Na negen maanden misselijk te zijn geweest, kijkt Anna Blom (32) uit naar de bevalling. Maar tijdens die bevalling verliest ze twee liter bloed. ‘Dat verpestte mijn kraamtijd.’
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik was geshockeerd toen ik erachter kwam dat ik zwanger was”, vertelt Anna. “Eigenlijk wist ik het wel, ik voelde het, maar toch geloofde ik het in eerste instantie niet. Het moest even landen.” Als dat is gebeurd, komt de vreugde. “Ik was blij, vond het leuk en bijzonder. Mijn vriend en ik wilden graag een kind, het kwam alleen iets vroeger dan gepland.”
De zwangerschap is zwaar. “Ik genoot ervan dat ze in mijn buik zat, maar ik ben negen maanden lang misselijk geweest. Het enige wat hielp was eten. Ik was alleen maar bezig met de misselijkheid en het eten. Elk uur moest ik opnieuw verzinnen wat ik moest nemen. Mijn cravings wisselden zich af: ik at veel koek, komkommer, tomaat, snoep, appels en belegde broodjes.”
Ze weet wat ze lekker vindt, maar heeft ook duidelijke afkeuren. “In het begin moest ik kokhalzen van groenten en aardappels. Ik kon al misselijk worden als ik alleen dacht aan bepaald voedsel.”
Dus is Anna blij als haar zwangerschap tegen het einde loopt. Ze is nieuwsgierig naar haar dochter en kan niet wachten om haar in haar armen te sluiten. “De bevalling begon donderdagavond thuis. Het ging best goed: mijn vliezen braken en ik had snel tien centimeter ontsluiting. Toen ik persdrang kreeg, ben ik het bevalbad ingegaan. Dat was fijn, het verlichtte de pijn.” Maar ondanks het persen, lijkt de bevalling niet te vorderen. “Het lukte niet, dus moest ik uit het bad.” Het loopt tegen de ochtend als Anna uitgeput begint te raken. “Ik was te moe en moest naar het ziekenhuis.”
Vivians dochter werd in stuitligging geboren: 'Ik werd per ambulance naar het ziekenhuis afgevoerd'
Dat is geen pretje. “Het is intens rot als je persweeën moet wegpuffen in de auto.” Eenmaal in het ziekenhuis krijgt de aanstaande moeder weeënopwekkers. “Uiteindelijk werd Milou na een uur persen geboren, net voordat ik ingeknipt zou worden.” Anna en Tim zijn dolblij. “Het was onwerkelijk. Ik was helemaal van de kaart en ineens lag ze op mijn borst. Het was heel mooi, al zat ik in een roes en was ik blij dat ze eruit was.”
Daarna moet alleen de placenta er nog uit. “Maar die kwam maar niet. Ik was uitgeput, daardoor lukte het niet om ‘m eruit te persen. Ik kreeg medicatie, maar ook dat hielp niet. Dus werd ik naar de operatiekamer gereden.” Anna gaat onder narcose en de placenta wordt door een arts verwijderd. “Toen ik wakker werd, zag ik witte vlekken voor mijn ogen. Ik dacht: dit is niet helemaal goed. Blijkbaar was ik twee liter bloed verloren. Ik voelde me niet lekker, was ontzettend zwak en duizelig. Al besefte ik nog niet echt wat er was gebeurd.”
Het bloedverlies heeft veel impact op de kraamtijd. “De eerste weken was ik lichamelijk ontzettend zwak. Het was al te veel om te douchen of een luier te verschonen. Als ik dat toch deed, was ik kapot en moest ik daarna gaan zitten of liggen. Ik was snel overprikkeld en kon weinig hebben. Tim deed bijna alles.”
Hoe ze terugkijkt op haar kraamtijd? “Het bloedverlies heeft het eigenlijk wel verpest. Het was – zoals de verloskundige het mooi zei – wisselend bewolkt. Natuurlijk was het ook mooi en bijzonder, maar echt leuk was mijn kraamtijd niet.” Inmiddels is Milou bijna drie maanden oud. “Ze is een rustig meisje dat veel slaap nodig heeft”, vertelt Anna tevreden. “Ze is blij en sociaal, schattig en natuurlijk heel mooi.” En met Anna zelf? “Ik ben nog aan het herstellen, maar het gaat steeds beter en we genieten ontzettend.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Verdoving werkte niet tijdens keizersnede van José (34): 'Mijn hartslag sloeg op hol'
