De zwangerschap van Ellen (28) is allesbehalve zorgeloos. Ze geeft zoveel over dat ze moet worden opgenomen in het ziekenhuis. Als het spugen eenmaal stopt, blijkt haar dochter niet gezond te zijn en moet ze zelfs met spoed een operatie ondergaan.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Ellen heeft geen cyclus noch een eisprong, maar wil wel graag kinderen. Ze is dan ook dolblij als de hormoonbehandeling die ze ondergaat, aanslaat en ze in verwachting blijkt te zijn. “Ik was superblij”, vertelt ze.
Maar de roze wolk waar ze op hoopt, blijft weg. “Ik gaf veel over, zoveel dat ik naar het ziekenhuis moest. Ik voelde me ellendig. Mensen om me heen zeiden dat het na het eerste trimester wel over zou gaan, maar dat gebeurde niet.” De misselijkheid blijft, maar het overgeven stopt door medicatie. “Na achttien weken raakte de misselijkheid op de achtergrond en kon ik weer goed functioneren.”
Het kindje groeit goed, maar tijdens de 20 wekenecho blijkt er reden te zijn voor zorgen. “Ons dochtertje had een hydrothorax en een sua: vocht bij haar rechter borstholte en twee in plaats van drie navelstrengvaten. Vooral het eerste moest goed in de gaten gehouden worden. Te veel vocht zou er namelijk voor kunnen zorgen dat haar longen in het nauw zouden kunnen komen.”
Ellen en haar man krijgen te horen dat de situatie niet onmiddellijk zorgelijk is, maar dat de gezondheid van de baby wel goed in de gaten gehouden moet worden. Daarvoor worden ze doorverwezen naar een academisch ziekenhuis. “Het advies was om niet te gaan googelen.” Ze maakt zich zorgen, maar het lukt haar om die verleiding te weerstaan. “In het ziekenhuis kwamen we erachter dat deze lichamelijke conditie vaak wordt gezien bij kinderen met een ernstige beperking. Daar schrok ik van. Zou ons meisje een beperking hebben? En als dat zo was: hoe zou haar leven er dan uitzien?”
Het stel komt in de medische molen terecht. “In anderhalve week tijd werd DNA afgenomen, een vruchtwaterpunctie gedaan en er werden heel veel tests gedaan. Er werd flink haast gemaakt. De artsen wilden er voor de 24 weken zwangerschap achter zijn of er sprake was van een genetische afwijking, omdat een eventuele zwangerschapsafbreking dan nog mogelijk was, al was dat voor mij absoluut geen optie.” Het is een spannende tijd, waarin ze niks anders kunnen doen dan meewerken en afwachten. “Toen we hoorden dat er niks was gevonden, was dat een enorme opluchting.”
Met zekerheid uitsluiten dat er iets aan de hand is, is onmogelijk. “Ze konden niet op alles testen, dat bleef aan me knagen.” Maar ze wordt goed in de gaten gehouden en na een aantal weken is het vocht helemaal weg. “Ik was ontzettend blij, al kwam ik niet meer helemaal op die roze wolk te zitten. Elke echo bleef spannend, maar langzamerhand werd ik weer zorgelozer.”
Met 33 weken blijkt het vocht toch weer terug te zijn. “En niet zo’n klein beetje ook. Het was overal naartoe gelekt. Het zat in de borstholte, rondom de longetjes en het hartje. Ook zat er vocht in haar voorhoofd, waardoor haar gezichtje misvormd was. Haar maag was niet meer gevuld; ze had geen energie meer om te drinken. Tijdens de 20 wekenecho leek onze dochter nergens last van te hebben, nu was ze in levensgevaar. De grond zakte onder onze voeten vandaan. Ik was in tranen. We hadden geen idee wat ons te wachten stond en wat dit zou betekenen.”
Ankes dochter ademde niet na de bevalling: 'Ik wachtte op het moment waarop ik haar zou horen'
De volgende dag kan ze terecht in het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC). “Daar werd besloten om een dag later een shunt (een klein slangetje of een stent, die via een naald wordt ingebracht, red.) te plaatsen. Die woensdag ging via mijn buik een naald naar binnen. Haar borstkas werd aangeprikt en via de naald werd de shunt ingebracht, waardoor het vocht kon wegvloeien. De artsen hoopten dat ook het vocht in haar andere lichaamsdelen zou volgen. Als ze iets verkeerds zouden raken, was het klaar, maar we hadden geen keuze. Het ging zo slecht, dat ze het zonder ingrijpen sowieso niet zou overleven. De operatie is succesvol. “We zagen dat het vocht afnam en na een paar nachten in het ziekenhuis mochten we weer naar huis.”
Het verschil na de operatie is merkbaar. “Ineens voelde ik haar weer bewegen. Dat was al een à twee weken geleden. Ik voelde me schuldig dat ik het niet door had gehad. Mij was verteld dat de bewegingen van een baby aan het begin van de zwangerschap anders voelen dan aan het einde. Ik zag haar voetjes af en toe uitsteken en dacht dat dat normaal was, maar nu voelde ik haar weer energiek trappelen.”
Het is twee weken later en Ellen is 35 weken in verwachting als haar vliezen breken en de bevalling begint. “Ik was totaal gefocust op een natuurlijke bevalling, dat zou – vanwege de ingreep – beter zijn voor haar gezondheid. Om 10.00 uur kreeg ik weeënopwekkers en om 14.50 uur werd Abigail geboren. Ze werd meteen op mijn borst gelegd. Dat was bijzonder, helemaal omdat ik er van uitging dat ze meteen weggehaald zou worden. Ik was verbaasd over hoe mooi ze was, voelde me trots omdat we zo hard hadden gevochten en ze er nu was. Ze maakte geluidjes en huilde zacht. Ze deed het goed! De moederliefde die ik voelde, was overweldigend.”
Daarna wordt ze alsnog meegenomen voor een medische controle. Ook moet de shunt worden verwijderd en het prikgaatje worden gedicht. “Ze had een Apgar-score (het resultaat van een gezondheidscheck direct na de geboorte, red.) van 5. Dat was geen 10, maar voor wat ze had meegemaakt was het best goed.”
Uiteindelijk ligt het meisje tien dagen op de NICU om te herstellen. “Al het vocht was weg, ze krabbelde op, ging zelfstandig ademen en had geen ernstige beperking. Alles zag er goed uit, toch bleef ik me zorgen maken. Onbewust bereidde ik me voor op de volgende klap. Ik leefde naar mijlpalen toe, voelde me opgelucht als ze die gehaald had, maar werd dan opnieuw zenuwachtig voor de volgende mijlpaal. Het heeft ruim een jaar geduurd voordat ik dat heb kunnen loslaten, mede dankzij professionele hulp. Onze dochter is gezond en heeft er niks aan overgehouden. En een verklaring voor hoe dit heeft kunnen gebeuren? Die is er niet.”
Inmiddels is Abigail twee jaar oud. “Ze doet het supergoed, is een vrolijk meisje met een sterke eigen wil en we zijn trots op haar.” Hoe ze terugkijkt op de zwangerschap en geboorte? “Het is heel heftig geweest. Het grijpt me nog naar de keel als ik eraan terugdenk, ook met het zicht op een eventuele volgende zwangerschap. Maar wat ben ik blij dat de zorg in Nederland zo goed is, dat er zoveel echo’s worden gedaan en dat deze ingreep heeft kunnen plaatsvinden. Het heeft haar leven gered.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Sanne kon in geen enkel ziekenhuis terecht en beviel in de auto: 'We zaten nog niet op de ring en ik kreeg al persdrang'
