In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Anneke (40) haar vader Theis en stiefvader Johan.
“Via muziek probeerde ik bij mijn vader te zijn”, vertelt Anneke van der Lee aan LINDA.
“Mijn vader was een stille man, maar we hadden een gedeelde passie voor muziek. Soms leek het alsof we op die manier met elkaar communiceerden. Als ik pianoles had, kwam hij er met zijn basgitaar bij staan en maakten we muziek”, herinnert Anneke zich. Haar vader Theis overleed op 46-jarige leeftijd. Ze was toen 12 jaar. “Van vrienden van hem hoor ik dat hij zichzelf kon verliezen in de muziek. Hij was een betrouwbare vriend.”
Ze deelde mooie momenten met haar vader. “We hadden een gekke manier van goedemorgen zeggen. M’n vader begon met: ‘Mahna mahna’, en dan zei ik ‘Dodo dododo’, van The Muppets. Ik zag laatst een foto dat ik op z’n nek zit in de stoel televisie te kijken. We hebben vaak zo tv gekeken, lijkt me niet heel comfortabel voor hem”, lacht Anneke.
Tekst gaat verder onder de foto.
Annekes vader krijgt op één dag drie hartaanvallen. “Dit was totaal onverwachts, we zagen het echt niet aankomen. Ik heb hem tussen de hartaanvallen door nog gezien en verteld dat ik een verhaaltje voor hem had geschreven. Ik weet nog goed dat hij zei: “Zolang ik hier lig moet je verhaaltjes blijven schrijven.””
De woorden ‘Het komt wel goed’ kregen voor Anneke een andere betekenis. “Dat zei hij op het laatst. Die woorden gebruik ik sindsdien niet zomaar. Áls ik het zeg tegen iemand, dan meen ik het.”
Petra's man overleed tijdens vakantie op Samos: 'Een halve dag later vloog ik alleen naar huis'
Anneke is heel jong wanneer ze haar vader verliest. “Ik zat net op de middelbare school. Nadat hij was overleden ben ik in m’n dagboek naar hem gaan schrijven. Ik schreef wat ik deed op een dag en wat mijn cijferlijsten waren. Bij een onvoldoende schreef ik het wat later op.”
Het schrijven heeft ze jarenlang gedaan. “Toen ik zwanger werd van mijn oudste, nu 13 jaar, heb ik nog geschreven: ‘Gefeliciteerd, je wordt opa!’ En ook bij de jongste schreef ik het op. Daarna schreef ik niet meer aan hem. Ik zocht mijn vader vooral op in de muziek. Als ik hem miste, zette ik cassettebandjes op die hij gebruikte om te repeteren. Via muziek probeerde ik bij hem te zijn. Uiteindelijk heb ik er ook mijn werk van gemaakt, ik ben muziekdocent. Of dat ook zo zou zijn als hij nog zou leven? Geen idee.”
Stiefvader Johan is al twee jaar in Annekes leven wanneer haar vader overlijdt. “Hij was compleet anders dan m’n vader. Heel open, een beetje joviaal. Johan hield van gezelligheid en zorgde in de vaste kroeg in Hengelo tijdens kerstmiddag dat de muziek goed bleef draaien. Hij is er altijd voor ons geweest. Nam de vaderrol serieus, maar benadrukte altijd dat hij m’n vader niet wilde vervangen. “Je hebt één vader, dat is Theis, maar ik ben er altijd voor je en hou heel veel van je”, zei hij zo mooi. We konden thuis altijd praten over m’n vader, ook met Johan. Als ik ergens mee zat en m’n moeder niet wilde kwetsen, liep ik naar Johan toe.”
Tekst gaat verder onder de foto.
In 2014, wanneer Anneke 31 jaar is, overlijdt haar stiefvader. “Hij was met m’n moeder onderweg naar vakantie, ze waren net vertrokken. Langs de A1 is hij overleden. Ineens kreeg hij het heel warm. Hij stopte langs de weg voor frisse lucht, en toen is hij overleden.”
Patricia's broer Patrick stapte uit het leven: 'Ik heb hem nog gereanimeerd'
Anneke is aan het barbecuen met vrienden als haar moeder belt. “‘Zit je?’, vroeg mijn moeder. ‘Johan heeft een hartaanval gehad’. Ze zei dat ze niet wist hoe het met hem ging. Ik hoefde niet te haasten en kon rustig rijden. Ze durfde niet te zeggen dat hij was overleden.”
Met haar man rijdt Anneke naar Hengelo. “Daar heeft ze het verteld. We bleven twee nachten bij m’n moeder en gingen erna terug naar de kinderen, die bij hun andere opa en oma waren. Op Johans 47e verjaardag besproken we nog zachtjes met z’n tweeën dat we blij waren dat hij de 46 jaar wel had overleefd. Daar had hij zelf ook over nagedacht.”
“Mijn dochter heeft nog herinneringen aan opa Johan”, vertelt Anneke. “Hij was tien jaar jonger dan mijn moeder en grapte altijd: “Jullie mogen me niet te jong opa maken.” Mijn dochter was zijn eerste kleinkind, hij was onwijs trots op d’r. Hij liep altijd met haar te pronken. Toen mijn jongste werd geboren kwam drie maanden later m’n neefje. Hij was altijd zo benieuwd wat er van die twee terecht zou komen. Ze keken zo ondeugend, vond hij.”
Anneke vertelt haar kinderen regelmatig over hun opa’s. “Mijn vader hebben ze natuurlijk niet gekend. Toch weten ze wie hij was en dat het hun opa is. Laatst had ik een optreden en speelde samen met twee mannen die vroeger met m’n vader muziek maakten. Ik moest daardoor veel aan hem denken. Het blijft emotioneel, maar ik heb het een plek kunnen geven.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Monumentje’.
Marjons man Paul overleed onverwachts: 'Er is een stukje hart gestorven die dag'
