Kimberly Reijse (33) raakt begin dit jaar in verwachting van haar tweede kindje. Ze wil thuis en in bad bevallen. Het idee dat ze naar het ziekenhuis moet en onderweg in de auto bevalt, boezemt haar angst in. Toch is dat precies wat er dreigt te gebeuren.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Kimberly is al moeder van de 3-jarige Milan als ze er in januari achterkomt dat ze opnieuw zwanger is. Ze is dolblij, maar lichamelijk voelt ze zich niet goed. “Het was pittig. Tot week 19 was ik misselijk en spuugde ik meerdere keren per week. Ook had ik veel pijn in mijn onderrug. Ik dacht dat ik in een rolstoel zou belanden. De hele maand juni bleef ik thuis. Ik was bang dat ik niet meer zou kunnen werken, maar dankzij oefeningen en hulp van de fysiotherapeut kon ik in juli toch weer aan de slag.”
Ze is blij met de hulp van haar vriend Paul (34). Ook Milan gedraagt zich voorbeeldig. “Hij is heel makkelijk en vindt het fijn om thuis te spelen. Voor hem was het daardoor goed te doen. Maar zelf vond ik het zwaar. Ik voelde me beperkt.”
“De zwangerschapskwaaltjes vond ik vervelend. Ik had daarentegen zin om weer te gaan bevallen. Mijn eerste bevalling was zonder pijnstilling in het ziekenhuis. Deze keer wilde ik graag thuis en in bad bevallen. Paul en ook een goede vriendin, tevens mijn buurvrouw, zouden erbij zijn. Ze is verpleegkundige op de verloskundeafdeling en zou me als het ware bijstaan als doula.”
Maar niet iedereen is fan van haar plannen. “Met name mijn moeder en zus hadden er een duidelijke mening over. Ze zeiden: er kan zo veel misgaan, beval asjeblieft in het ziekenhuis. Maar ik voelde heel sterk dat ik dit kon en thuis wilde doen.”
Om 03.00 uur ’s nachts breken haar vliezen. “Bij mijn eerste bevalling was het allemaal heel snel gegaan. Daarom had de verloskundige mij op het hart gedrukt om te bellen als mijn vliezen zouden breken. Om 05.00 uur kwam ze langs, maar toen was er nog niks aan de hand. Ik had nog niet eens een centimeter ontsluiting.”
Kimberly blijkt een hoge vliesscheur te hebben, wat betekent dat ze niet meteen al het vruchtwater verliest maar het langzaam naar buiten komt als ze beweegt. “Af en toe had ik weeën, maar soms verdwenen die ook weer volledig. Rond 18.30 uur had ik nog steeds maar 2 centimeter ontsluiting. Ook de weeën werden maar niet regelmatig. Het schoot niet op.”
De verloskundige breekt haar vliezen verder met een vliezenbreker. Haar vriend zet muziek op en zet het bevalbad klaar. “Om 20.30 uur had ik zowel buik- als rugweeën en ben ik in bad gegaan. Mijn vriend probeerde me te helpen ze op te vangen, maar hij had die week een blessure opgelopen met padel en stond helemaal scheef, waardoor hij nauwelijks iets kon.”
Gelukkig sluit ook haar vriendin aan. “Zij coachte me fantastisch. Mijn lijf trilde door de weeën, maar de ontsluiting vorderde maar niet.” Om 21.30 uur lijkt er nog weinig te zijn veranderd en is het tijd voor wisseling van de wacht. “Een nieuwe verloskundige kwam en begon met een schone lei, maar ook zij constateerde dat de ontsluiting niet opschoot. Het duurde te lang en het was tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Daar zou ik weeënopwekkers en pijnstilling krijgen.”
