Berit komt na het bevolkingsonderzoek erachter dat ze borstkanker heeft. Het slechte nieuws deelt ze gelijk met haar dochter Mila (17) en haar tweeling Noa en Sverre van dertien jaar oud. Ze kan ook niet anders, vertelt Berit: “Ik ben een open boek. Ze zien het aan mij.”
Berit (50) is sinds kort ambassadeur voor Kanker.nl en werd zich als mama enorm bewust van de impact die kanker heeft op zichzelf, maar ook op haar dierbaren.
Berit weet het nog goed. “Het was vlak voor mijn vijftigste verjaardag, inmiddels een jaar geleden. Ik was al een paar keer naar de huisarts geweest, omdat ik het niet vertrouwde.” Uiteindelijk besluiten ze toch te wachten op het bevolkingsonderzoek eind juni.
Op het moment van de uitslag heeft Berit veel zorgen thuis. Haar zoon Sverre heeft een hersenvliesontsteking, dat gelukkig goed komt. Maar als dat nog niet genoeg is, heeft haar dochter ook nog eens haar elleboog gebroken bij een trampolinefeestje. “Het is de eerste keer dat ik van mijn werk zorgverlof opnam. Toen de dokter belde dacht ik dat ze belde over de kinderen. Na een kwartier zei ze: ‘Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik bel eigenlijk voor jou’.”
Maar de uitslag van het bevolkingsonderzoek is niet goed. “Het was meteen duidelijk dat het kwaadaardig was.” Op dat moment is de tweeling twaalf en de oudste zestien jaar. Berit vertelt de kinderen direct wat er aan de hand is. “Ik zei: ‘Dat was de huisarts en het bevolkingsonderzoek laat zien dat er meer onderzoek nodig is’. Ik geloof ook dat het beter is om daarin eerlijk te zijn. Ik ben een open boek en kan het niet verbergen. Ze zijn sensitief en slim genoeg. En ze zien het ook aan mij. Ook wanneer ik verdrietig ben.”
De kinderen reageren op het nieuws elk op hun eigen manier, vertelt Berit. “Het deed ze heel veel. Maar we kunnen het niet mooier maken dan het is. Mijn dochter is heel bezorgd en was ook bang dat ik dood zou gaan. Noa is weer heel nuchter, maar die had weer heel veel moeite dat mijn haar eraf zou gaan. En Sverre is nog steeds bang dat ik dood kan gaan. Maar de spoken in je hoofd zijn altijd erger dan de werkelijkheid en daarom nemen we ze daarin stap voor stap mee.”
Vervolgens belandt Berit in één grote rollercoaster van onderzoeken. “Het was zo onwerkelijk. Drie dagen later zat ik op de mammapoli. Het was een geoliede machine. Nog een keer foto’s. Dan de echo bij de radioloog. Toen, tsjakka, de naald erin voor meerdere biopten en ’s middags kreeg ik te horen dat het dus echt borstkanker was.”
De arts van het ziekenhuis gaat meteen over tot de orde van de dag. Berit krijgt een inlogcode voor een e-module en vertelt haar verder over haar kansen. Hij vergeet daarbij even voor het gemak dat ze net vreselijk nieuws heeft gehad en dat ze heel wat te verwerken heeft. “Ik raakte in shock. De arts praatte maar en praatte maar. Ik was helemaal verstijfd en ik herkende mezelf niet meer, terwijl ik zelf psycholoog ben.”
Berit gaat in een roes naar huis. Die vrijdag belt een goede vriend dat hij uitgezaaide slokdarmkanker heeft en zal komen te overlijden. “Het was allemaal zo onwerkelijk.” Na het weekend zit ze bij dezelfde arts. “Hij was alleen maar geïrriteerd dat ik niet had ingelogd. En alles draaide om de tumor. En hij had het over de operatie alsof het niets voorstelde en ik dacht alleen maar: ik ben toch geen auto? Maar een mens van vlees en bloed.”
Maar ondertussen wil ze ook niet afwachten, dus start ze op advies van de arts met een hormoonbehandeling. Volgens haar arts moet haar tumor, van ongeveer 2,5 bij 3 centimeter, eerst kleiner worden voordat ze kunnen opereren. “Maar na drie maanden bleek dat de tumor niet kleiner werd.” De hormoonbehandeling zorgt er ook nog eens voor dat Berit in een depressie raakt. Als ze bij een collega van haar arts terecht komt, blijkt dat haar arts een totaal verkeerde behandeling gestart is, ze wél direct hadden kunnen opereren en dat dit type tumor zelden krimpt met een hormoonbehandeling.
