In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Blanche (37) haar moeder Carin (65), die in 2020 overleed.
Carin vocht zeventien jaar lang tegen beenmergkanker, maar overleed uiteindelijk door pulmonale hypertensie.
“Op mijn 17e kregen we te horen dat mam de ziekte van Kahler had, ofwel beenmergkanker”, begint Blanche haar verhaal. “Ze was toen zelf nog maar 48 jaar. Samen met mijn vader – eigenlijk stiefvader, maar hij voelt echt als mijn pap – had ze net een nieuw huis gekocht en verbouwd, dus alle klachten die ze had werden daaraan gerelateerd.” Uiteindelijk krijgt Carin zoveel pijn dat ze toch naar het ziekenhuis gaat. “Het was echt een klap toen ze zeiden dat er kanker was geconstateerd”, blikt Blanche terug. “Ons leven stond op z’n kop.”
Carin heeft een levensverwachting van twee tot vijf jaar. “Het eerste wat ik dacht was: hoe lang heb ik haar nog bij me?” Er volgt chemo, bestraling en tot drie keer toe een stamceltransplantatie. Op een gegeven moment ligt Carin zes maanden lang aaneengesloten in het ziekenhuis. “We gingen haar elke dag opzoeken. Op sommige momenten was er bijna geen hoop meer.”
Blanche is dan bezig met haar eindexamens en Carin wil koste wat kost thuis zijn als haar dochter het verlossende telefoontje krijgt. “Dat lukte, ze was thuis toen ik gebeld werd en hoorde dat ik mijn havo gehaald had.” Ook haar 50e verjaardag kan Carin thuis vieren en langzaam gaat het steeds iets beter. “We konden weer genieten van de mooie dingen in het leven en fijne herinneringen maken”, vertelt Blanche.
Blanche krijgt voor haar 30e verjaardag van haar moeder en vader een weekend Mallorca cadeau. Als ze op die trip zijn, gaat het niet goed met Carin’s gezondheid. “Ze kreeg steeds weinig lucht en we moesten veel pauzeren, omdat ze op adem moest komen.” Eenmaal thuis gaat ze weer naar het ziekenhuis en blijkt het pulmonale hypertensie te zijn, een vernauwing van de longslagader waar ze niet meer van zal genezen. Ze krijgt een zuurstoffles die ze steeds vaker nodig heeft. “Ze is altijd optimistisch geweest en wilde niet bij de pakken neer zitten.” Zowel bij de kankerdiagnose als nu weet Carin positief te blijven. “Ze had zoiets van: niet aanstellen en schouders eronder.”
In de drie jaar voor haar overlijden gaat het langzamerhand steeds slechter. “Het was een neerwaartse spiraal, tot ze niks meer kon”, beschrijft Blanche. Toch blijven ze al die tijd mogelijkheden zien en dingen ondernemen die nog wél kunnen. “De uitjes buitenhuis werden steeds ingewikkelder door haar verslechterende gezondheid, maar we probeerden er onze draai in te vinden.”
Uiteindelijk heeft Carin zoveel zuurstof nodig, dat ze het huis niet meer verlaat. “Je zag de levenslust uit haar verdwijnen”, vertelt Blanche. “Haar laatste maanden waren mensonterend. Haar lichaam was op na al die jaren vechten tegen de kanker en dit erbovenop.” Door corona houden moeder en dochter in de laatste paar weken van Carin’s leven fysieke afstand. Dat doet Blanche nog steeds veel verdriet.
Carin besluit in maart 2020 dat ze haar euthanasie wil gaan regelen. “De papieren waren binnen, maar die bleken uiteindelijk niet nodig.” Blanche krijgt op 26 maart midden in de nacht een telefoontje van haar vader dat het niet goed gaat met haar moeder. “Binnen tien minuten was ik daar, maar ik was te laat. Dat vind ik nog steeds moeilijk.”
“We waren vier handen op een buik”, vertelt Blanche over de band met haar moeder. Als kind groeit ze lange tijd alleen op met haar moeder, ze zijn op elkaar aangewezen. “Ze was de beste moeder die ik me maar kon wensen. Nu ik ouder word, besef ik pas wat ze allemaal opgaf voor mij. Er was altijd iemand thuis als ik terug kwam van school en ook als volwassene was ze er altijd voor een luisterend oor.”
Hoewel ze elkaar tijdens corona niet meer konden knuffelen of kussen, hadden ze dagelijks contact. “In ons laatste telefoongesprek zei ze: ‘Je bent het beste wat me ooit is overkomen’.” Door Carin’s lange ziektebed dacht Blanche eigenlijk dat ze voor haar dood nog een gesprek zouden hebben, waarin ze alles wat nog wilden zeggen en vragen konden bespreken. “Dat gesprek is er nooit gekomen. Haar dood was toch best wel plots voor ons.” Ze denkt nu nog vaak terug aan dat telefoongesprek. “Ik haal er steun uit en weet dat het goed zat tussen ons.”
Ter nagedachtenis aan Carin Hoofs 22-06-1954 – 26-03-2020.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
De dochter van Aline overleed zes weken na de geboorte: 'Ze moest overal voor vechten'
