Nu, acht jaar later, is ze een gelukkig mens. “Ik denk dat deze heftige gebeurtenissen me juist veel gebracht hebben.” Haar verhaal is nu te lezen in het boek Ik blijf gewoon Anouk.

Trigger warning: depressie en zelfdoding

‘Kun je morgen terugkomen?’

Anouk is 22 jaar oud als ze tijdens een vakantie in Wenen ineens getroffen wordt door hevige buikpijn. Omdat lopen amper lukt, brengt een taxi haar naar het ziekenhuis. Een gedraaide eierstok, veroorzaakt door een cyste, blijkt de oorzaak van haar pijn. “Ik heb me laten vertellen dat het pijnlijker is dan een bevalling”, vertelt Anouk. Operatief wordt de cyste verwijderd en haar eierstok teruggedraaid. “Mooi, ik ben er vanaf”, denkt Anouk op dat moment.

Tot ze een paar maanden later een bobbel bij haar lies voelt. Hoewel ze zich in het ziekenhuis niet serieus genomen voelt, blijft ze aandringen op verdere onderzoeken. Opnieuw wordt een flinke cyste bij haar eierstok ontdekt die operatief moet worden verwijderd. Twee weken na de operatie belt de assistente. Anouk moet zich de volgende dag melden in het ziekenhuis. “Ik zei dat morgen niet goed uitkwam, maar ze was heel stellig”, vertelt Anouk. Even later belt de assistent opnieuw. Of ze ook iemand mee kan nemen? “Zelf dacht ik nog dat het wel mee zou vallen, maar mijn ouders schrokken.”

“Ik heb goed en slecht nieuws”, vertelt de gynaecoloog de volgende dag in het ziekenhuis. De artsen hebben kanker aangetroffen in de verwijderde cyste. Het goede nieuws is dat Anouk een overlevingskans van 95 procent heeft. “Ik schoot direct in de regelmodus: wat is het behandelplan? Wanneer beginnen de chemo’s? Mijn eierstok moet eruit, die voelt niet goed”, vertelt Anouk. “Ik heb een half jaar lang lopen tobben met mijn gezondheid. Nu werd ik éindelijk serieus genomen en lag er een plan op tafel. Maar natuurlijk, kanker is heftig. Ik wist op dat moment helemaal nog niet wat er allemaal op me af zou komen.”

Ziekteproces

Van haar onbezonnen studentenbestaan vol feestjes en gezelligheid blijft ineens weinig over. Terwijl haar vriendinnen feesten, ondergaat de 23-jarige Anouk negen intense weken aan chemo’s. Tussen de behandelingen door rondt ze haar scriptie af. “Heel naïef dacht ik dat ik na die chemo’s beter zou zijn. Maar ik voelde me zieker dan ik me ooit heb gevoeld.” Anouk’s herstel duurt langer dan gedacht. Volgens de artsen zou ze na vier tot zes maanden weer de oude zijn. “Maar na een half jaar dacht ik: is dit het nou? Hier doe ik het niet voor”, vertelt Anouk. “Het ziekteproces is niet alleen lichamelijk, het is ook heel erg mentaal. Het leven van mijn vriendinnen ging door, maar ik was kaal en kon alleen maar slapen.”

Bovendien gaat haar eigen ziekteproces gepaard met dat van haar vader. Hij is depressief en slikt antidepressiva, wat zijn emoties flink afvlakt. Hun band is altijd hecht geweest: ze voerden samen goede gesprekken en begrepen elkaar. “Dat veranderde. Hij zat heel erg in zijn eigen hoofd en het leek soms of ik hem niet kon bereiken.” De depressie maakt haar vader tot een ander mens. Iets wat Anouk moeilijk vindt om te zien.

Terwijl Anouk zich na anderhalf jaar weer wat beter begint te voelen, gaat het met haar vader op en af. “Ik wilde hem zo graag helpen. Maar ik heb geleerd dat wat voor mij werkte, niet per se voor hem ook werkte. Iedereen heeft daarin zijn eigen proces”, vertelt ze.

Vader

Langzaam lacht het leven Anouk weer toe. Tot haar vader na een depressie van 3,5 jaar ineens uit het leven stapt. “Ik was op kantoor en mijn moeder belde: ‘Papa heeft zichzelf opgehangen'”, vertelt Anouk. “Het was zo onwerkelijk.” Nadat ze de telefoon weglegt, stort ze in elkaar en valt op de grond. “Het is te heftig om het binnen te laten komen. Ik heb wel drie keer aan mijn moeder gevraagd of hij écht dood was. Het is zo niet iets voor mijn vader om uit het leven te stappen”, vertelt ze.

De maanden die volgen zijn zwaar. “Het huilen hield gewoon niet op.” Samen met haar toenmalige geliefde, moeder en broertje maakt ze een reis naar Brazilië. “Daar hebben we de eerste kerst zonder mijn vader gevierd. Het was heel mooi om na zo’n heftige periode met elkaar te zijn. We haalden herinneringen op over papa en daarnaast konden we lachen: alles kon naast elkaar bestaan.”

Gelukkig

Nu, acht jaar later, vertelt Anouk dit verhaal als een gelukkig mens. “Ik denk juist dat al deze gebeurtenissen me heel veel hebben gebracht. Iedereen maakt moeilijke dingen mee in het leven. De vraag is: wat doe je ermee? Laat je, je klein maken of groei je erdoor? Ik geloof dat je daarin áltijd een keuze hebt.”

Anouk geeft een inkijk in haar leven van ziektes, rouw, familiebanden, vriendschappen en relaties in het boek Ik blijf gewoon Anouk.

Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.

Merel heeft uitgezaaide borstkanker: ‘Mijn jongste dropt het overal: mama gaat dood’Lees ook