Met de teleurstelling scherp in het achterhoofd belandt Berit in een ander ziekenhuis, het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem. Deze artsen pakken gelijk door en willen niet langer afwachten, ondanks drukke tijden vanwege de coronacrisis. Ze wordt nog voor de kerst geopereerd. “Ik dacht alleen maar: ik wil die tumor eruit. Ik wil leven.”
Trodessa raakte door een hersenvliesontsteking in coma: 'Ik had een bijna-doodervaring'
Berit krijgt een borstbesparende operatie en het is nog even spannend of haar tepel behouden blijft. Maar gelukkig is dit wel het geval. Helaas blijkt dat ze ook nog uitzaaiingen in de oksel heeft. Er volgen vijftien bestralingen en twaalf chemokuren.
De chemo wordt haar sterk aangeraden, ook al geeft haar dat slechts vijf procent extra aan overlevingskans. Voor Berit is dat genoeg. “Alles wat ik kan aangrijpen wil ik aangrijpen.” Maar de chemo’s vallen haar zwaar. “Ik ben volledig knock-out gegaan van die kuren. Ik kon geen eten meer vasthouden. Als ik een stukje ging lopen, viel ik al flauw. Mijn lijf kon niet meer. Het voelde echt alsof ik tot aan mijn DNA werd afgebroken.” Daar bovenop krijgt ze vervolgens ook nog corona. Haar oncoloog sleept haar erdoorheen en past waar nodig de dosis van de chemo aan of last een pauze in als ze dat nodig heeft. “Het is shared decision making. Ik ken mijn lijf en zij vanuit haar expertise.”
Berit merkte dat ze ondanks haar ziekte nog steeds voor iedereen wilde blijven zorgen. Maar dat heeft ze moeten leren loslaten. Uiteindelijk hebben ze het echt samen gedaan. “Enerzijds wilde ik mijn dochter beschermen, zij was heel erg bezorgd. Dus hebben we meteen hulp ingeschakeld, zodat zij niet in dat gat als mantelzorger ging springen. Zodat zij ook gewoon lekker zestien, zeventien kon zijn. En haar schoolperikelen kon hebben. Maar anderzijds wilde zij ook helpen de was ophangen, of mij in de gaten houden met chemo. Ze houdt heel erg van koken en dan zorgde zij voor mij met een soepje. Of maakte ze een lekker theetje voor mij.”
Ook als Berits haar uitvalt, scheren ze het als gezin gezamenlijk af. “We hebben er een feestje van gemaakt. Dat klinkt raar misschien. Maar ik dacht, we doen het samen. Noa vond het wel een beetje eng, dus bleef ze een beetje op afstand. En toen het er was stond het eigenlijk wel mooi. Mensen zeggen dat ik eruit zie als die zangeres: Sinead O’Connor.”
Berit vertelt dat elk gezin er anders mee omgaat. Maar sinds ze ambassadeur van kanker.nl is weet ze hoeveel informatie er beschikbaar is voor gezinnen waarin kanker voorkomt. Zelf heeft ze ervoor gekozen om haar kinderen bij het hele proces te betrekken. Zo waren alle kinderen een keer mee naar de chemo, praat ze er al vanaf het begin heel open over en zorgen ze ervoor dat het geen taboe wordt. “Ik wilde niet dat het een eigen leven ging leiden. Daarom heb ik het met de docenten gedeeld. En ik heb het zelfs op LinkedIn gedeeld. Maar niet iedereen kan dat en sommigen hebben moeite met hun eigen emoties.”
Berit heeft voor elk van haar kinderen een kennis gevraagd om hen bij te staan. “Bij elk kind een ander persoon die bij hen past met wie ze kunnen praten los van papa en van mij. Een oom of een tante of een dierbare vriend. Als ze dan ergens mee zitten kunnen ze dat ook tegen die persoon zeggen. En we hebben een groep mensen, hun beste vriendjes en vriendinnetjes, gevraagd, waarvan we wisten dat ze daar kunnen spelen of logeren. Dat ze even uit de thuissituatie kunnen en naar de normale wereld kunnen als dat nodig is.”
Gelukkig gaat het nu weer iets beter met Berit en zit ze aan het einde van haar behandeltraject. “Ik hoop echt voor mijn kinderen dat dit het ergste was. En de kans is groot dat met deze chemo elke slechte cel in mijn lijf is uitgeroeid. Daar heb ik het voor gedaan. In september krijg ik nog een PET-CT-Scan en dan zal blijken of alle behandelingen hebben aangeslagen. En als dat zo is, nou dan gaat eindelijk de vlag uit.”
Anita kreeg borstkanker en daarna chronisch lymfoedeem: 'Nu moest ik luisteren naar mijn lichaam'
