In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Branko (61) zijn zusje Ingrid, die overleed door een verkeersongeval.
“Ik mis haar nog elke dag”, vertelt Branko Ortsen aan LINDA.
Branko denkt met liefde terug aan zijn zusje. Hij heeft altijd een goede band met haar gehad. “Als ik aan haar denk, dan denk ik aan een moment dat wij samen bij mijn ouders in de woonkamer zaten. Ik had mijn pyjama aan, zij een ochtendjas. We waren alleen. Dat gaf een heel vertrouwd en eigen gevoel. Of toen we in de tuin van een vriendin zaten met de hond erbij. De kleine dingen zijn me bijgebleven”, blikt Branko terug.
Ook haar lach herinnert Branko zich nog goed. “Ze was een heel knap en spontaan meisje. Ingrid was erg creatief, zorgzaam en vrolijk, altijd aan het lachen. In haar twintiger jaren werkte ze op vrijdag en zaterdag in de Struisbar, een grote discotheek in Arnhem. Dat paste heel goed bij haar.”
Een grappige anekdote komt in Branko op: “Ik was negen jaar jonger, dus mocht nog niet naar bars. Toch ben ik, toen ik 15 jaar oud was, stiekem een keer met haar naar een andere bar geweest. Daar heb ik voor het eerst in mijn leven een sneeuwwitje – bier met 7Up – gedronken. Dat mochten mijn ouders absolúút niet weten. Zij heeft zich helemaal rot gelachen, dat kan ik me nog goed herinneren.”
Cherelle's broertje Samuël stapte uit het leven: 'Ons leven staat op z'n kop'
Ingrid is 28 jaar wanneer ze in Spanje gaat wonen voor haar werk in de makelaardij. Op 18 januari 1981 slaat het noodlot toe. “Voor zover wij van de politie hebben begrepen, was ze ’s middags naar een feestje geweest. Op de terugweg heeft zij een bocht te ruim genomen en is ze frontaal op twee auto’s gebotst. Ze was op slag dood.”
Branko is op dat moment met zijn ouders op een verjaardag. “Ik bracht mijn ouders naar huis. We zagen politie staan in de straat, maar we dachten dat het zou gaan om vuurwerkoverlast van oud en nieuw. Ik ben naar mijn huis gegaan, waarna mijn vader mij belde met het nieuws over mijn zusje.”
Hij vertelt: “Ik ben meteen teruggegaan. Mijn moeder was niet meer aanspreekbaar, m’n vader zat er rustig bij. Toen mijn vader belde en zei dat Ingrid een ongeluk had gehad, voelde ik meteen dat ze dood was. De avond ervoor kwam ze sterk voor in mijn droom. Dat was heel wonderlijk. Ze was pas 28 jaar, je verwacht nooit dat ze komt te overlijden.”
Nadat Ingrid is overleden, hoort de familie dat ze in verwachting was. “Ze was drie maanden zwanger. Wij kwamen erachter doordat we het sectierapport hebben gelezen. Haar relatie was net uit, maar zij bleek wel nog zwanger te zijn. Later hoorden wij dat ze die week naar Nederland zou komen, om het ons te vertellen. Voor mijn ouders was het een enorme schok. Dat was heel triest. ”
Branko is later nog teruggegaan naar Spanje met zijn toenmalige partner. “Ik ben ook op de plaats van het ongeluk geweest. Dat vond ik niet fijn, want ik had niets met de plaats waar zij overleden was. Ik had verwacht iets van haar aan te treffen, niet in de vorm van iets stoffelijks, maar gewoon, een gevoel. Ik had geen enkele associatie met de plek en kon me er niks bij voorstellen.”
Ook bezoekt Branko Ingrids oude huis en kantoor. “Bij haar huis heb ik voor de deur gestaan, maar ook daar kon ik me weinig bij voorstellen. Tot ik bij haar kantoor was. Daar zag ik haar koffieapparaat staan. Dat deed me wel wat. Dat herkende ik, dan wordt het echter. Het heeft heel veel gedaan met ons gezin. Mijn moeder is hier nooit meer van opgeknapt.”
Ieder jaar gaat Branko op 18 januari naar het graf. “Mijn moeder is daarin bijgezet, en de urn van mijn vader en broer staan er ook bij. Ik leg er elk jaar nog een bos bloemen neer.”
In de zitkamer staat een foto van Ingrid. “Daar heb ik altijd bloemen staan en brand ik een kaarsje. Ik denk nog iedere dag aan haar.”
Jolanda verloor zoon Timo (21) door auto-ongeluk: 'Mijn man lag op de ic tijdens zijn afscheid'
Het is nu 43 jaar geleden dat Ingrid is overleden. “Dat het lang geleden is, maakt helemaal niets uit. Je leven gaat verder, en dat moet ook. Dat wil niet zeggen dat je iemand vergeet. Ik denk niet met verdriet aan haar, maar met heel veel plezier. Ik vind het heel jammer dat ik nooit mijn neefje of nichtje heb gekend, dan had ik nog iets van haar gehad. Mijn ouders en broer leven niet meer, ik ben de laatste van mijn gezin die nu over is. Ik ken uit haar kring weinig mensen die haar nog herinneren. Dat is nog maar een handje vol. Voor de rest herinnert niemand zich haar, alleen van een foto op mijn kast.”
En daarom wil Branko zijn verhaal delen over Ingrid. “Zo verdwijnt ze niet in de geschiedenis. Ze is er wel degelijk geweest. Er zijn meer mensen die broers en zussen verliezen. Ik hoop dat broers en zussen dit een beetje herkennen. Het is voor iedereen natuurlijk een eigen verhaal, maar ik hoop dat ik er wat meer mensen mee bereik. Je verwacht zoiets nooit. Het is fijn om nog iets voor haar te doen. Ingrids zeer toepasselijke grafschrift is een zin uit Paradise Regained van Hendrik Marsman: ‘Zwervende tussen fonteinen van Licht’. Ik hoop dat ik haar op deze manier nog postuum in het Licht heb mogen zetten.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Monumentje’.
Marjoleins zus bleek na vermissing uit het leven te zijn gestapt: 'Ik mis haar verschrikkelijk'
