Van de zorg over haar kind tot klussen in huis: elke week schrijft Carolien Spaans voor LINDA. over alles waar je als alleenstaande moeder tegenaan loopt.
“Mag Jasper komen spelen?” Mijn zoon heeft zijn vriendje stevig vast aan de mouw, ik vind Jasper leuk en zou elke andere dag ja zeggen, maar het knaapje heeft verdacht waterige ogen en staat in het gezicht van mijn kind te hoesten alsof-ie er geld voor krijgt.
“Ben jij ziek?” vraag ik. “Nee.” Er loopt nu ook snot uit zijn neus, hij veegt het af met de mouw van zijn jas. “Echt niet.” “Nee, echt niet”, beaamt die van mij en nu steekt-ie z’n onderlip uit, hij heeft zijn zielige gezicht gisteren nog staan oefenen in de spiegel. Ik heb hem er zelfs bij geholpen, dat vonden we toen nog heel grappig, maar ik nu even niet.
Want als Jasper ziek is, of wordt, of is geweest of hoe dat ook werkt met virussen, dan wordt Lucas ook ziek en moet-ie thuisblijven, en dan nét als hij weer naar school kan, na een week bankhangen en zielig zijn en dat ik dan eindelijk weer wat kan doen, dan kun je de klok erop gelijkzetten dat ik aan de beurt ben. En als er iets in mijn top-10 Dingen Die Héél Ruk Zijn Als Je Alleenstaand Ouder Bent staat, dan is het een ziek kind hebben slash zelf ziek zijn.
“Gewoon een beetje verkouden”, valt Jaspers moeder bij. Ze barst uit in een hoestbui die ze tegelijkertijd wegwuift en hijgt tussen het geblaf door dat ze elkaar anders toch vast al hebben aangestoken in de klas.
Dat is ook weer waar. Luizen, snot, krentenbaard: alles komt uiteindelijk mee de voordeur door. Alleen woont er achter die deur vaak ook een vader, bij mijn kind op school in ieder geval wel, en die kan dan helpen, in geval van nood.
Zoals de hond uitlaten zonder een kokend kind op de bank achter te laten, of het betreffende kind zelf, eenmaal beter, naar school brengen als ik in bed ligt te klappertanden. Een vader kan boodschappen doen, geld verdienen, een stofzuiger door het huis trekken, lunchtrommels vullen en antibiotica halen bij de huisarts. Hij zou zelfs, al ken ik er nul, een luizenkam door haren kunnen trekken!
Heb ik niet. Ziek betekent voor mij als zzp’er niet werken en dus geen inkomen. Ziek is rillend de supermarkt in, met benen van yoghurt en een bonkend hoofd. Ziek is elke ochtend een ellendige zoon achterlaten omdat die hond toch echt moet lopen, ziek is hem troosten in bed en zijn adem inademen, wetende wat dat voor mij betekent. Ziek is hopen dat het geen buikgriep is, het rukste onder alle ruks, en ziek is ziekelijk jaloers zijn op vrouwen met een man. Totdat die uiteindelijk ook ziek worden natuurlijk, daar stopt meteen mijn afgunst.
Ik kijk nog eens naar Jasper, die inmiddels zijn arm om mijn zoons schouder heeft geslagen. Virusdeeltjes wandelen opgewekt van de ene naar de andere jas. “Nou, kom maar dan”, zeg ik. “Jullie mogen de hele middag gamen, want ik moet werken, stofzuigen, alvast naar de apotheek, de hond uitlaten en boodschappen doen.”
'Bij ons is er nooit een vader geweest om vakantieshifts te draaien'
Carolien Spaans (46) is freelance journalist, schrijver en eindredacteur. Acht jaar geleden verloor ze haar man Jean. Hun zoon Lucas was toen nog een baby. Ze woont in Hilversum met kind, Griekse hond Falco en dementerende kat Henry. Ooit wil ze een boerderij met een grote dierenschare.
