Ann (34) en haar partner hebben een vurige kinderwens, maar het lukt maar niet om zwanger te worden. Net als ze zijn begonnen met een fertiliteitstraject, blijkt Ann long covid te hebben. Ze stellen het traject uit. Nog geen week later blijkt ze in verwachting te zijn.
In de rubriek ‘Bijzondere Bevallingen‘ horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik had in november 2021 corona”, vertelt Ann. “Dat verliep vrij mild, maar vanaf dat moment had ik rare klachten. Zo werd ik meerdere keren met spoed opgenomen in het ziekenhuis omdat ik een extreem hoge hartslag had.”
Ann heeft al een dochter, maar samen met haar partner wil ze dolgraag een tweede kind. “We wilden net met een zwangerschapstraject in het ziekenhuis starten.” Maar na drie maanden van onverklaarbare klachten en onderzoeken blijkt ze long covid te hebben. “We hebben het traject stopgezet. Met deze klachten wilde ik niet zwanger worden. Zes dagen later stond ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen.”
Ruimte voor vreugde is er niet. “Ik vond het doodeng. Er was nog weinig bekend over long covid. Wat zou dit met de zwangerschap doen? Waren mijn klachten overdraagbaar? Onze wens was intens, maar de angst overheerste. Ik kon mijn lichaam niet meer vertrouwen en plotseling droeg ik niet meer alleen de verantwoordelijkheid voor mezelf, maar ook voor een baby.”
De zwangerschap verloopt soepel, maar met Ann zelf gaat het niet goed. “Ik had hartkloppingen en een extreem hoge hartslag, ik was moe en overprikkeld. Ik was niet in staat om te werken of boodschappen te doen. In plaats daarvan lag ik op de bank. Ik raakte mijn sociale contacten en plek in de maatschappij kwijt.” Het is een zware en eenzame periode. “Het was een nachtmerrie waaruit ik snel hoopte wakker te worden.”
Christianne (42) heeft long covid: 'Een dag is twee keer te lang voor mij'
Zo goed en zo kwaad als het gaat, slaat ze zich erdoorheen en bereidt ze zich voor op de bevalling. Samen met de verloskundige maakt ze een bevalplan. “Ik vond het belangrijk dat ze rekening hielden met mijn prikkelverwerking. Ik wilde bijvoorbeeld zo min mogelijk mensen aan mijn bed.”
Ann gaat naar het ziekenhuis als ze haar kindje niet meer voelt bewegen. De doorbloeding van de placenta blijkt niet goed te zijn en haar zoontje krijgt te weinig zuurstof. “Dezelfde avond werd ik ingeleid. Ik kreeg een ballonnetje, maar die had niet het gewenste effect. Na anderhalf uur viel-ie eruit. Een dag later zouden we verder gaan.”
De volgende dag krijgt ze twee tabletten die ervoor moeten zorgen dat de bevalling begint. “Mijn lichaam pakte het op en na drie uur had ik drie centimeter ontsluiting. We spraken af dat áls ze mijn vliezen zouden breken, ik eerst een ruggenprik zou krijgen. Mijn eerste bevalling was namelijk heel snel gegaan. Maar toen het zo ver was, was een ruggenprik volgens de verpleegkundigen niet nodig omdat de bevalling nog wel even zou duren. Dus liet ik op goed vertrouwen mijn vliezen breken.”
Maar dan gaat het plotseling toch heel snel. “Ik kreeg rugweeën en belandde in een weeënstorm. Ik smeekte om een ruggenprik, schreeuwde van de pijn en was totaal overprikkeld. De ene na de andere persoon stond aan mijn bed en moest even iets doen of even voelen. Met mijn bevalplan hield niemand rekening.”
Als ze eindelijk een ruggenprik krijgt, komt er rust over Ann heen. “‘Nu gaat hij komen’, zei ik. In eerste instantie geloofden ze me niet, maar ik had volledige ontsluiting. Met toeters en bellen werd ik naar de bevalkamer gereden en met tien minuten persen was hij er.”
Het jongetje komt gezond ter wereld. “Hij had in mijn buik drie keer de navelstreng om zijn nek gehad en hij was aan de kleine kant, maar toen ik zag hoe hij de wereld inkeek wist ik: dit gaat goed komen.”
Anna verloor 2 liter bloed tijdens bevalling: 'Ik was de eerste weken lichamelijk ontzettend zwak'
Inmiddels is haar zoon anderhalf jaar oud. “Hij heeft het allemaal dik ingehaald”, lacht Ann. “Het is een geweldig mannetje, heel hartelijk, dat is mijn geluk. Hij was geen huilbaby en we hebben geen problemen gehad met voeding of slapen. Daar was ik wel bang voor, want hoe zou ik met long covid een kind grootbrengen? Hoe zou ik reageren? Ik was bang dat ik hem niet kon bieden wat hij nodig heeft.”
Dat is en blijft een uitdaging. “Het gaat met vallen en opstaan. Ik probeer heel bewust te genieten. Op een goeie dag kan ik met mijn zoon een boodschap doen. Een slechte dag kom ik door, omdat het moet. Mijn kinderen zijn mijn drive om door te gaan.”
Op Facebook ziet ze dat stellen waarvan één van beide partners long covid heeft, soms worstelen met hun kinderwens. Ze vragen zich af wat ze daarmee moeten, of ze die moeten loslaten. “Mijn boodschap is dat er veel mogelijk is, zeker als je – in tegenstelling tot mij – een sociaal netwerk hebt. Door long covid ben ik veel contacten kwijtgeraakt. Ik ben inmiddels niet meer samen met de vader van mijn zoon, maar ik krijg veel hulp van hem. En vanuit de gemeente heb ik een sociaal medische indicatie gekregen, zodat mijn zoon twee dagen per week naar een gastouder toe kan. Daardoor kan ik mijn rust pakken.” Ze besluit: “Ik hoop met hart en ziel dat ik nog ga herstellen, zodat ik weer alle energie heb voor mijn kinderen, weer kan gaan werken en mijn plek in de maatschappij terug kan vinden.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Verdoving werkte niet tijdens keizersnede van José (34): 'Mijn hartslag sloeg op hol'
