'zetten zich onuitputtelijk in' door marathons
