Anouk Schins (31) is dolgelukkig als ze in verwachting blijkt te zijn. Zich voorbereiden op de bevalling vindt ze – mede door verhalen van vrouwen die dagenlang bezig zijn geweest met baren – best lastig. Dat ze zelf een stortbevalling zal hebben, ziet ze dan ook niet aankomen.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik had een mooie zwangerschap“, vertelt Anouk. “Ik sliep goed, hoefde ’s nachts niet uit bed om te plassen en was bijna niet misselijk. Wel kwam ik 26 kilo aan, meer dan dat ik gehoopt had, en vond ik het spannend toen ik de baby even niet meer voelde. Tijdens de controle begon ze gelukkig weer te bewegen en bleek er niks aan de hand te zijn.” Een extra uitdaging is de naderende verhuizing. “Toen ik bijna dertig weken zwanger was, verhuisden we naar een nieuwbouwhuis in Zoetermeer. We kregen veel hulp van onze families en ik hoefde niet veel te doen, maar het was evengoed pittig met alles wat geregeld moest worden.”
In haar nieuwe woonplaats bereidt ze zich voor op de bevalling door deel te nemen aan PowerMama, een trainingsprogramma voor zwangere vrouwen en pas bevallen moeders. “Daar sportte ik en leerde ik onder meer hoe ik fysiek fit bleef en wat een goede manier was om te tillen. Ook was er een een partneravond waarbij we alle fases van de bevalling doorliepen. Het gaf me een goed beeld van wat me te wachten stond.”
Het helpt haar bij het opstellen van een geboorteplan. “Ik wilde in het ziekenhuis in bad bevallen en proberen om het op eigen kracht en waar mogelijk zonder medisch ingrijpen te doen. Ook wilde ik samen met mijn vriend in een coconnetje kunnen kruipen en als vrouw vol in mijn kracht staan. We hoopten dat de zorgverleners ons de tijd gunden om het op onze eigen manier te doen.”
Met 39 weken en drie dagen begint de bevalling. “Ik werd om half drie ’s nachts wakker en moest naar het toilet. Ik had een soort menstruatiekrampen. Ik probeerde rustig te blijven en nog even te gaan slapen, maar niet heel lang daarna moest ik opnieuw naar de wc. Het ongemak werd heftiger. Ik kon de slaap niet meer vatten, dus ben ik gaan douchen. Ik weet niet hoelang ik onder de douche heb gestaan, maar ik merkte dat de pijn snel toenam.”
Om 04.00 uur maakt ze haar vriend wakker. “Ik had een apparaat die de pijn van de weeën af moest leiden. Mijn vriend plakte de plakkers op mijn rug.
Ik kon zelf lichte stroomstootjes toedienen, waardoor mijn spieren zich aanspanden en de pijn minder heftig aanvoelde. Ook ben ik de weeën gaan timen met een weeëntimer-app. Mijn vriend keek mee en zei: ‘Volgens mij moeten we de verloskundige bellen, de weeën komen best snel.’ De verloskundige wilde dat we het nog even zouden aankijken en zouden bellen als de weeën regelmatig waren. Een paar minuten later belde mijn vriend opnieuw. De weeën kwamen al binnen de vijf minuten.”
Gynaecoloog Koen begeleidde eerste Nederlandse moeder geassisteerde keizersnede: 'Hele OK was er stil van'
Als de verloskundige dat hoort, twijfelt ze geen moment en komt ze eraan. “Ik kreeg de vraag of mijn vliezen gebroken waren, maar omdat ik lang had gedoucht en meerdere keren had geplast, had ik geen idee. Ik had ondertussen zoveel pijn dat ik toch begon te denken aan pijnstilling. Dit zou ik niet nog een halve dag volhouden. De verloskundige toucheerde me en ik bleek al zes centimeter ontsluiting te hebben.” Dat zorgt voor stress. “Ik moest de laatste spullen voor de tas voor het ziekenhuis nog pakken, maar wilde eigenlijk niet meer weg. Wat moest ik meenemen en welke maatregelen moest ik treffen als het toch in onze nieuwe woning en in ons nieuwe bed zou gebeuren?”
Maar dan blijkt de baby in het vruchtwater te hebben gepoept en heeft Anouk geen keuze meer. “Ik weet nog dat ik heb gezegd dat ik niet meer naar het ziekenhuis wilde gaan. De weeën waren heftig en kwamen snel. Het was een intense autorit. Ook mijn vriend werd er door overvallen. Hij wilde mij ondersteunen en er voor mij zijn, maar ondertussen stond hij volop in regelmodus.”
Om 05.30 uur komt het stel aan in het ziekenhuis. “Ik mocht gaan liggen zodat ze konden kijken hoe ver ik al was. Het hoofdje was al zichtbaar. Er was geen tijd meer om mijn geboorteplan erbij te pakken. Ik mocht gaan persen. Het ging in zo’n razend tempo: ik had de energie niet meer om op handen en knieën te gaan zitten. Tien minuten later werd Jente geboren.” In al het geboortegeweld verliest Anouk bijna anderhalve liter bloed. “Ik kreeg drie injecties en uit voorzorg een infuus. Ook moest ik meteen weer wat eten om aan sterken.” Tegelijkertijd krijgt ze haar pasgeboren dochter op haar borst. “Ik legde haar aan, maar omdat het allemaal zo snel was gegaan, kwam de borstvoeding niet op gang.”
Na de bevalling voelt ze zich slap en duizelig en heeft ze tijd nodig om weer op kracht te komen. Zeven uur later gaan ze naar huis. “Ik had gemixte gevoelens: ik was superblij en trots dat het allemaal zo goed en snel was gegaan en toch allemaal op eigen kracht. Ik heb ook verhalen gehoord over bevallingen die meer dan 48 uur duurden en alsnog in een spoedkeizersnede eindigden. Maar ik werd ook overvallen door de heftige weeën en de krampen. Ik had geen idee dat het allemaal zo snel zou kunnen gaan. Het lastige was dat ik dacht dat het veel langzamer zou gaan, dat ik de pijn veel langer had moeten volhouden, waardoor ik dat niet in perspectief kon plaatsen.”
Inmiddels is Jente één jaar oud. “De eerste maanden waren pittig. Ze was wekelijks ziek en had ontsteking op ontsteking. Gelukkig gaat het nu goed. Jente is een klein blij meisje en brengt zoveel vreugde. Bij ons en onze familie, maar ook bij vreemden. Ze zwaait en kraait naar iedereen.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Aukje van Ginneken is zwangerschapsdocent: 'Bij mijn laatste bevalling liet ik de controle los'