Robin bleef hele bevalling overgeven: 'Ik werd door twee man achterover getrokken'
Haar vriend en vriendin helpen haar met aankleden, maar net als ze de deur uit wil gaan, krijgt Kimberly een heftige wee. “Ik wilde persen, maar dat mocht niet, want ik had nog maar 4 centimeter ontsluiting. De verloskundige checkte het nog een keer: ik bleek inmiddels 5 centimeter ontsluiting te hebben.” Ze trekt haar jas aan en strompelt richting de auto. “Ik kreeg weer een krachtige wee. Mijn vriendin dacht dat er misschien een knop omging nu ik naar het ziekenhuis ging. Dat ik onbewust bang was geworden voor een thuisbevalling door de reacties van mijn familie en het nu toe kon laten.”
Maar met de gang naar het ziekenhuis, komt ook de angst om in de auto te bevallen. “Dat was een van de redenen waarom ik thuis wilde bevallen.”
Ze stapt naast haar vriend in de auto, de verloskundige en haar vriendin volgen. “Het was 22.00 uur en het ritje zou ongeveer een kwartier duren. We reden over een paar drempels de wijk uit en ik voelde dat ik helemaal openstond. Het ging nu gebeuren. Ik kon de weeën niet meer wegpuffen. Na twee minuten rijden, riep ik: ‘Stoppen, nu!’ Mijn vriend reageerde: ‘Nee schat, probeer de weeën weg te zuchten.’ Ik ramde tegen de zijkant van de auto en riep nogmaals dat hij moest stoppen, omdat het anders mis zou gaan. Hij zette de auto stil bij een bushalte. De verloskundige stopte ook en rende naar ons toe. Toen ze hoorde wat er aan de hand was, besloot ze dat we terug moesten naar huis.”
Dus keren ze om en rijden met gierende banden terug naar huis. Om 22.25 uur parkeren ze de auto voor de deur. “Mijn vriendin had de deur alvast open gedaan met de reservesleutel, de verloskundige hielp me uit de auto en mijn vriend parkeerde de auto. Ze trokken mijn jas uit en broek naar beneden. Ik wilde op een baarkruk gaan zitten, maar de verloskundige zei: ‘Jij wilde in bad bevallen, je kan het, stap erin.’ Het water was nog warm. Ik stapte over de rand. De verloskundige zag de haartjes van de baby al. Mijn vriend kwam net op tijd weer binnen.”
Twee minuten later wordt Elin geboren. “De verloskundige hield haar even onder water. Daarna pakte ik Elin aan en legde haar op mijn borst. Ineens was ze er! Het was magisch. Mijn vriend knipte de navelstreng door.” Het meisje wordt gecontroleerd. Haar lichaamstemperatuur is iets te laag, maar verder blijkt alles in orde te zijn met moeder en dochter. “We konden lekker met haar buidelen. Ik was helemaal verliefd. Ze was zo mooi, zo fijntjes. Een klein, fijn poppetje.”
Nadat Kimberly een tijdje met haar baby in bad heeft gezeten, pakt haar vriend Elin aan en kan de placenta geboren worden. Daarna is het tijd voor de lekkernijen die ze de gehele zwangerschap heeft moeten missen. “Mijn schoonmoeder had paling voor me klaargelegd in de koelkast, dus ik ben lekker toast met paling gaan eten.”
Zo wordt Elin geboren op 2 oktober 2024. Hoe Kimberly terugkijkt op het avontuur? “Ik vind het bizar, maar moet er vooral hard om lachen. De angst om in de auto te bevallen werd bijna werkelijkheid. Ik ben blij dat ik naar mijn lijf heb geluisterd en heb gezegd dat we moesten stoppen. Doordat ik dat heb gedaan, is ze toch thuis en in bad geboren. Het voelde natuurlijk, alsof het zo had moeten zijn.”
Kimberly en haar vriend zitten op een roze wolk. “Ik vind het nog wel wennen dat we nu twee kinderen hebben, maar het gaat heel goed. Onze dochter groeit als kool en slaapt regelmatig. Natuurlijk heb ik nog wel gebroken nachten, maar met gemiddeld zes à zeven uur slaap per nacht mag ik niet klagen. We genieten enorm.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Sanne kon in geen enkel ziekenhuis terecht en beviel in de auto: 'We zaten nog niet op de ring en ik kreeg al persdrang'
